Με την έξοδο στις ελληνικές αίθουσες του τρυφερού αλλά και τόσο αφοπλιστικού φιλμ της Γκρέτα Γκέργουικ «Ladybird» ολοκληρώνεται η οσκαρική λίστα με τις 9 ταινίες που θα κονταροχτυπηθούν για το βραβείο του «best film of the year».
Στον ευρύ χώρο της pop made in Greece πολλά συμβαίνουν. Άλλοι ταξιδεύουν στο εξωτερικό και παίζουν σε διεθνή ακροατήρια, άλλοι μένουν έξω αλλά δίνουν πάντα παρών και εδώ, άλλοι έχουν δυναμικά αλλάξει τον ήχο τους και εξελίσσονται συνεχώς, άλλοι ξαφνιάζουν με προτάσεις, άλλοι επιστρέφουν και κάνουν αίσθηση (γιατί ποτέ δεν περνούν απαρατήρητοι οι Xaxakes του Γιάννη Νάστα). Αυτά και άλλα συμβαίνουν στα πέντε φρέσκα κομμάτια που ακολουθούν.
Όταν το προηγούμενο καλοκαίρι το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών άνοιξε για πρώτη φορά τους Κήπους του στη σύγχρονη εικαστική δημιουργία, πυροδοτώντας έναν ζωντανό διάλογο του εμβληματικού οργανισμού με την πόλη και τους πολίτες, ο πρόεδρός του Νίκος Θεοχαράκης είχε κάνει λόγο για το «πρώτο από τα πολλά βήματα» που το Μέγαρο προετοίμαζε προς αυτήν την κατεύθυνση.
Με κοινή αφετηρία- ένα τρομοκρατικό χτύπημα- αλλά εντελώς διαφορετική κατάληξη ο Φατίχ Ακίν και ο Κλιντ Ίστγουντ κλέβουν τα φώτα της δημοσιότητας για την τρέχουσα βδομάδα.
Το απόλυτο φαβορί των φετινών βραβείων Όσκαρ, «H Μορφή του Νερού» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο έφτασε και στις δικές μας αίθουσες.
Με φόντο την ειδυλλιακή Βόρεια Ιταλία των 80ς το «Να με φωνάζεις με τ΄όνομα σου» του Λούκα Γκουαντανίνο (του υπέροχου «Είμαι ο έρωτας») αφηγείται το χρονικό ενός πρώτου, δυνατού και καθοριστικού έρωτα για τον 17χρονο Ελιο που στο πρόσωπο του 24χρονου Όλιβερ συναντά όλα αυτά που τον συγκινούν και τον σαγηνεύουν.
Κάθε φορά που ανεβαίνω Θεσσαλονίκη, το διαπιστώνω- είναι ο αέρας της πόλης που κάτι έχει και φέρνει, ανακατεύει και ταξιδεύει ιδέες. Μετά λέω (στον εαυτό μου) δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά που λες- ποιος αέρας;- οι άνθρωποι είναι, οι διαδρομές και οι ανησυχίες του καθένα, οι συναναστροφές, ίσως λίγο - επειδή μας αρέσει να το λέμε- και ο αέρας.
Η «Αόρατη Κλωστή» είναι η όγδοη ταινία του ξεχωριστού αμερικανού σκηνοθέτη Πολ Τόμας Άντερσον και δεύτερη στην οποία συνεργάζεται με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις ύστερα από το «Θα χυθεί αίμα».
Πριν καν βγει στις αίθουσες η ταινία του Τάσου Μπουλμέτη «1968» έχει ανάψει (αδικαιολόγητα) τα οπαδικά πάθη. Η ταινία που είναι ένα docufiction γύρω από τον τελικό του Καλλιμάρμαρου που έχρισε την ΑΕΚ κυπελλούχο Ευρώπης απέναντι στους τσεχοσλοβάκους, τότε, της Σλάβια Πράγας φέρει τη χαρακτηριστική κινηματογραφική σφραγίδα του δημιουργού της «Πολίτικης κουζίνας»: νοσταλγία, ανθρωπιά, ρετρό αισθητική, χαρμολύπη.
