MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΠΕΜΠΤΗ
16
ΜΑΪΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

Πανεπιστήμια και άσυλα: μετά την κρεατομηχανή και πριν το χάος

Θέλω κι εγώ σαν γυναίκα που φοίτησε σε ένα ταπεινό, απαξιωμένο εγχώριο πανεπιστήμιο, να καταθέσω την αποψάρα μου για το καυτό θέμα που μας απασχολεί από καταβολής του νέου ελληνικού κράτους.   Άσυλο είναι ένας χώρος ιερός και απαραβίαστος. Άσυλο είναι ένα φιλανθρωπικό ή νοσηλευτικό ίδρυμα που παρέχει περίθαλψη και προστασία σε άτομα που έχουν ανάγκη. Έτσι λέει ο Μπαμπινιώτης, που είναι καθηγητής. Κι εγώ τον πιστεύω. Το πανεπιστήμιο δεν είναι ιερό. Σίγουρα δεν είναι απαραβίαστο. Άρα θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι δεν είναι άσυλο. Κάθε χρόνο όμως, ανοίγει τις πόρτες του σε παιδιά 18 και 19 ετών (ή γέρους από κατατακτήριες και μαμάδες και μπαμπάδες που βαριούνται και θέλουν να ξανακαθίσουν στο έδρανο για να διδαχτούν αντί να κοιτάξουν πώς θα διδάξουν). Όταν είσαι 18 και 19 ετών, είσαι γκάου – τεκμηριωμένο, και γεγονός που ισχύει παγκοσμίως και διά παντός. Αυτό που χρειάζεσαι, μπορεί να μην είναι περίθαλψη. Χρειάζεσαι όμως προστασία.

Monopoli Team

Αυτό κάνει ή θα έπρεπε να κάνει το πανεπιστήμιο. Σε προστατεύει από έναν κόσμο που είναι ακόμη πιο γκάου, γελοίος, ηλίθιος και απάνθρωπος. Πρέπει ακόμη να σε μάθει πώς να τον αντιμετωπίζεις. Ανάλογα με τις ατομικές σου δυνατότητες, ή σε μαθαίνει να τον ανέχεσαι ή σε μαθαίνει να τον χειρίζεσαι. Πώς; Μαθαίνοντάς σου να σκέφτεσαι, να χρησιμοποιείς το μυαλό σου. Το πανεπιστήμιο είναι η μόνη ελπίδα που έχεις ως άνθρωπος να αποκαταστήσεις όσο μπορείς τη ζημιά που έχει κάνει η κρεατομηχανή του σχολείου από την Α΄ Δημοτικού έως τη Γ΄ Λυκείου στον εγκέφαλό σου. Είναι ίσως η τελευταία φορά που, αν είσαι τυχερός, κάποιος θα το απαιτήσει από σένα. Είναι λοιπόν νοσηλευτικό ίδρυμα το πανεπιστήμιο. Κι επειδή κάνει τη δουλειά τζάμπα (κανονικά τζάμπα, όχι ντεμέκ τζάμπα… άμα θες διάβασε, πιάσε τα μόρια και πέρνα στην πόλη σου να σπουδάσεις!) είναι και φιλανθρωπικό ίδρυμα. Οπότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι είναι άσυλο.

Όλοι λένε ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι χάος. Κι έχουν δίκιο. Αλλά ποιο περιβάλλον είναι πιο κατάλληλο για να σε αφυπνίσει; Εκεί τα βλέπεις όλα και μαθαίνεις να αξιολογείς. Βλέπεις ποιος δουλεύει και ποιος όχι. Ποιος αξίζει την επιβράβευση για την ευφυΐα και την ποιότητα της δουλειάς του και ποιος για τον κόπο του, για τις δημόσιες σχέσεις του, για το καλό πήδημα που κάνει. Βλέπεις ποιος θα είναι ο πολιτικός που θα διεκδικήσει την ψήφο σου μεθαύριο (τουλάχιστον μέχρι πρότινος έβλεπες, γιατί από αυτή τη γενιά και μετά, όλοι θα είναι απόφοιτοι της Ivy League… και καλά πήγαν σε καλά σχολεία!). Βλέπεις τελικά ποιος κατάφερε να αποκαταστήσει τη βλάβη που προκάλεσε το σχολείο και σε τίνος τον εγκέφαλο η βλάβη είναι μόνιμη. Αν πάλι αυτό το χάος δεν καταφέρει να σε αφυπνίσει, κάνει κάτι ακόμη πιο ωφέλιμο: σε κάνει πιο γκάου ακόμη. Ή καλύτερα και γελοίο, και πιο ηλίθιο και απάνθρωπο. Δηλαδή σαν τον κόσμο στον οποίο θα βγεις… αναγνωρισμένος από το κράτος. Αυτή είναι η σίγουρη συνταγή της επιτυχίας. Γι’ αυτό αφήστε το ήσυχο το πανεπιστήμιο. Τη δουλειά του την κάνει μια χαρά. Απλώς δεν ξέρετε να το εκτιμήσετε.

Και για τους σπασίκλες που θέλουν να διαπρέψουν, σίγουρα υπάρχει δρόμος και χώρος. Στο εξωτερικό. Να υπενθυμίσω σ’ αυτό το σημείο ότι οι δύο τελευταίοι πρωθυπουργοί μας έχουν πτυχία από το Tufts και το Harvard. Καταλάβατε τώρα;


Κυβέλη Καρδάση

Περισσότερα από Ιστορίες