Περί φιλίας – Μέρος Τρίτο και Τελευταίο

Συγνώμη για την απουσία μου. Οι «πραίτορες» γίνονται ενοχλητικοί ώρες ώρες και δεν ξέρω πότε θα βρεθεί  εκείνο το χάπι που θα τους εξαφανίσει μια και καλή ή τουλάχιστον δεν θα φτάσουν στο σημείο να σκαλίζουν  δραστηριότητες ευυπόληπτων Ιταλών του Νότου, οι οποίοι παραθερίζουν στη χώρα σας.

Τέτοιες καταστάσεις βέβαια είναι απόρροια δράσεων κοντινών φίλων. Τόσο κοντινών που η παρουσία τους  θυμίζει εκείνο τον μύθο από την πλούσια παράδοσή σας. Κάποτε λοιπόν ήταν ένας γεωργός ο οποίος  γυρίζοντας από το χωράφι του μια χειμωνιάτικη μέρα βρήκε στο δρόμο του ένα φίδι το οποίο είχε παγώσει  και ήταν ετοιμοθάνατο. Ο χριστιανός (υπάρχουν κι αυτοί) το λυπήθηκε και το σήκωσε από το έδαφος. Για  να το ζεστάνει και να το σώσει το έβαλε κάτω από τα ρούχα του, κατάσαρκα πάνω στο στήθος του.

 Πήγε λοιπόν στο σπίτι και κουρασμένος όπως ήτανε αποκοιμήθηκε δίπλα στο τζάκι. Και … δεν ξύπνησε  ποτέ! Το φιδάκι, αφού γλύτωσε χάρη στην θερμότητα του σώματος του γεωργού και πήρε τα πάνω του χάρη και στο τζάκι, ευχαρίστησε τον ευεργέτη του με το δηλητήριο του.

Γι αυτό έχει μείνει και η φράση ούτε φίδι στον κόρφο σου. Αυτό ακριβώς θα πραγματευτούμε σήμερα.

“Timeo Danaos et dora ferentes” ανέφεραν οι Λατίνοι μου πρόγονοι. Οι δικοί σας πάλι καθώς από τη δική σας μυθιστορία προέρχεται η φράση (για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι) έλεγαν «Φοβού τους Δαναούς καν δώρα φέροντες»*. Να φοβάσαι τους Δαναούς ακόμα κι αν φέρουν δώρα λοιπόν, κοινώς (σύμφωνα με τη δική μου αυθαίρετη ερμηνεία) να φοβάσαι όλους εκείνους που δεν είναι ικανοί να αντέξουν εσένα και όσα εσύ ζεις, πετυχαίνεις κατορθώνεις, ακόμα κι αν σου κάνουν τους καλούς.  

Να φοβάσαι τους μίζερους, τους κακομοίρηδες και τους θλιβερούς. Τους δήθεν που δημιουργούν τεχνητούς παραδείσους για να χωρέσουν την άθλια ύπαρξή τους.

Και για να μην παρεξηγούμαστε: Ο φόβος δεν νοείται με την ετυμολογική και κυριολεκτική του έννοια. Νοείται με τη λογική των ανθρώπων που πρέπει να αποφεύγεις γιατί μπορεί να σε στεναχωρήσουν ή να σου κάνουν κακό. Όπως έχω γράψει ξανά όσο πιο κοντά σου βρεθεί κάποιος ανάξιος τόσο μεγαλύτερο κακό θα σου κάνει.

Και εδώ τίθεται το ζήτημα σε θρησκευτική βάση. Εμείς οι Νότιοι, καλοί και ενάρετοι Καθολικοί έχουμε ένα ζήτημα ηθικής. Πως αντιδράς όταν κάποιος σου κάνει κακό; Αντιδράς όπως οι «προχριστιανοί» (Ιουδαίοι) οι οποίοι με το Μωσαϊκό Νόμο διαλαλούσαν το «Οφθαλμόν αντί Οφθαλμού 

και Οδόντα αντί Οδόντος» ή γυρίζεις και το άλλο μάγουλο για να δεχθείς κι άλλο χαστούκι; 

Ποια είναι η γνώμη σας;

Σας το έχω πει ξανά:
«Ο Νονός συγχωρεί τους εχθρούς του αλλά δεν ξεχνάει ΠΟΤΕ το όνομά τους». 

Για τους «Φίλους» πάλι θα προσθέσω:
«Ο Νονός δεν είναι Θεός να τους συγχωρεί όλους. Απλά, ξεχνάει την ύπαρξη τους». Για ΠΑΝΤΑ.

Εκτός κι αν επιχειρήσουν να του κάνουν κακό ή να του βλάψουν (με όποιο τρόπο) όσους και όσα αγαπάει.
Τότε ο οφθαλμός και ο οδόντας θα είναι πταίσματα.

---

* http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%BF%CE%BA%CF%8C%CF%89%CE%BD