Ψυχρή καταδίωξη

Στην πόλη Κεχόε, χειμερινό θέρετρο στα Βραχώδη Ορη, τίποτε δεν συμβαίνει. Ώσπου ο γιος του Νελς, ενός ταπεινού οδηγού εκχιονιστικού μηχανήματος δολοφονείται και βγαίνουν στην επιφάνεια μερικά βρώμικα μυστικά της πόλης. Ο οργισμένος πατέρας θα σχεδιάσει καλά την εκδίκηση του μέχρι να φτάσει στον πραγματικό υπαίτιο της δολοφονίας του γιου του.

Χορταστικό, διασκεδαστικό, με κατάμαυρο χιούμορ κι ακόμη πιο μαύρη καρδιά που κάνει τέλειο κοντράστ με το λευκό του χιονιού, το φιλμ είναι το σχεδόν αντάξιο ριμέικ μιας ταινίας-έκπληξης που έπεσε σαν χιονοστιβάδα στις οθόνες μας το 2014 από το νορβηγό Χανς Πέτερ Μόλαντ. Ο ίδιος σκηνοθέτης αναλαμβάνει μάλιστα και την μετατροπή εκείνου του σκανδιναβικού θρίλερ σε… αμερικανιά αλλά ευτυχώς δεν κάνει πίσω στις αρχές του και μένει πιστός στον αμοραλιστικό φορμαλισμό εκείνου του φιλμ.

Σε ένα ειδυλλιακό τοπίο λοιπόν που απλώνεται γύρω από μια κοινότητα ευημερίας και νεκρικής σιγής, το κόκκινο του αίματος που αφήνει σαν ίχνη πίσω του ο αποφασισμένος πατέρας κάθε φορά που πλησιάζει στην κρυψώνα του «Βίκινγκ», του αδίστακτου τοπικού Βαρόνου των ναρκωτικών, σημαδεύει τα κάδρα του Μόλαντ. Πεισμωμένος και εξοπλισμένος με βαριά μηχανήματα ο Νελς αποφασίζει να εξολοθρεύσει το καρτέλ ξεπαστρεύοντας ένα, ένα τα μέλη του, αλλά το μόνο που γνωρίζει από φόνους είναι ό,τι έχει διαβάσει από αστυνομικά μυθιστορήματα.

Κάπως έτσι πηγαίνει όλη η Ψυχρή καταδίωξη: σκηνές γκροτέσκας βίας διαδέχονται σεκάνς διανθισμένες από σπινθηροβόλα ευφυολογήματα και ανεξάντλητο χιούμορ, με την απόλυτη κυνική κοσμοθεωρία του σεναρίου να ξεπερνά τα περιορισμένα πλαίσια μιας ιστορίας εκδίκησης και να λαμβάνει ταυτότητα πολιτικού λόγου γύρω από ιστορικά δεδομένα και την γενοκτονία των Ινδιάνων της βόρειας Αμερικής. Αυτή είναι και η βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο φιλμ συν φυσικά και την παρουσία του μετρ της δράσης Λίαμ Νίσον που έχει αντικαταστήσει τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ, πρωταγωνιστή στο αρχικό φιλμ.