Κι αφού έγιναν οι απαραίτητες προσθαφαιρέσεις, εκπλήξεις, ανατροπές, επιβεβαιώσεις και αδικίες (όσκαρ δίχως αδικίες απλώς δεν… υπάρχουν), το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Θα σαρώσει η «Μορφή του νερού» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο τα βραβεία ή θα δεχτεί σοβαρά πλήγματα από τα τρία δυνατά αουτσάιντερ («Δουνκέρκη», «Τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι», «Αόρατη κλωστή») που ακολουθούν με 8, 7 και 6 αντιστοίχως υποψηφιότητες;
Σε άλλη μια χορταστική κινηματογραφική βδομάδα για όλα τα γούστα, τρεις πινακίδες κάνουν τη διαφορά.
Πώς «δουλεύει» η μουσική; Σε κάνει να νοιώθεις καλά, δημιουργεί μια θαλπωρή, λένε πολλοί– μπορεί- είναι μια γέφυρα που ενώνει, είναι ένα sold out που κάνει αίσθηση (όπως οι Suicideboys από τη Νέα Ορλεάνη στο Piraeus Academy), είναι ένα σταθερό ραντεβού (o Σταμάτης Κραουνάκης συναντά το κοινό του στη Σφίγγα), είναι, μεταξύ άλλων και δέκα live προτάσεις από την καρδιά του χειμώνα.
Η εποχή Τραμπ τον ευνοεί και ο μέγας παραμυθάς του Χόλιγουντ δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Σίγουρα θα υπάρχουν εξηγήσεις και θα μπορούσε ο καθένας που διαβάζει τώρα, να έχει μία, ίσως και περισσότερες, αλλά και πάλι, δεν είναι τόσο απλό. Θα υπάρχει ίσως και μια εξήγηση που να εξηγεί όλες τις άλλες και το φαινόμενο Ed Sheeran μια και καλή. Διαφορετικά θα πρέπει να ξαναγραφτούν οι κανόνες της ποπ από την αρχή. Διαφορετικά, ο Kanye West και ο Jay-Z θα πρέπει να ξανακαθίσουν στα θρανία.
Μια Τζέσικα Τσαστέιν να την πιείς στο ποτήρι - προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα Α' Γυναικείου Ρόλου- στο «Molly’s game» του σεναριογράφου και θεατρικού συγγραφέα Άαρον Σόρκιν που πραγματοποιεί εδώ το σκηνοθετικό ντεμπούτο του βασιζόμενος στην αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που έπαιξε το παιχνίδι με τους δικούς της αδιαπραγμάτευτους όρους.
Χρονιά πολλά υποσχόμενη για τον χώρο της τέχνης το 2017, ολοκληρώνεται αφήνοντας πίσω της τα «απόνερα» μιας διεθνούς διοργάνωσης, ένα καινούργιο μουσείο, καθώς και πολλές εκκρεμότητες που κληροδοτεί στο 2018. Όπως και μερικές καλές εκθέσεις...
Πώς γίνεται; Να που γίνεται. Σε μια εποχή που η μουσική γενικά δεν «πουλάει» - σαν φυσικό προϊόν (ή ακόμη και download) – να βγαίνουν τόσο ωραίες μουσικές, να κυκλοφορούν ελεύθερα, να τις συναντάς σε λάιβ, σε ταινίες, σε σειρές – να μην προλαβαίνεις να ακούσεις. Γι’ αυτό φέτος ζητήσαμε από έξι μουσικούς συντάκτες να μας πουν τί κράτησαν από όλα αυτά που έβαλαν μουσική στο 2017. Εκείνα που ξεχώρισαν, που τα συζητάνε ακόμη και που προτείνουν για ωραίες ακροάσεις. Ο Νικόλας Ζώης, ο Δημήτρης Κανελλόπουλος, ο Γιάννης Παναγόπουλος, η Έφη Παπαζαχαρίου, η Χάρη Ποντίδα και η Μαρία Μαρκουλή δίνουν τις 5αδες τους.
Καλεσμένοι στο «Party» της βρετανίδας Σάλι Πότερ είναι όλοι: οι λάτρεις της μαύρης κωμωδίας, οι θιασώτες της ανεξάρτητης βρετανικής σκηνής, οι υποστηρικτές αλλά και οι πολέμιοι του «Brexit», οι φαν της υπέροχης εδώ Πατρίσια Κλάρκσον, οι ρομαντικοί του ασπρόμαυροι, οι αισιόδοξοι αναλυτές του μέλλοντος της ευρωπαϊκής ένωσης, οι πεσιμιστές παντός καιρού.
