Πώς θα καταφέρετε ν’ αποδυναμώσετε τον χρόνιο πόνο
Πώς μπορείτε ν’ αποδυναμώσετε αντί να θρέψετε τον χρόνιο πόνο.
Ο πόνος είναι μία από τις πιο σημαντικές ικανότητες του σώματός μας. Υπάρχει για να μας προειδοποιεί, όπως ένας συναγερμός, για κάποια ανισορροπία. Έχει μεγάλη σημασία για την ευεξία μας, να αντιληφθούμε πόσο σημαντικό είναι να αντιμετωπίζουμε τον πόνο ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ο αγγελιαφόρος ενός μηνύματος και όχι το ίδιο το πρόβλημα.
Αρκετοί άνθρωποι γύρω μας ζουν σε μία κατάσταση χρόνιου πόνου, είτε μικρότερης, είτε μεγαλύτερης έντασης. Αυτό δημιουργεί μία δύσκολη καθημερινότητα, προκαλεί στρες και καμιά φορά κατάθλιψη. Από τους πιο συνηθισμένους παράγοντες του χρόνιου πόνου, είναι οι κακώσεις των μυών και των αρθρώσεων. Τα παυσίπονα που συστήνονται από τον γιατρό σίγουρα βοηθούν στο να βάλει κανείς «στην αθόρυβη λειτουργία» τον συναγερμό που χτυπάει και προσφέρουν προσωρινή ανακούφιση.
Αν όμως μιλούσαμε κυριολεκτικά για ένα σύστημα συναγερμού που υπάρχει για να προφυλάσσει το σπίτι σας και για κάποιο λόγο χτυπάει αδιάκοπα, θα σας αρκούσε απλά να μην το ακούτε; Το πιθανότερο είναι ότι θα θέλατε να επαναρυθμίσετε την λειτουργία του, ώστε να σας προειδοποιεί σωστά και αποτελεσματικά. Σε αυτή την περίπτωση το σπίτι είναι Σώμα σας και ο συναγερμός ο Νους σας.
Υπάρχει όμως και ο ιδιοκτήτης αυτών των δύο. Εσείς!
Την εντολή στο σώμα μας για την ενεργοποίηση του πόνου την δίνει ο εγκέφαλός μας. Ακόμα κι όταν τραυματιζόμαστε, ο πόνος δεν προέρχεται από το τραύμα.
Ο εγκέφαλός μας έχει μεγάλη προσαρμοστικότητα και την ικανότητα να αλλάζει τις συνδέσεις μεταξύ των νευρώνων. Η ικανότητα της αλλαγής και προσαρμογής, ονομάζεται «νευροπλαστικότητα».
Η νευροπλαστικότητα αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ανθρώπινης εξέλιξης. Επηρεάζεται από το περιβάλλον μας και από όλα τα ερεθίσματα που δεχόμαστε. Ανάλογα με τις επιλογές μας, προπονούμε και ενδυναμώνουμε κάποιες εγκεφαλικές συνδέσεις, ενώ άλλες μπορούμε να τις αποδυναμώσουμε.
Ο τρόπος που βιώνουμε τον πόνο είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικός
Ο εγκέφαλος από μόνος του, παρασύρεται ευκολότερα από τα ερεθίσματα που ενεργοποιούν το ένστικτο της επιβίωσης. Στην προσπάθειά του να εξαλείψει τον κίνδυνο και να μας προστατέψει, θα μπορούσαμε να πούμε ότι καμιά φορά δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο. Ειδικά όταν υπάρχει μία προηγούμενη μνήμη πόνου, με την παραμικρή υπόνοια ότι μπορεί να ξαναβρεθούμε σε κίνδυνο, ενεργοποιεί τον συναγερμό του πόνου θεωρώντας ότι απειλούμαστε!
Αυτός είναι και ο λόγος που ο τρόπος που βιώνουμε τον πόνο είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικός. Οι σύγχρονες ιατρικές μελέτες για τον πόνο υπογραμμίζουν πως παράγοντες όπως η ηλικία, ο τρόπος ζωής, η δουλειά που κάνει κανείς, ο τρόπος που μεγάλωσε και πάρα πολλά άλλα στοιχεία έχουν να κάνουν με το πώς αντιλαμβανόμαστε τον πόνο.
