Η υπόθεση
Όταν o Ζόρντι επιστρέφει στο χωριό που μεγάλωσε, μαθαίνει ότι ο πατέρας του δεν είναι θαμμένος στο τοπικό νεκροταφείο ενώ ανακαλύπτει ότι η νεαρή κοπέλα που υποτίθεται ότι είχε σκοτωθεί μαζί με τον πατέρα του είναι ακόμα ζωντανή. Με αυτά τα νέα δεδομένα, αποφασίζει να μείνει στο χωριό και να προσπαθήσει να ανακαλύψει τι πραγματικά συνέβη.
Όχι και οι πιο συνταρακτικές αποκαλύψεις
Πιστή εφαρμογή των κανόνων του είδους (αχ αυτά τα σύγχρονα ισπανικά θρίλερ μυστηρίου…) προκειμένου να εντυπωσιάσουμε τον θεατή αλλά όχι και να του κλέψουμε την καρδιά. Αυτό θα μπορούσε να είναι το μότο μιας καλογυρισμένης αλλά χωρίς βάθος ή νόημα ταινίας. Ο Ρουιπέρεζ έφτιαξε μια περιπέτεια με σασπένς και σωστό αφηγηματικό ρυθμό αλλά και μερικά άλυτα προβλήματα. Πρώτα από όλα η εύθραυστη στην αληθοφάνεια και στον ρεαλισμό των ανατροπών της ιστορία δύσκολα γίνεται πειστική.
Επιπλέον το διαρκές κυνηγητό για την αναζήτηση της αλήθειας συχνά πέφτει σε… τοίχο αν και η πολλά υποσχόμενη εισαγωγή για τα «βαθιά κρυμμένα μυστικά που κάποια στιγμή είναι μοιραίο να αποκαλυφθούν», προδιαθέτει όχι απλώς για το αντίθετο αλλά και αποκαλύψεις που θα είναι αν μη τι άλλο συγκλονιστικές. Όχι αυτό δεν γίνεται ποτέ. Η ιστορία μένει σε επίπεδο ίντριγκας στα ρηχά νερά ακόμη κι όταν η αλήθεια αρχίζει να λάμπει μετά από δύο δεκαετίας σκότους και ψέματος.
Σπασμένη στα δύο η αφήγηση, με χρόνο που πηγαινοέρχεται μεταξύ παρόντος και παρελθόντος «καταφέρνει» τελικά περισσότερο να αποπροσανατολίσει το θεατή αντί να τον βοηθήσει να βγάλει μια άκρη με τα όσα (τραβηγμένα είναι αλήθεια) συμβαίνουν.
Δεν είμαστε βέβαιοι για το αν αυτό τελικά (ο αποπροσανατολισμός του θεατή δηλαδή) δεν ήταν ένας από τους κύριους στόχους του σκηνοθέτη. Πάντως οι πρωταγωνιστές (οι υποψήφιοι για Γκόγια, Λεονάρντο Σμπαράλια και Χαν Κορνέτ) είναι δυνατές φάτσες και διαθέτουν το κατάλληλο εκτόπισμα και στυλ για να υποστηρίξουν τους χαρακτήρες τους.
