Το διασημότερο εξαγώγιμο κινηματογραφικό προϊόν της Ιαπωνίας, τον περίφημο Γκοτζίλα, επιχειρεί να κλέψει εδώ και μερικά χρόνια η Αμερική αλλά δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά. Μπορεί το 1998 ο «Γκοτζίλα» του Έμεριχ να είχε αξιόλογη πορεία στα ταμεία (379 εκατομμύρια δολάρια οι εισπράξεις του) αλλά οι επιδόσεις του φιλμ που είχε κοστίσει 150 εκατομμύρια ήταν κατώτερες των αρχικών προσδοκιών. Το ίδιο συνέβη και το 2014 με την επιστροφή του μυθικού τέρατος που κόστισε λίγο παραπάνω αλλά τουλάχιστον έφτασε την πεντακοσάρα που απαιτούνταν για να δοθεί το πράσινο φως στο σίκουελ του. Το «Γκοτζίλα: Ο βασιλιάς των τεράτων» παρότι έχει αυξημένο μπάτζετ (200 εκατομμύρια κόστισε στη Warner) δεν πείθει για τη δύναμη του αν και το πραγματικό crash test θα είναι του χρόνου όταν αναμετρηθεί στο ίδιο ντεκόρ με τον Κινγκ Κονγκ. Εν αναμονή λοιπόν εκείνης της τιτανομαχίας θα βολευτούμε προσωρινά με ένα όχι και τόσο χορταστικό θέαμα όπου eco-terrorists συνεργάζονται σε αλλοπρόσαλλους επιστήμονες και βρίσκουν τρόπο επικοινωνίας με τον Γκοτζίλα και τα άλλα τέρατα που έρχονται από τα βάθη της Γης.
Εάν άλλο τέρας, περισσότερο ανθρώπινο αλλά σίγουρα και πιο τρομακτικό είναι η «Ma» της Οκτάβια Σπένσερ. Στο ρόλο της απλής, μοναχικής γυναίκας της διπλανής πόρτας η εξαίρετη αφροαμερικανίδα ηθοποιός βάζει ψυχή, πνεύμα και δύναμη σε ένα ρόλο που προέρχεται από το καλάθι των «ψυχωσικών μπαμπούλων» της έβδομης τέχνης και τον μεταμορφώνει σε ένα αφοπλιστικό και καίριο σχόλιο για τη σύγχρονη ρατσιστική αμερικανική κοινωνία.
Τα τέρατα δεν λείπουν ούτε από το φανταχτερό αλλά τελικά όχι και τόσο χρήσιμο «Rocketman» τη βιογραφία του Έλτον Τζον. Δεν είναι άλλα από τους παγερούς και άθλιους γονείς του αλλά και κάποιους επιστήθιους «φίλους» του που πέρασαν από το κρεβάτι του προκειμένου να απολαύσουν τη χλιδή και το χρήμα του βρετανού σταρ ο οποίος στα 25 του είχε γίνει ήδη ο πιο πετυχημένος μουσικός της ροκ σκηνής με αλλεπάλληλες επιτυχίες στα τσαρτς.
Το ισπανικό σινεμά βρίσκεται στην πρώτη γραμμή εδώ και μια δεκαετία χάρη στην ικανότητα του να συνδυάζει το mainstream με τη σκεπτόμενη ψυχαγωγία. Έτσι και οι φιλόδοξες «Αποκαλύψεις» ποντάρουν προς την κατεύθυνση αυτή αλλά το υβρίδιο νουάρ, περιπέτειας, δράματος δεν λειτουργεί ομαλά λόγω της δυστοκίας του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη Νάτσο Ρουιπέρεζ να προσδώσει αληθοφάνεια στα καρέ του.
Αναζητώντας τον ΧέντριξΑντίθετα το ελληνοκυπριακό «Αναζητώντας τον Χέντριξ» του επίσης πρωτοεμφανιζόμενου Μάριου Πιπερίδη είναι ένα ανάλαφρο αλλά όχι χωρίς ειδικό βάρος κωμικοπολιτικό road movie που περιγράφει με γλυκόπικρη ευστοχία τη σουρεαλιστική πραγματικότητα της διχοτομημένης μεγαλονήσου.
Όνειρα σε ψηλοτάκουνες γόβεςΤέλος το αμερικανικό «Όνειρα σε ψηλοτάκουνες γόβες» της Αν Φλέτσερ δείχνει πως η παχύσαρκη κόρη μιας πρώην καλλονής ομορφιάς σχεδιάζει να κερδίσει τα καλλιστεία. Από το νεανικό μυθιστόρημα της Τζούλι Μέρφι.
