Status Update: Αλέξανδρος Βάρθης, ηθοποιός

Υπήρχαν όμως αρκετά ψήγματα καλλιτεχνικής ανησυχίας στην οικογένεια. Κυρίως μουσικά. Παρόλα αυτά, εγώ μάλλον ήμουν ο ντροπαλός της οικογένειας. Όσο και αν ακούγεται περίεργο, η έκθεση μπροστά σε κόσμο δεν ήταν το αγαπημένο μου πράγμα. Θυμάμαι να τραγουδάνε 15-20 άτομα στο σπίτι και εγώ να μην συμμετέχω. Σίγουρα λόγω συστολής, αλλά και γιατί μου άρεσε να τους παρατηρώ: Τις εκφράσεις και την εκδήλωση των συναισθημάτων τους. Υποθέτω ότι κάπου εκεί ζωντάνεψε μέσα μου κάτι που, μάλλον σήμερα, θα ονόμαζα καλλιτεχνική ανησυχία.

Η συσσωρευμένη σοφία του, σε συνδυασμό με την εφηβική του ευαισθησία, με οδήγησαν να είμαι ο ηθοποιός που είμαι σήμερα. Το αστείο και ταυτόχρονα συνταρακτικό είναι ότι πριν συναντηθούμε, δεν είχα ιδέα ποιος είναι. Όπως είπα προηγουμένως, το θέατρο δεν υπήρχε στο οικογενειακό μενού. Εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός κυρίως λόγω του σινεμά. Και τα έφερε έτσι η τύχη – ή η μοίρα – και βρήκα τον πιο κινηματογραφικό θεατρικό σκηνοθέτη για δάσκαλο, μέντορα, συνεργάτη και φίλο μου.

Στο σπίτι υπήρχε πάντα η αύρα της Κέρκυρας, ο τόπος καταγωγής του πατέρα μου και της Αρκαδίας από την πλευρά της μητέρας μου. Δύο κόσμοι τόσο διαφορετικοί. Η Επτανησιακή ελαφράδα και η Αρκαδική πυγμή. Ο παππούς, μουσικός σε φιλαρμονικές και ωδεία της Κέρκυρας, ζωγράφος, γλύπτης και η γιαγιά αργότερα τραγουδίστρια σε λαϊκά μαγαζιά. Μεγάλο το πολιτιστικό χάσμα μεταξύ τους, αλλά μάλλον από εκεί επηρεάστηκε ο πατέρας μου, ο οποίος με την σειρά του επηρέασε και μένα. Αν και όταν του αποκάλυψα την επιθυμία μου, στα 18-19 μου, ν’ ασχοληθώ με το θέατρο ήταν, μάλλον, αντίθετος. Παρόλα αυτά, μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον, θεωρώ ότι είναι κάτι σαν μια φυσική συνέχεια το να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον ένα, καλλιτεχνικής φύσεως, επάγγελμα.

πράγμα που με κάνει να αισθάνομαι βαθιά ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που με βοήθησαν στην πορεία μου έως εδώ. Αυτό από κάποιους μπορεί να θεωρηθεί προσωπολατρία αλλά δεν είναι. Άνθρωποι όπως ο Δημήτρης Μαυρίκιος και ο Αιμίλιος Χειλάκης που με εμπιστεύτηκαν από την αρχή, είναι καλλιτέχνες με τόσο διαφορετική αντίληψη για το θέατρο στην ουσία του.

Σίγουρα όχι αυτό που συνοδεύεται από φαμφαρολογίες και τσιτάτα κουλτούρας. Για μένα το θέατρο είναι ένα. Αδιαίρετο, αδιάσπαστο και συμπαγές. Σαν ένα βιβλίο με πολλά κεφάλαια. Αρκεί να το κάνεις με ειλικρίνεια και αφοσίωση.

Πριν μερικές μέρες, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον Τάσο, όπου με ρώτησε εάν θα με ενδιέφερε να αντικαταστήσω έναν άλλο ηθοποιό στον ρόλο του Τζέιμς που τυχαίνει να είναι ο μεγαλύτερος σε έκταση ρόλος του έργου. Η αντικατάσταση ενός ηθοποιού δεν είναι εύκολο πράγμα. Για κανέναν. Ούτε για τον αντικαταστάτη που φέρει άλλη ενέργεια από τον προκάτοχό του, ούτε για τους ανθρώπους που έχουν βάλει τα θεμέλια μοχθώντας και είναι αναγκασμένοι ίσως να γκρεμίσουν κάποια. Εγώ το είδα σαν μια μεγάλη πρόκληση – να τσεκάρω τα αντανακλαστικά μου. Και μέχρι στιγμής θεωρώ ότι δικαιώνομαι. Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που κάνω αντικατάσταση. Είναι μια κατάσταση που έχω αντιμετωπίσει ξανά – υπό άλλες συνθήκες όμως. Θέλω από εδώ να ευχαριστήσω τον Τάσο που ήταν τόσο ανοιχτός και δεκτικός στις προτάσεις μου, όπως επίσης και όλα τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου που με αγκάλιασαν και με καλοδέχτηκαν.

