X-Men: Ο μαύρος Φοίνικας
Οι μεταλλαγμένοι υπερήρωες της Marvel κουράστηκαν και η μεγαλύτερη απόδειξη αυτού είναι η μέτρια ταινία του Σάιμον Κίνμπεργκ.
Κατά τη διάρκεια μιας αποστολής διάσωσης στο διάστημα, η Τζιν βάλλεται από μια κοσμική δύναμη που τη μεταμορφώνει στην πιο ισχυρή μεταλλαγμένη που έχει υπάρξει ποτέ. Παλεύοντας με την ανεξέλεγκτη κι αυξανόμενη δύναμή της αλλά και τους προσωπικούς της δαίμονες, η Τζιν βγαίνει εκτός ελέγχου και φέρνει στο χείλος της διάλυσης την οικογένεια των X-MEN αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη.
Η γέννηση του ΦοίνικαΤο τέλος (ή μήπως μια νέα αρχή;) του θρυλικού saga των μεταλλαγμένων της Marvel με την προβολή της προσωπικής τραγικής ιστορίας της Τζιν που αποκτά δυνάμεις ισχυρότερες από όλους τους X-Men.
Θεωρητικά το στόρι είχε αρκετό ζουμί για να αποτελέσει ο «Μαύρος Φοίνικας» ένα αξιοπρεπές φινάλε της σειράς. Όμως η σεναριακή υπερβολή και η σκηνοθετική ατολμία (πέρα από λίγες σκηνές που η δράση είναι καλογυρισμένη και τα εφέ κουμπώνουν υποδειγματικά με το σασπένς) καταδικάζουν την ταινία στα επίπεδα της χρυσής μετριότητας. Ούτε η γεμάτη φρεσκάδα παρουσία της προερχόμενης από το βασίλειο του «Game of thrones» Σόφι Τέρνερ μπορεί να κάνει τη διαφορά, ούτε το γεγονός πως η πλοκή έχει αποδώσει με ακρίβεια τα βασικά μέρη του κλασικού κόμικ του «Μαύρου Φοίνικα».
Αποδεικνύεται πως εκείνη η ιστορία που κυλάει σαν νεράκι και με αξιοθαύμαστη αποτελεσματικότητα πάνω στα χάρτινα καρέ, όταν οδηγείται στα κινηματογραφικά χωράφια χάνει το μεγαλύτερο μέρος της γοητείας της. Γιατί το θέμα των κακών εξωγήινων που έρχονται με απειλητικές προθέσεις στη Γη είναι υπερεξαντλημένο και δεν φτάνει μια πλατινέ κι ανέκφραστη Τζέσικα Τσαστέιν για να αντιστρέψει πλήρως την κατάσταση.
Το μεγαλύτερο κακό του φιλμ πάντως είναι πως όλη σχεδόν η παλιοσειρά φαίνεται να βαριέται ασύστολα. Τουλάχιστον κάποιος από αυτούς αποφασίζει να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια κάπου στη μέση του φιλμ κι αυτή είναι η μόνη σοβαρή ανατροπή στο άνευρο σενάριο.