Ιστορίες

Στη σκιά της τηλεοπτικής «μόδας» της εποχής, ο Μήνας Χορού είναι εδώ για μία ακόμα χρονιά, προσκαλώντας μας να ενθαρρύνουμε με την παρουσία μας την προσπάθεια των ομάδων που συμμετέχουν στο Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων (18/5-11/6), όπως ονομάζεται επισήμως ο θεσμός. Φέτος η διοργάνωση στερείται κρατικής επιχορήγησης και αποκτά την ιδιότητα ενός από τα πολιτιστικά θύματα της οικονομικής κρίσης. Επιπλέον, όπως σημειώνει ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων, Πέτρος Γάλλιας, «όλοι οι συμμετέχοντες χορογράφοι προσφέρουν τα έργα τους χωρίς αμοιβή», ανάγοντας τη συμμετοχή και την επικοινωνία με το κοινό σε ανταμοιβή τους.   από την Αργυρώ Σταυρίδη

Μια τηλεοπτική καμπάνια που παίζει στην Αυστραλία αποκαλύπτει με πολύ έντονο και σκληρό τρόπο τις τραγικές συνέπειες της οδήγησης υπό την επήρεια αλκοόλ.

Η πιο χαρακτηριστική μορφή της ελληνικής κωμωδίας, ο λατρεμένος από το κοινό Θανάσης Βέγγος, έφυγε πλήρης ημερών από τη ζωή. Επρόκειτο για έναν ηθοποιό που δεν είχε άλλους όμοιους του στο είδος. Ήτανε ηθοποιός sui generis και ο απόλυτος πρωταγωνιστής στις ταινίες του.

Μετά το κλείσιμο του καφενείου της Δεξαμενής στο Λυκαβηττό, που δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση και τη συνεχιζόμενη βαθειά ύφεση έκλεισαν, το Rock "n" Roll, τo επί 25 σχεδόν χρόνια διασημότερο bar – restaurant του Κολωνακίου και της Αθήνας γενικότερα, αλλά και το εξίσου δημοφιλές Central, στην πλατεία Κολωνακίου,– απόρροια της συρρικνωμένης αγοραστικής δυνατότητας και της έλλειψης διάθεσης για διασκέδαση των Ελλήνων καταναλωτών. Είναι πλέον προφανείς οι λόγοι που έχουν πλήξει κυρίως, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος (café, bar – restaurant κλπ.).

Σε ηλικία 63 ετών έφυγε χθες από τη ζωή ο Νίκος Παπάζογλου, χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι ο θάνατος του έρχεται λίγες μέρες μετά από αυτόν του καλού φίλου και συνεργάτη του, Μανόλη Ρασούλη.

Πολλές και πολλοί από σας θα με πείτε «πρασινοφρουρό*», «Πάγκαλο 2», «προβοκάτορα» και δεν ξέρω τι άλλο καθώς αντί να κοιτάξετε τον εαυτό σας κάνετε ότι πιο εύκολο: Τα ρίχνετε στους άλλους!Του Νονού

Ο τρομερός σεισμός που προκάλεσε τόση καταστροφή στην Ιαπωνία δείχνει πολλά. Κατ’ αρχάς δείχνει γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πρέπει να φτιάξει πυρηνικό εργοστάσιο! Όποτε, άλλωστε, συζητείται αυτό το θέμα, η πιο σοβαρή αντίρρηση είναι ότι μια τόσο σεισμογενής χώρα, όπως η χώρα μας, δεν μπορεί να έχει πυρηνικό εργοστάσιο, για να μην έχουμε δικό μας «Τσέρνομπιλ». Οι Ιάπωνες, βέβαια, είναι πολύ περισσότερο σεισμογενείς από εμάς και παρ’ όλ’ αυτά, το τόλμησαν. Ας ελπίσουμε να μην πληρώσουν πανάκριβα την τόλμη τους- και αυτοί και οι γύρω χώρες.