Μουσεία και αίθουσες τέχνης έχουν βάλει τα γιορτινά τους και, αλλού λιγότερο αλλού περισσότερο, φιλοξενούν εκθέσεις που αγγίζουν το πνεύμα των ημερών. Κάτι οι αργίες, κάτι η χαλαρότερη διάθεση, η βόλτα στην πόλη μπορεί να αποδειχθεί πλουσιότερη για τις αισθήσεις όταν συνδυάζεται με τη γνωριμία με το έργο παλιών ή νεότερων καλλιτεχνών. Μια τέτοια βόλτα κάναμε κι εμείς και σας προτείνουμε ενδεχόμενους σταθμούς.
Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς είναι το «The Florida Project», μια ανθρώπινη δραμεντί γύρω από την καθημερινότητα κάποιων νεοάστεγων του Ορλάντο, ειδωμένη μέσα από το βλέμμα μιας αφοπλιστικής 6χρονης, που δεν γίνεται ούτε για μια στιγμή μελό. Αντιθέτως έχει φρεσκάδα, χιούμορ, τρυφερότητα κι έναν εξαίρετο Γουίλεμ Νταφόε στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του.
Μελετήσαμε τις τάσεις και τους χαρακτήρες, ψάξαμε στα μουσικά ημερολόγια και στα εορταστικά σταυροδρόμια και βρήκαμε κάτι για όλους - έστω για αρκετούς από αυτούς που θέλουν η έξοδός τους να έχει θέμα μουσικό. Γιατί τα «must» του καθένα διαφέρουν και τα «πρέπει» δεν μας αφορούν.
To σαρωτικό πέρασμα του 8ου επεισοδίου του «Πολέμου των Άστρων» - μακράν η καλύτερη ταινία της νεότερης εποχής- με τίτλο «Οι τελευταίοι Τζεντάι» μόνο μια ταινία μπορεί να αμφισβητήσει κι αυτή δεν είναι άλλη από τον αφοπλιστικά μαγικό «Coco», την 18η ταινία της Pixar που αντλεί έμπνευση από τη μεξικάνικη γιορτή «Μέρα των νεκρών» όπου οι ζωντανοί τιμούν τους νεκρούς με κάθε δυνατό τρόπο.
To σαρωτικό πέρασμα του 8ου επεισοδίου του «Πολέμου των Άστρων» - μακράν η καλύτερη ταινία της νεότερης εποχής- με τίτλο «Οι τελευταίοι Τζεντάι» μόνο μια ταινία μπορεί να αμφισβητήσει κι αυτή δεν είναι άλλη από τον αφοπλιστικά μαγικό «Coco», την 18η ταινία της Pixar που αντλεί έμπνευση από τη μεξικάνικη γιορτή «Μέρα των νεκρών» όπου οι ζωντανοί τιμούν τους νεκρούς με κάθε δυνατό τρόπο.
Έφτασε η ώρα, ήρθε ο καιρός και είναι η στιγμή – καμπανάκι -που η εποχή της λίστας ανοίγει. Κάπως όπως η εποχή του κυνηγιού. Με μερικούς περιορισμούς ίσως αλλά κανονικά στο ψαχνό.
Έφτασε η ώρα, ήρθε ο καιρός και είναι η στιγμή – καμπανάκι -που η εποχή της λίστας ανοίγει. Κάπως όπως η εποχή του κυνηγιού. Με μερικούς περιορισμούς ίσως αλλά κανονικά στο ψαχνό.
Ο σουηδός Ρούμπεν Εστλουντ κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα με το «Τετράγωνο», μια σατιρική ταινία πάνω στην έννοια της μοντέρνας τέχνης αλλά και την δικτατορία της πολιτικής ορθότητας που ορίζει τη ζωή των βορειοευρωπαίων – κι όχι μόνο.
Κοίτα να δεις ποιος έχει καινούργιο άλμπουμ. Κοίτα να δεις ποιοί πρόλαβαν την χρονιά. Κοίτα να δεις ποιοι έκαναν φλας-μπακ και κοίτα να δεις ποιοι καθυστέρησαν τις υποσχέσεις; Κοίτα να δεις ποιοι ήρθαν; Οι U2 ήρθαν ήδη (με το Songs of Experience) -αυτά και άλλα πολλά σε μια υπερ-παραγωγή Δεκεμβρίου, σε στενό μαρκάρισμα από χριστουγεννιάτικους συνήθεις ύποπτους και με πίστη στο αναμφισβήτητο: ωραίες μουσικές υπάρχουν. Επιλέγουμε μερικές απο αυτές που βγαίνουν ως το τέλος της χρονιάς.
