Τα κρυφά βουνά της Αθήνας: από το Plissken Festival μέχρι τα μωρά στην πίστα

Give me HOPE, Athena

Πρώτος σταθμός, η γκαλερί-πολυχώρος Kunsthalle Athena στο Μεταξουργείο, για το event “MOUNTAIN / ΗΟΡΕ”. Το project με αυτό τον τίτλο παρουσιάζει την εικαστική δουλειά του καλλιτέχνη -formerly and currently known as- “HOPE” (τις αφίσες του οποίου μπορεί να έχετε δει στους δρόμους του Μεταξουργείου), και του zine “MOUNTAIN”, στο οποίο προσκαλεί ο ίδιος Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες να δημιουργήσουν έργα που αντανακλούν -τελικά- την ιδέα ενός «βουνού». Το σκηνικό φόντο της Kunsthalle Athena διαθέτει τη γοητεία των φθαρμένων “vintage” χώρων που είθισται να στεγάζουν την σύγχρονη Τέχνη σήμερα. Τα δωμάτια με τους «ξεφλουδισμένους» τοίχους και τα περίτεχνα σκαλισμένα γύψινα ταβάνια της Kunsthalle Athena περικλείουν έργα με αναφορές στην αρχέγονη ενέργεια,  σε «βασικά» ένστικτα και σε ψυχισμούς που επικοινωνούν μεταξύ τους σε συγχρονική ή διαχρονική βάση, και στο εκάστοτε τοπικό περιβάλλον, οικοδομώντας έτσι «βουνά» συνέχειας και συναλλαγής – κάτι που εικαστικά μεταφράζεται σε δημιουργικά «τοτέμ» (βλ. photos παρακάτω)! Γερμανοί πανκ και χαριτωμένα «φρικιά» περιφέρονται στα δωμάτια και τους διαδρόμους, δίνοντας «ξεχωριστό χρώμα» στην εκδήλωση για όποιον δεν έχει συνηθίσει ακόμα τη σύγχρονη στυλιστική πολυμορφία. Αυτοί οι Γερμανοί είναι φίλοι μας – προς στιγμήν δεν ήξερα αν μπορούσα να πω το ίδιο για τον μαυροφορεμένο τύπο με την μαύρη κουκούλα που εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου ανοίγοντας μια πόρτα και κόβοντάς μου τη χολή. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον HOPE, που όπως συμβαίνει πάντα όταν παρουσιάζεται με την καλλιτεχνική του ταυτότητα, κυκλοφορούσε έτσι, κατάμαυρος και μασκοφόρος. Μετά την «μετωπική»,  συνεχίζω στο βάθος των διαδρόμων του κτηρίου, που οδηγούν στην ταράτσα του πολυχώρου. Εκεί το περιβάλλον και η ατμόσφαιρα υπερθεματίζουν την έκθεση: τα πόδια τής θεάς Αθηνάς (ένα ογκώδες έκθεμα στον υπαίθριο χώρο) πατούν στιβαρά, τη στιγμή που μια παρέα Ασιατών που διακρίνεται από ένα παράθυρο σε γειτονική πολυκατοικία, απολαμβάνει το γεύμα της. Ένα γρήγορο ποτό και «γραμμή» για το Plissken Festival στον Ελληνικό Κόσμο…

Σε στενό «οικογενειακό» κύκλο…

Πρώτη εντύπωση, ένα μικρό… σοκ. Σε μια ώρα συναυλιακά «εμπορική», λίγο μετά τις 10 δηλαδή (σημ.: το φεστιβάλ είχε ξεκινήσει από το πρωί και θα συνεχιζόταν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες), Σάββατο βράδυ με καλό καιρό για την εποχή, για ένα φεστιβάλ με ονόματα σε “up and coming” ή “peak” φάση, και με ήχους σχετικά «φιλικούς» προς το μέσο «αφτί», πολύ περισσότερο προς τους πιο «ψαγμένους», με οργάνωση και υπηρεσίες αρκετά ικανοποιητικές, ο κόσμος ανερχόταν σε λίγες εκατοντάδες άτομα και ο χώρος ήταν άδειος κατά ¾ και βάλε. Φτάσαμε λοιπόν ως κάτω ακριβώς από τη σκηνή, με άνεση που θα ζήλευε ακόμα και η Πανεπιστημίου τον Δεκαπενταύγουστο. Εκείνη την ώρα έπαιζαν οι Chew Lips, επιδεικνύοντας ενέργεια και συνέπεια που δεν επηρεάστηκαν από τη χαμηλή προσέλευση, και που υποστήριζαν την ποπ τους με τη σωστή δόση μουσικού «νεύρου», κρατώντας «μαζί τους» το κοινό. Μέχρι και το λαμέ φόρεμα της Tigs (γιατί το “frontwoman” να ακούγεται τόσο γελοία σε σύγκριση με το “frontman”…;) που έγινε έναυσμα για χιουμοριστικά σχόλια, συμπλήρωνε την όλη feelgood ατμόσφαιρα της performance ενός γκρουπ τα κομμάτια του οποίου θα μπορούσαν να παίζονται και στα συμβατικά μουσικά κανάλια (και αυτό δεν είναι μομφή).