Ένας χαρακτήρας που μπορεί να έχει πάρα πολλές αναγνώσεις ως προς τις προθέσεις του αλλά και ως προς την γενικότερη στάση του. Οι χαρακτήρες του Πίντερ είναι αριστοτεχνικά φτιαγμένοι μέσα από μια απροσδιοριστία. Προσωπικά, με ενεργοποίησε η επιθυμία μου να εκφράσω την ρευστότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Το πόσο διαφορετικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος στα θέλω του, ανάλογα με τον ποιόν έχει απέναντί του. Όχι οπορτουνιστικά αλλά καθαρά ανθρώπινα. Σχεδόν συγκυριακά.Αυτή η απροσδιοριστία των χαρακτήρων του Πίντερ εκφράζεται συνήθως μέσω της αμφιβολίας που τους μπολιάζει ο συγγραφέας για κάποια προσωπικά τους ζητήματα. Μια συζυγική απάτη, που έγινε ή δεν έγινε. Μια πράξη βίας που συνέβη η όχι. Και αυτή η αμφιβολία είναι που τους κατατρώει, που τους ορίζει τελικά και τους κάνει ίσως και φοβικούς ή αναποφάσιστους. Πραγματικά στην ζωή μας και στις σχέσεις μας η αμφιβολία είναι καθοριστική. Γι’ αυτό εξίσου σημαντική είναι και η εμπιστοσύνη. Στον εαυτό σου πρώτα και έπειτα στους ανθρώπους που έχεις επιλέξει να είναι δίπλα σου. Εμπιστοσύνη σχεδόν με μια αφέλεια παιδική. Σχεδόν.

Ως Τζέιμς στην παράσταση «Κολεξιόν» που ανεβαίνει στο Faust.

Και φυσικά δεν εννοώ μόνο τους θεατές. Υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας που μπορούν να προσφέρουν στο θέατρο από όλες τις θέσεις. Είτε πάνω στην σκηνή, είτε κάτω από αυτήν. Ο όρος συμπεριληπτικό θέατρο δεν μου αρέσει. Είναι σαν να διαχωρίζεις τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό με βάση κάποια ιδιαιτερότητά τους. Φυσικά και συμβαίνει. Αλλά δεν θα έπρεπε. Προσοχή, δεν λέω να γίνει αυτοσκοπός χάριν του «political correctness» – όρος που προσωπικά θεωρώ ότι περιγράφει την ανοησία της εποχής μας – αλλά ουσιαστικά. Η κοινωνία μας πρέπει να είναι συμπεριληπτική.

Αυτά τα γεγονότα δυστυχώς συνέβαιναν και συμβαίνουν. Ελπίζω να σταματήσουν πια. Αλλά δεν πρέπει, κατά την γνώμη μου, να συζητάμε για κρίση στο θέατρο. Είναι μια κρίση στον πυρήνα της κοινωνίας. Σε εμάς απλώς έγιναν γνωστά επειδή βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι με θάρρος και αποφασιστικότητα και τα είπαν. Μην γελιόμαστε. Και η αναγνωρισιμότητα έπαιξε τον ρόλο της. Και των θυμάτων και των θυτών. Αλλιώς μπορεί να μην είχε ασχοληθεί κανείς. Και αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο από όλα.

αν και η δική μου εμπειρία δεν είχε σχέση με των υπολοίπων παιδιών γιατί δεν του άφησα κανένα περιθώριο να ξεδιπλώσει την αρρώστια του, αποφάσισα να είμαι περισσότερο καχύποπτος δυστυχώς. Εξ ανάγκης περισσότερο μάλλον. Όπως επίσης και να εκτιμώ πιο πολύ τους ανθρώπους που δεν εκμεταλλεύονται την θέση ισχύος τους.

όχι γιατί την σνόμπαρα, αλλά γιατί από την αποφοίτησή μου από την σχολή είχα πάντα γεμάτο πρόγραμμα από παραστάσεις και πρόβες θεατρικές. Η τηλεόραση είναι μια διαδικασία δουλειάς διαφορετική. Με εντελώς άλλους ρυθμούς από αυτούς του θεάτρου που φυσικά έχει να σου δώσει όπλα για την φαρέτρα σου. Έχεις σίγουρα οφέλη καλλιτεχνικά. Μαθαίνεις να είσαι πιο άμεσος και ετοιμοπόλεμος. Χαίρομαι που φέτος θα είμαι στην «Σκοτεινή Θάλασσα» σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη και Βασίλη Καρφή στο MEGA, γιατί είναι μια δουλειά που γυρίζεται με όρους και ρυθμούς κινηματογραφικούς.

Έχω κάνει κάποιες μικρού μήκους ταινίες που πήγαν αρκετά καλά σε εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ, άλλα μεγάλου μήκους ακόμη δυστυχώς όχι. Είναι ο καημός μου, γιατί όπως είπα πριν, η αγάπη για τον κινηματογράφο ήταν αυτή που με έσπρωξε στην υποκριτική.

Γράφω όταν έχω ιδέες για αυτά που έχω ανάγκη να γράψω. Η πλειοψηφία αυτών έχει να κάνει με κάποιες παραστάσεις που θέλω να κάνω στο μέλλον. Εννοώ να σκηνοθετήσω. Έχω δυο τρία πράγματα που με απασχολούν εδώ και καιρό. Δεν τα έχει διαβάσει κανείς μέχρι στιγμής. Κάποια τα έχω σβήσει και ξαναγράψει και ξανασβήσει. Ίσως τα κάνω κάποια στιγμή, όταν η συνθήκη θα είναι σωστή. Για να γίνουν όπως τα θέλω, άρα όπως πρέπει. Πέρα από αυτά γράφω και ένα σενάριο μίνι σειράς με τον φίλο και συνεργάτη μου Μανώλη Δούνια.

Έχω ήδη σκηνοθετήσει και διασκευάσει ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη χρόνια πριν, για ένα φεστιβάλ νέων δημιουργών, όπου κέρδισε το βραβείο καλύτερης παράστασης και σκηνοθεσίας. Αλλά έχω την αίσθηση ότι σύντομα θα κάνω το παραπάνω βήμα. Είναι κάτι που το επιδιώκω.