Διακρίσεις κατά ανύπαντρων ζευγαριών στη χώρα της παράνοιας

Προσοχή: Το παρόν απευθύνεται και σε Ολυμπιακούς, όχι όμως σε "Ολυμπιακάρες"Τα παντελόνια είναι για να τα φορούν οι άντρες. O Nονός είναι άντρας. Γι' αυτό και δεν θα μασήσει τα λόγια του.

Θέλω κι εγώ σαν γυναίκα που φοίτησε σε ένα ταπεινό, απαξιωμένο εγχώριο πανεπιστήμιο, να καταθέσω την αποψάρα μου για το καυτό θέμα που μας απασχολεί από καταβολής του νέου ελληνικού κράτους.   Άσυλο είναι ένας χώρος ιερός και απαραβίαστος. Άσυλο είναι ένα φιλανθρωπικό ή νοσηλευτικό ίδρυμα που παρέχει περίθαλψη και προστασία σε άτομα που έχουν ανάγκη. Έτσι λέει ο Μπαμπινιώτης, που είναι καθηγητής. Κι εγώ τον πιστεύω. Το πανεπιστήμιο δεν είναι ιερό. Σίγουρα δεν είναι απαραβίαστο. Άρα θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι δεν είναι άσυλο. Κάθε χρόνο όμως, ανοίγει τις πόρτες του σε παιδιά 18 και 19 ετών (ή γέρους από κατατακτήριες και μαμάδες και μπαμπάδες που βαριούνται και θέλουν να ξανακαθίσουν στο έδρανο για να διδαχτούν αντί να κοιτάξουν πώς θα διδάξουν). Όταν είσαι 18 και 19 ετών, είσαι γκάου – τεκμηριωμένο, και γεγονός που ισχύει παγκοσμίως και διά παντός. Αυτό που χρειάζεσαι, μπορεί να μην είναι περίθαλψη. Χρειάζεσαι όμως προστασία.

Homo homini lupus - Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος (Ρωμαϊκή Παροιμία)

Φέτος είχαμε την ευτυχία να παρακολουθήσουμε δύο "Θαυματοποιούς", έναν στο θέατρο κι έναν στον κινηματογράφο. Και τα δύο έργα ήταν θαυμάσια, αν και οι διαφορές τους είναι πολύ περισσότερες από τις ομοιότητες.

«Σημασία δεν έχει το τι ζεις αλλά το τι σου μένει απ’ αυτό που ζεις#» Κάθε επιχειρηματίας του βεληνεκούς μου, που σέβεται τον εαυτό του, έχει και τους δαίμονές του. Πράγματα δηλαδή τα οποία αποφεύγει όπως «ο έξω από δω» το λιβάνι. Αλήθεια ξέρει κανείς γιατί το θυμίαμα έχει τέτοια αποτελέσματα στον κερασφόρο και ουροφόρο αρχέγονο έκπτωτο άγγελο; Όποιος μάθει ας μου το πει και μένα. Στο θέμα μας τώρα.

Οι προπονητές έχουν ευχάριστο πονοκέφαλο όταν όλοι οι παίκτες τους είναι ετοιμοπόλεμοι, και οι δημοσιογράφοι του «ρεπορτάζ πόλης» (το οποίο παλεύει να αναγνωριστεί ως όρος και να καταξιωθεί δίπλα στα άλλα, πιο «σοβαρά» ρεπορτάζ, κάτι σαν την ψυχολογία, που είναι-δεν είναι επιστήμη) όταν «πρέπει» να καλύψουν παραπάνω από ένα events την ίδια μέρα. Βράδυ Σαββάτου 4 Δεκεμβρίου, και η επαγγελματική αποστολή περιλαμβάνει εικαστικά και μουσικό φεστιβάλ πριν την έξοδο για ποτό.

Στη Νότια Ιταλία έχουμε μια παροιμία: «Θες να δοκιμάσεις τους φίλους σου; Μοιράσου μαζί τους τη χαρά σου». Και πριν βιαστείτε εσείς οι «πονηροί» Έλληνες να πείτε «σιγά τη δοκιμασία», σκεφτείτε αν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις λέξεις «ζήλια» και «φθόνος».