Η διάρκεια του διαλείμματος πριν την εμφάνιση των These New Puritans, του «μεγαλύτερου» ονόματος του line-up αυτή τη στιγμή από πλευράς δημοσιότητας και τυπικών και άτυπων τίτλων που τους έχει απονείμει ο διεθνής μουσικός Τύπος αλλά και το κοινό, θα έφτανε και για να γίνουν Old. Όταν τελικά το βρετανικό γκρουπ ξεκίνησε το set του, θα μπορούσε με τις «θεατράλε» συνθέσεις του να ζωντανέψει για τα καλά το μικρό αυτό συναυλιακό παρτάκι. Οι περισσότεροι -μεταξύ τους και εγώ- φάνηκαν να μην έχουν ιδιαίτερο παράπονο από την απόδοσή τους, ικανό να διαμορφώσει αρνητική εντύπωση, παρά τα συγκεχυμένα και αδύναμα φωνητικά. Οι εκτελέσεις τους απέφεραν μια αξιοπρεπή ποσότητα ενθουσιασμού και επιδοκιμασίας, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να ξεσηκώσουν. Όσοι δεν αρέσκονται σε προθέματα τύπου «τηρουμένων των αναλογιών» και «σε γενικές γραμμές», περίμεναν κάτι παραπάνω σε σχέση με τη φήμη που έχει αποκτήσει το συγκρότημα, ίσως μια πιο ώριμη διαχείριση και εκτέλεση των κομματιών τους, που να μην λειτουργεί όμως εις βάρος της δυναμικότητάς τους.

Στρωματσάδα για όλους

Αποχωρώντας από το κτήριο 56 του Ελληνικού Κόσμου μετά το πέρας της εμφάνισης των Puritans, στην Πειραιώς επικρατούσε η γνωστή σαββατιάτικη εικόνα: ουρές αυτοκινήτων σε άνοδο και κάθοδο, με προορισμό τα σκυλάδικα της περιοχής, και κορίτσια που υποβασταζόμενα προσπαθούσαν μετά βίας να ισορροπήσουν σε θεόρατα ψηλοτάκουνα με πλατφόρμα. Στη διαδρομή ως το Σύνταγμα, δεν μπορούσαμε παρά να αναρωτηθούμε πού ήταν έστω όλο αυτό το λεγόμενο «ενημερωμένο» και «ψαγμένο» κοινό το οποίο υποτίθεται πως διαθέτει η πρωτεύουσα και αδημονούσε για ένα τέτοιο φεστιβάλ απέναντι στα μουσικά υποπροϊόντα και τις κακές υπηρεσίες που προσφέρει ως επί το πλείστον η διασκέδαση στην Αθήνα… Ενώ περίμενα το ραντεβού μου μπροστά από τις πανάκριβες μπουτίκ της Βουκουρεστίου, που «έβλεπαν» σε βουνά συσσωρευμένων σκουπιδιών, ένα ποντίκι που σουλατσάριζε, σε συνδυασμό με το λαϊκοπόπ νταβαντούρι που ερχόταν από κάποιον όροφο του Public (;), παρείχε πρόσφορο υλικό για πομπώδεις παρομοιώσεις και συνειρμούς αρθρογραφίας που κλίνει προς τη λογοτεχνική δραματικότητα. Αντ’ αυτού, εκείνο που σκέφτηκα τη συγκεκριμένη στιγμή, ήταν τον HOPE να ξεπροβάλλει πίσω από τα «βουνά» σκουπιδιών διαμορφώνοντας χάρη στο όνομά του την πιο γελοία σημειολογικά προεκλογική διαφήμιση για τον Δήμο της Αθήνας, εν ίδει performance που ο ίδιος θα απέρριπτε μετά βδελυγμίας – φαντάζομαι.

Οι πόλεις είναι ουσιαστικά ιστορικές, πολιτιστικές και κοινωνικές αλληλουχίες. Το προφανές στο βουνό της διασκέδασης σε μια μεγαλούπολη όπως η Αθήνα, είναι η ποικιλία στρωμάτων-επιλογών. Αν σε αυτό το βουνό εξελίσσεται κάποια «μάχη», αυτή δεν θα έπρεπε να φέρνει αντιμέτωπες τις «φυλές» της διασκέδασης (εξάλλου τι σχέση έχουν όλα αυτά με την προσωπική ανθρώπινη αξία, και περί ορέξεως…) αλλά να επικεντρώνεται στις διεκδικήσεις για το δικαίωμα σε μια γενικότερη αισθητική που δεν «προσβάλλει» και σε μια αξιοπρεπή ψυχαγωγία όσον αφορά στο προϊόν και στις υπηρεσίες που προσφέρονται σε κάθε είδος διασκέδασης (και επίσης να χτυπάει ένα καμπανάκι όταν φεύγεις από ένα μπαρ και κάπου στον δρόμο προς την έξοδο χάσεις ένα μοβ κασκόλ που σου είχαν κάνει δώρο και έχει συναισθηματική αξία! – π.χ.).

Αργυρώ Σταυρίδη

Photos: Aνάργυρος Δρόλαπας