Το παρελθόν είναι πάντα δυναμικό. Βιώνεται, αναμορφώνεται και ερμηνεύεται συνεχώς σε κοινωνικό, ιστορικό, αλλά και προσωπικό επίπεδο. Η μνήμη αναπολεί, αλλά και αναζωογονείται. Έχει παρουσία και επιρροή στο παρόν μας αφού είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς μας. Αντί για μια γραμμική εξέλιξη, ο βιωμένος χρόνος γίνεται κύκλος, δεν υπάρχει αρχή και τέλος, αλλά μια επίπεδη επιφάνεια στην οποία καταργείται ο διαχωρισμός ανάμεσα στο τώρα και το χθες.
Είναι τότε που το δίλημμα για την ίδια μας την οντότητα αποκτά άλλο χαρακτήρα. Το «είναι» συμπεριλαμβάνει την μικρο-ιστορία μας, αλλά και αυτή των συγγενών, των φίλων και της γειτονίας μας, των τόπων όπου ζήσαμε, των πιο κοντινών προσώπων, συμπεριλαμβάνει τις φωνές, τις οσμές, τα χάδια και τα δάκρια.
Στη σειρά Ίχνη, η Θέκλα Παπαδοπούλου μας παρουσιάζει διάφορα στάδια αυτής της προσωπικής της αναζήτησης με έργα μεγάλων διαστάσεων με μεικτή τεχνική. Από το προηγούμενο αφαιρετικό έργο της κρατάει τη χρωματική παλέτα και την λεπτομερή δουλειά των απτικών ιδιοτήτων της ζωγραφικής επιφάνειας με τη χρήση διαφορετικών τεχνικών.
Τα πορτρέτα της σειράς Ίχνη έχουν μια επιβλητική παρουσία με κοντινά πλάνα, χωρίς να εμφανίζονται τα χέρια τους και με μια τοποθέτηση των κεφαλιών στο επάνω μέρος του καμβά. Στα έργα Traces I, Traces II και Traces VIII, τα πρόσωπα μας κοιτάνε μετωπικά με το ένα μάτι ορατό, ενώ η δεξιά πλευρά τους βυθίζεται στο σκοτάδι. Είναι άτομα αναγνωρίσιμα, αλλά την ίδια στιγμή με θολά σημεία, ακριβώς όπως η μνήμη, με λάμψεις και γκρι περιοχές. Το ίδιο άτομο αφήνει τα ίχνη του, όπως δείχνουν τα κεφάλια στο φόντο στο Traces II και στο Traces VIII που είναι αυτοπροσωπογραφίες. Στα πορτρέτα τονίζονται μερικά σημεία με μια προσεγμένη απόδοση των λεπτομερειών, όπως μπορεί να είναι το κουμπί ενός πουκάμισου, το ένα μέρος από τα γυαλιά, μια γραβάτα, ενώ στην υπόλοιπη επιφάνεια του έργου, είτε στη μορφή είτε στο φόντο, εξαφανίζεται η σχεδιαστική προσοχή.
Είναι ακριβώς αυτή η δυναμική ισορροπία ανάμεσα στα παραστατικά και τα αφαιρετικά στοιχεία που φανερώνει ότι δεν είμαστε απλώς μπροστά σε πορτρέτα όπου το βλέμμα της καλλιτέχνιδας κινείται προς τα έξω, εκεί που στέκεται το υποκείμενο. Αντιθέτως, έχουμε να κάνουμε με μια εσωτερική εικόνα, συνδεδεμένη με το βίωμα των σχέσεων που δημιουργήθηκαν με αυτά τα άτομα και με τη μνήμη τους.
Με τη χρήση περιοδικών, φωτογραφιών και το κολάζ σελίδων από παλιά σκίτσα της, σε συνδυασμό με τις λαδομπογιές και το παστέλ, η Θ. Παπαδοπούλου καταφέρνει να μεταφέρει και τεχνικά την αποσπασματικότητα, την αποδόμηση και την ανασύνθεση που πραγματοποιούνται κατά την διαδικασία μνημόνευσης. Μια διαδικασία που είναι ταυτόχρονα μια αναζήτηση της ίδιας της της ύπαρξης ως άτομο.
Τα έργα αυτά θα μείνουν ως ίχνη, ως απόνερα στη θάλασσα, παραφράζοντας τον ποιητή Αντόνιο Ματσάδο.
Όλα περνούν κι όλα μένουν,
αλλά δικό μας είναι το να περνάμε
να περνάμε κάνοντας δρόμους,
δρόμους πάνω στη θάλασσα.
[…]
Αντόνιο Ματσάδο, Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος (Αντόνιο Ματσάδο, Ποιήματα, μετάφραση και ανθολόγηση Ρ. Καππάτος Εκάτη, 2009).
Βιογραφικό σημείωμα:
Η Θέκλα Παπαδοπούλου (Λεμεσός, 1978) αποφοίτησε από την Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακας το 1996 και σπούδασε στη συνέχεια στην Ακαδημία Καλών Τεχνών «Rafaello» του Ουρμπίνο στην Ιταλία. Ζει μόνιμα στη Λάρνακα όπου εργάζεται ως καθηγήτρια τέχνης. Το 2012 και 2013 έκανε ιδιωτικές αναθέσεις συλλογών έργων για το Faros Hotel και την εταιρία Eos Trust Ltd στην Κύπρο. Έχει συμμετάσχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διαγωνισμούς στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στις ΗΠΑ (Caelum Gallery στην Νέα Υόρκη, Hud Gallery στην Καλιφόρνια) και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (Chiyoda Art Centre στο Ντουμπάι) όπου συμμετείχε το 2017 στην art fair «World Art Dubai». Έργα της βρίσκονται στη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρνακας, στο Δημαρχείο Λάρνακας και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, Κύπρο και στο εξωτερικό.
**Δεν υπάρχουν ώρες λειτουργίας, καθώς ο επισκέπτης μπορεί να δει τα έργα από την βιτρίνα.