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν πεντάμορφες και τέρατα. Στον ουρανό πετούσαν μαγικά χαλιά, στους δρόμους κυκλοφορούσαν άμαξες-κολοκύθες και στη χώρα των θαυμάτων έβρεχε καταρρακτωδώς νεραϊδόσκονη. Η προηγούμενη εβδομάδα μας «έστειλε» σε ένα ταξίδι-αστραπή στην παιδική μας ηλικία: 15 με 20 Νοέμβρη, το Facebook στήριξε την εβδομάδα των δικαιωμάτων των παιδιών με "παραμυθένιο" τρόπο: πολλοί από τους χρήστες αντικαταστήσαμε τις ποζάτες φωτογραφίες στα προφίλ μας, με τους αγαπημένους ήρωες της παιδικής μας ηλικίας.

Μουσική που θα θέλετε να ακούτε ξανά και ξανά, με την υπογραφή του Στέφανου Κορκολή.

Όταν σχεδόν πριν ένα χρόνο βρέθηκα μόνη μου στη Γαλλία, το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν φίλους. Φίλους που με δέχτηκαν στις παρέες τους / με πήραν απ’ το χεράκι τις (ουκ ολίγες) φορές που χάθηκα στη μέση του πουθενά για «σοβαρούς» λόγους (πήρα λάθος λεωφορείο, μέθυσα, ξέχασα τον χάρτη μου) / μου έμαθαν τα (άπειρα) είδη τυριών και κρασιών / μου διόρθωσαν τις εργασίες μου στην εξεταστική και τέλος, μου υποσχέθηκαν (μετά τις 1.000.000 φορές που τους προσκάλεσα) ότι θα ’ρθουν στην Ελλάδα για να δουν από κοντά όλα όσα τους περιέγραφα και γούρλωναν τα μάτια όλο απορία και γαλλικά επιφωνήματα.

Κι εκεί που καθόμαστε συζητώντας και περιμένοντας να χαμηλώσουν τα φώτα και να ξεκινήσει η παράσταση, εισβάλλει ξαφνικά γυμνός στη σκηνή ένας νεαρός, κρύβοντας (για λίγο) την «αθωότητά» του με το χέρι του, για να μας πληροφορήσει εκτός των άλλων ότι η παράσταση περιέχει γυμνό (εγκυκλοπαιδική βέβαια η πληροφορία, γιατί τον κοιτούσαμε μόνο στα μάτια). Πρόκειται για το «Δεν μιλάμε γι’ αυτά», το καινούργιο έργο του Κώστα Γάκη (ναι, της “μισής” «Κατσαρίδας» για όσους έχουν συνηθίσει να τον αναγνωρίζουν έτσι), που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια με τους δημοσιογράφους-παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων, που διακριτικά κρατούσαν μια Mont Blanc στο χέρι. Στη συνέχεια, άλλες φορές διακριτικά κι άλλες όχι τόσο, η γνωστή στους ανθρώπους τού μάρκετινγκ πρακτική του product placement πήρε "αμπάριζα" τηλεόραση, κινηματογράφο και θέατρο – μια αμοιβαία επωφελής, καθαρά εμπορική σχέση που, αν τηρηθούν κάποιες ισορροπίες, δεν ενοχλεί, για να λέμε την αλήθεια, τον θεατή.

Αμαρτία εξομολογημένη αμαρτία δεν είναι. Και εγώ με αυτό τον τρόπο θα σας πω αυτό που σκέφτομαι για τις εκλογές σας και θα έχω τη συνείδησή μου πάλλευκη σαν περιστέρι. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι εμείς είχαμε επινοήσει και τα συγχωροχάρτια!

Ok. Το παραδέχομαι. Δεν το είδα την ημέρα της πρεμιέρας. Το είδα μετά, στο web tv. Και να σου πω ένα μυστικό; Όταν η διάσταση του πλάνου είναι 5x10 και όχι 42'' και βάλε, τα 4 εκ. ευρώ που κόστισε το Νησί, δεν φτάνουν να σου γεμίσουν το μάτι. Γιατί αυτό έπαθα εγώ. Να σας πω τι είδα τα πρώτα πέντε λεπτά; Ένα διαφημιστικό σποτ. Και τα επόμενα πέντε. Μέχρι που η ώρα συμπληρώθηκε κι εγώ έμεινα με την απορία. Γι' αυτό όλοι εκλαίγαν; Για τα λεφτά του Mega;

Το ότι η πολιτεία δεν ενισχύει ικανοποιητικά το πολιτιστικό έργο, αποτελεί γενικότερη πεποίθηση που στηρίζεται σε αδιαμφισβήτητα στοιχεία. Μήπως όμως ο καταλογισμός ευθυνών εις βάρος τής πολιτείας λειτουργεί και σαν άλλοθι για την αδιαφορία του κοινού σχετικά με το πολιτιστικό γίγνεσθαι;

Περιπέτειες, ευτυχώς όχι νομικές αλλά ερωτικές, με κράτησαν μακριά σας για μερικές ημέρες. Απολογούμαι και μοιράζομαι μαζί σας ένα περιστατικό που καταδεικνύει την ανώτερη διαφορετικότητα υμών των Μεσόγειων απέναντι σε άλλους λαούς οι οποίοι είναι ξενέρωτοι, κρυόκωλοι και ψυχροί (τουλάχιστον). Σε όμορφη παραλιακή καφετέρια με ιταλικό όνομα αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ με πανάκριβο καφέ*, στην πλατεία Αλεξάνδρας στον Πειραιά, βρέθηκα με αιθέρια ύπαρξη και βρέθηκα να κρυφακούω μια συζήτηση από τρεις «φευγάτους» τύπους που ανακάτευαν τους ναπολεόντειους πόλεμους, τους έρωτες, τους διαγωνισμούς και την pizza!

Αν το κοινό σου αποτελείται μονίμως και κυρίως από παππούδια και αλλοπαρμένες, κάτι δεν πάει καλά…από την Αργυρώ Σταυρίδη

Πάει κι αυτό το καλοκαίρι! Αν μη τι άλλο τουλάχιστον αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει κανένα μνημόνιο. Η χώρα σας έχει καταπληκτικά καλοκαίρια. Λίγο κατώτερα από τα μαγικά καλοκαίρια του Ιταλικού Νότου αλλά και πάλι καταπληκτικά. Επίσης μερικές φορές έχει καταπληκτικές στιγμές ηρεμίας, τις οποίες στη συνέχεια, διαδέχονται απεργίες, πορείες, οδομαχίες και άλλες …-ίες!   Μία απ’ αυτές τις στιγμές λοιπόν εκμεταλλεύτηκα κι εγώ και βγήκα για να δεχθώ ένα κέρασμα γενεθλίων (ναι, με συμπαθούν κι εμένα κάποιοι άνθρωποι στην πατρίδα σας), σε αυστηρά ελεγχόμενο (φυσικά) περιβάλλον. Και ποιο περιβάλλον είναι το καλύτερο για επίφοβες κοινωνικές εξόδους; Μα φυσικά εκεί που δεν περιμένουν να σε βρουν.

Ήρθα στη Θεσσαλονίκη το 2004. Όλοι με νουθετούσαν: «αποκλείεται να βρεις δουλειά», «τι θα κάνεις;», «θα τελειώσεις επαγγελματικά» και άλλα τέτοια. Προσοχή: όλα αυτά το 2004. Τη χρονιά της Ολυμπιακής Ευφορίας, που όλοι (πάνω – κάτω) ζούσαμε σε unnatural high. Νομίζαμε ότι τα είχαμε καταφέρει. Και μετά κάηκε το δάσος στα Τουρκοβούνια. Εγώ δεν άκουγα. Έγινα ερωτική μετανάστρια.