Το κόλπο του αιώνα
Δεν είναι όλες οι κινηματογραφικές ληστείες ψεύτικες. Κάποιες όπως αυτή στο Μπουένος Άιρες του 2006 έχουν μεγάλη δόση αλήθειας.
Υπόθεση
Αργεντινή, 2006. Μια συμμορία εισβάλλει σε υποκατάστημα της τράπεζας Banco Rio και κρατάει 23 ομήρους. Στόχος της είναι τα δεκάδες εκατομμύρια δολάρια και τα κοσμήματα που κρύβονται στο θησαυροφυλάκιο αλλά δεν τα καταφέρνει καθώς αστυνομικά οχήματα περικυκλώνουν γρήγορα την τράπεζα.
Αργεντίνικο Casa de papel
Υπάρχει τέλειο κόλπο; Αυτό μοιάζει να είναι το βασικό ερώτημα που θέτει η ταινία «Το Κόλπο του Αιώνα» του Αριέλ Γουϊνογκράδ. Ο σκηνοθέτης συνεργάζεται και πάλι με τον αγαπημένο του πρωταγωνιστή Ντιέγκο Περέτι («Χωρίς παιδιά» κ.α.) σε μια ταινία που μοιάζει να μελετήσει καλά το θέμα της αλλά το ζητούμενο είναι -εκτός του ψυχαγωγικού χαρακτήρα της- να πιάσει υψηλά στάνταρ ρεαλισμού και κυρίως να δώσει την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Στην απεικόνιση των σκηνών δράσης και του σχεδιασμού της ληστείας ο Γουϊνογκράδ κάνει παπάδες επιλέγοντας ένα σινεμά ρεαλισμού και φυσικότητας, κατάλληλο για το ευρύ κοινό, ώστε να τονίσει τα βαθύτερα αίτια και κίνητρα των πρωταγωνιστών.
Όπου μάλιστα θεωρεί ότι υπάρχει ζουμί σε μια από τις παράλληλες υποϊστορίες (η σχέση του μεσήλικα κακοποιού με την κόρη του είναι σαφέστατα η πιο ανθρώπινη και τρυφερή της ταινίας) αποτυπώνει την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων, σχολιάζει τις κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις του γεγονότος και με όπλο του τους σφιχτοδεμένους διαλόγους κορυφώνει την ένταση και το σασπένς. Όσο και αν φαίνεται απίστευτο το «Κόλπο του Αιώνα» είναι μια αληθινή ιστορία που δεν αποκαλύπτεται ολόκληρη ακόμη κι όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Το σινεμά της Αργεντινής έχει αποδείξει ότι μπορεί να δώσει εξαίρετα δείγματα στα διαφορετικά κινηματογραφικά είδη που καταπιάνεται: από τα πολιτικά θρίλερ μέχρι τις κοινωνικές κομεντί οι αργεντίνοι έχουν τον τρόπο τους στο σινεμά. Τα heist movies δεν θα μπορούσαν να είναι η εξαίρεση του κανόνα.