Άλλη μια ελληνική ταινία βγαίνει σήμερα στις αίθουσες, με σαφέστατα διαφορετικό- περισσότερο καλλιτεχνικό- προσανατολισμό από τα πιο εμπορικά ιστορικά αναγνώσματα των Παντελή Βούλγαρη («Το τελευταίο σημείωμα») και Γιάννη Σμαραγδή (ο «Καζαντζάκης» του μονοπώλησε το ενδιαφέρον του κοινού το περασμένο τριήμερο αλλά η εμπορική του καριέρα μάλλον δεν θα φτάσει τα επίπεδα του «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι»).
(ναι, δεν θα λέγεται: No Plans Good Plans)
Ο σκηνοθέτης της multimedia αφιερωματικής παράστασης «Hommage» Σπύρος Αλιδάκης και οι ηθοποιοί Αμαλία Μουτούση, Μαρία Σκουλά, Στεφανία Γουλιώτη και Αργύρης Πανταζάρας μοιράζονται στιγμές και αισθήσεις από τη συνύπαρξη τους με το Λευτέρη Βογιατζή. Εικονογράφηση εξωφύλλου: Σάκης Στριτσίδης
Ο μετρ της ελληνικής κινηματογραφικής ιστορικής προσωπογραφίας Γιάννης Σμαραγδής καταπιάνεται με το πιο φιλόδοξο πρότζεκτ του αλλά αδυνατεί να «συλλάβει» καλλιτεχνικά το μεγάλης πνοής φιλοσοφικό και λογοτεχνικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη.
Υπάρχει εξήγηση που για τους μουσικόφιλους που αναζητούν ν’ ακούσουν νέους ήχους, ν’ αφουγκραστούν το σημερινό (αλλά και το αυριανό) soundtrack της πόλης, ν’ ανοίξουν τους μουσικούς τους ορίζοντες και να περάσουν πολύ ωραία επίσης σε μια πλήρη χορταστική - και σαφώς μουσική έξοδο - υπάρχει λοιπόν εξήγηση που τα Χριστούγεννα έρχονται πιο νωρίς - συγκεκριμένα 1η και 2 Δεκεμβρίου. Με μια λέξη: Plisskën, με τρεις: Winter Plisskën Festival, με λίγο περισσότερες: το φεστιβάλ στην 7η έκδοσή του που δίνει σε λίγες μέρες ραντεβού στο κέντρο της πόλης. Απαντήσεις σε Plisskën-ικές ερωτήσεις ακολουθούν:
«Happy end» τιτλοφόρησε την τελευταία του ταινία ο κορυφαίος αυστριακός δημιουργός Μίκαελ Χάνεκε και με άλλη μια κυνική (και ύπουλα χιουμοριστική) ματιά πάνω στην απατηλή λάμψη της γαλλικής μπουρζουαζίας επιχειρεί να δώσει τον ορισμό της απόλυτης αναλγησίας και μισανθρωπισμού που απλώνεται σε όλη τη Δύση.
Στην θεωρούμενη ως πρώτη όπερα στην ιστορία της μουσικής, τον «Ορφέα» (1607) του Κλάουντιο Μοντεβέρντι, επιστρέφει το Μέγαρο Μουσικής, με μια καινούργια παραγωγή που ερμηνεύει το ελληνικό μπαρόκ σύνολο Latinitas Nostra, σε μουσική διεύθυνση Μάρκελλου Χρυσικόπουλου και σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου, στις 24 και 25 Νοεμβρίου.
Κάποια έφτασαν μόλις, άλλα χτυπάνε τώρα κουδούνι, μερικά είναι στο δρόμο και έρχονται. Είναι τα καινούργια άλμπουμ του Νοεμβρίου και ιδού μια επιλογή από αυτά που θα συζητηθούν. Γιατί, για να ξέρετε, δεν βγάζει μόνο η Τέιλορ Σουίφτ καινούργιο δίσκο.
Με δεδομένη την θετική πορεία στις αίθουσες τριών ταινιών που υπογράφουν έλληνες σκηνοθέτης (Παντελής Βούλγαρης, Νίκος Περάκης, Γιώργος Λάνθιμος) πολύ λογικά οι εταιρείες διανομής περιόρισαν τις νέες ταινίες που κάνουν πρεμιέρα σήμερα 9 Νοεμβρίου.
