Οι δικοί μου άνθρωποι

Το 1998, σε ένα ρωσικό χωριό στους πρόποδες Καυκάσου, ένας νεαρός εβραίος πέφτει θύμα απαγωγής. Οι δράστες ζητούν λύτρα αλλά η οικογένεια του νεαρού δεν έχει λεφτά. Τη λύση μπορεί να δώσει μόνο η μεγαλύτερη αδελφή του θύματος.

Το σκληρό δράμα του νεοφερμένου ρώσου σκηνοθέτη τσακίζει το πνεύμα του θεατή, όχι μόνο με τις απάνθρωπες σκηνές που απεικονίζει αλλά και με το πεσιμιστικό ύφος του.

Πίσω από την τραγική ιστορία, που βασίζεται σε αυθεντικά γεγονότα, κρύβονται όλες οι προαιώνιες προκαταλήψεις και η μισαλλοδοξία που χωρίζουν φυλές και έθνη. Σε τούτη την απομονωμένη περιοχή του Καυκάσου, σε αυτή την κλειστή κοινότητα που δοκιμάζεται από το μένος του πολέμου στην Τσετσενία, ο Μπαλάκοφ πραγματοποιεί μια κίνηση υψηλού ρίσκου «ντύνοντας» την ιστορία του με αυθεντικά βιντεοσκοπημένα επεισόδια από την εμπόλεμη ζώνη που σοκάρουν.

Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει αφού οι «Άνθρωποι» της ταινίας του ευστοχούν στην πολιτική θεώρηση και την ιστορική καταγραφή ενός τόπου που περικλείει όλες τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης. Κυρίως όμως σαγηνεύει με την ικανότητα του να δώσει σε ένα πρόσωπο της ιστορίας (η δυναμική αδελφή του θύματος) όλη τη βαρύτητα και τον συμβολισμό που ολοκληρώνει το κρίσιμο σχόλιο της ταινίας.

Γύρω από την ασυμβίβαστη νεαρή Ιλάνα χορεύουν το παρελθόν με το μέλλον. Το σκοτεινό σήμερα με το ομιχλώδες αύριο. Αγέρωχη και αποφασισμένη θα σηκώσει ανάστημα σε όλη την προσχεδιασμένη αδικία και θα πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Μέσα από το θαυμάσιο αυτό γυναικείο πορτρέτο αντικρίζουμε την αλήθεια. Το γυμνό πρόσωπο της βίας, την αμόλυντη εβραϊκή διασπορά, τις εύθραυστες οικογενειακές σχέσεις, την έννοια της θυσίας και τα ηθικά διλήμματα που συνοδεύουν αυτή, την αναγκαστική συνύπαρξη εθνοτήτων που τους χωρίζουν τα πάντα (οι εβραίοι και οι καμπαρντιανοί στην περίπτωση μας) αλλά τους ενώνει ο κοινός τόπος.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης