Η σκηνοθέτιδα της ομάδας μουσικού θεάτρου «The Medium Project», μιλά για το έργο του Ίψεν που ανεβάζει στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
21.01.2019
ΤΕΤΑΡΤΗ
24
ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Η σκηνοθέτιδα της ομάδας μουσικού θεάτρου «The Medium Project», μιλά για το έργο του Ίψεν που ανεβάζει στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
Με αφορμή την επέτειο των 70 χρόνων από τον θάνατό του, αλλά και τη μεταφορά του αρχείου του στη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη», διοργανώνεται ένας ετήσιος κύκλος εκδηλώσεων αφιερωμένος στον Νίκο Σκαλκώτα.
Ο σύγχρονος εικαστικός συνομιλεί με την Εθνική Λυρική Σκηνή και τις συνθήκες παραγωγής και κατανάλωσης οπερατικού θεάματος, υπό τους ήχους της μουσικής των Μάλερ και Κούρταγκ
10 σημαντικές εκθέσεις που αξίζει να δείτε το χειμώνα
Σημαντικές εκθέσεις που μπορείτε να επισκεφθείτε στη γιορτινή Αθήνα!
Πώς έμοιαζαν, άραγε, τα ανάκτορα του Γεωργίου Α', προτού χαθούν για πάντα από την καταστρεπτική πυρκαγιά του 1909; Πώς ήταν η αίθουσα του θρόνου, η αίθουσα χορού με την περίφημη τοιχογραφία του «Χορού των παρθένων», πώς ήταν ο... λουτροκαμπινές της βασίλισσας;
Τρεις από τις σπουδαιότερες πόλεις της αρχαίας Κρήτης, έτσι όπως αναδύθηκαν στο φως από την αρχαιολογική σκαπάνη, βρίσκονται κάτω από τα πόδια του επισκέπτη της έκθεσης «Αναδυόμενες πόλεις: Άπτερα - Ελεύθερνα - Κνωσός. Τρεις αρχαίες πόλεις ζωντανεύουν» που εγκαινιάστηκε στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
Σε μια αχανή «Βιβλιοθήκη της Βαβέλ» μετατρέπεται από σήμερα και για τρεις μήνες το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όπου εγκαινιάστηκε το δεύτερο μέρος της εκθεσιακής τριλογίας «Η Άγραφη Βιβλιοθήκη», η οποία διοργανώνεται με επιμέλεια της Άννας Καφέτση, διευθύντριας του κέντρου για τις εικαστικές τέχνες annexM, με τίτλο «Μετά τη Βαβέλ».
Κάτι παραπάνω από ένα χρόνο έμεινε σιωπηλό το θέατρο «Ολύμπια», που αποτέλεσε την έδρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής σχεδόν από την ίδρυσή της έως και τον Μάιο του 2017, όταν μετακόμισε στο ΚΠΙΣΝ.
Φιλοξενώντας ένα εμβληματικό έργο, από τα σημαντικότερα της ελληνικής μεταπολεμικής γλυπτικής, την εγκατάσταση του Γιώργου Λάππα «Mappemonde», μια νέα αίθουσα τέχνης έρχεται να εγκατασταθεί στον εικαστικό χάρτη της Αθήνας.
Με δρομέα που βρίσκεται στον τελευταίο γύρο αλλά βλέπει διαρκώς τη γραμμή τερματισμού να απομακρύνεται μοιάζει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Έχοντας στις αποσκευές της τους «πολιούχους θεούς και ήρωες», τη Γαία και τον Ήλιο, τον Αγαμέμνονα και τον Πέλοπα, η εικαστικός Βένια Δημητρακοπούλου πλέει προς τα δυτικά, προς τη Magna Grecia, την αρχαία Μεγάλη Ελλάδα, με πρώτο σταθμό της το Παλέρμο, όπου στις 15 Νοεμβρίου θα παρουσιάσει την πρώτη από τις τρεις εκθέσεις της σε ιταλικό έδαφος, για να ακολουθήσουν, τους πρώτους μήνες του 2019, το Τορίνο και η Τεργέστη, σε μια εικαστική περιοδεία υπό τον γενικό τίτλο «Αρχέγονο μέλλον».
Η Μπιενάλε της Αθήνας στην 6η της διοργάνωση επιλέγει να γίνει «Αντι-» και να επιστρέψει στην πόλη με έντονη εκθεσιακή δραστηριότητα, μετά από ένα διάστημα εσωστρέφειας και αναστοχασμού, που αποτυπώθηκε και στην ιδιαίτερα academic «πενθέκτη» της διοργάνωση.
«Ένα τέλος στον τρόμο είναι προτιμότερο από έναν τρόμο χωρίς τέλος». Με αυτά τα λόγια, το 1942-1943, μια ομάδα γερμανών φοιτητών προσπαθούσε να αφυπνίσει τους συμφοιτητές τους και τον γερμανικό λαό ενάντια στη ναζιστική βαρβαρότητα. Οι προκηρύξεις της ομάδας «Λευκό ρόδο» έκαναν την εμφάνισή τους στα πανεπιστήμια αλλά και σε δεκάδες γερμανικές πόλεις, καταδικάζοντας τον εθνικοσοσιαλισμό και τον μιλιταρισμό μέσα από αναφορές στη Βίβλο, αλλά και στις μεγάλες μορφές του γερμανικού πνεύματος, όπως τον Γκαίτε, τον Σίλερ ή τον Νοβάλις.
Δυο χρόνια μετά την έκθεσή του με έργα τοπιογραφίας, ο Χρόνης Μπότσογλου επανέρχεται στο αγαπημένο του θέμα, την ανθρώπινη μορφή, τα σώματα ανδρών και γυναικών, σε μια έκθεση σειράς μνημειακών έργων από την πλούσια καλλιτεχνική του πορεία, που παρουσιάζεται από την Πέμπτη 18 Οκτωβρίου στην αίθουσα τέχνης «Σκουφά».
Έργα που δεν έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα στο κοινό, έργα όμως «αληθινά», όπως τα χαρακτήριζε ο δημιουργός τους, ο μεγάλος έλληνας εξπρεσιονιστής ζωγράφος Γιώργος Μπουζιάνης, φιλοξενεί η νέα έκθεση που εγκαινιάζεται την Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2018 στο Σπίτι - Μουσείο Γιώργου Μπουζιάνη, στη Δάφνη.
«Τί δουλειά έχουν όλες αυτές οι μαυροφορεμένες γριές στο φουαγιέ», αναρωτιούνταν οι θεατές που προσέρχονταν το απόγευμα της Κυριακής στο κτίριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στην πρεμιέρα της όπερας του Λέος Γιάνατσεκ, Γενούφα, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, εγκαινιάζοντας και επίσημα τη σεζόν 2018/19 του λυρικού μας θεάτρου.
Αν την Παρασκευή, στις 5 Οκτωβρίου, δείτε αργά το βράδυ κόσμο να μπαινοβγαίνει σε κάποια από τις αίθουσες τέχνης της Αθήνας, μην... πάει ο νους σας στο κακό!
Τι κοινό μπορεί να έχει μια οικονομικά ευκατάστατη κυρία από την πλατεία Αμερικής, ένας εργάτης από τον Πειραιά, ένας φοιτητής από τους Αμπελόκηπους, ένας μικρασιάτης πρόσφυγας από την Καισαριανή, ένας μαθητής γυμνασίου από το Παγκράτι, ένας ανάπηρος του αλβανικού μετώπου από του Γκύζη, ένας δικηγόρος από τα Καλάβρυτα, ένας δάσκαλος από την Ήπειρο;
Έπειτα από τέσσερα χρόνια απουσίας, η PhotoBiennale, η μεγαλύτερη διοργάνωση αφιερωμένη στην τέχνη της φωτογραφίας, επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και στο Μουσείο Φωτογραφίας της πόλης, με μια πληθώρα φωτογραφικών εκθέσεων, προσφέροντας έτσι ένα ισχυρό κίνητρο στους φίλους της «8ης τέχνης» για μια επίσκεψη στην πόλη.
Λίγο μετά τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη γέννησή του και λίγο πριν τα δέκα χρόνια από τον θάνατό του, το Μουσείο Μπενάκη αφιερώνει μια μεγάλη αναδρομική έκθεση στο σύνολο του έργου του Γιάννη Μόραλη (1916-2009), μιας από τις σημαντικότερες και δημοφιλέστερες καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες του ελληνικού 20ού αιώνα.
Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ο «μεγάλος ασθενής» του ελληνικού πολιτιστικού τοπίου κατά τη διάρκεια της κρίσης, φαίνεται πως βρίσκει και πάλι τον βηματισμό του, προσαρμοσμένο στη νέα εποχή που διανύει, η οποία χαρακτηρίζεται από τον οικονομικό εξορθολογισμό, το άνοιγμα σε όλο και μεγαλύτερο κοινό κάθε κοινωνικής προέλευσης και ιδιαίτερα στους νέους, αλλά και τη δυσβάσταχτη οικονομική στενότητα που του επιβάλλει η πολιτεία μέσω της εξαιρετικά χαμηλής επιχορήγησης από το υπουργείο Πολιτισμού.
Άλλοι θυμούνται τον Νίκο Χουλιαρά από τους δίσκους του, άλλοι από τα βιβλία του, τον «Λούσια» ή το «Μπακακόκ», και τα πανέμορφα εξώφυλλα που φιλοτεχνούσε για τις εκδόσεις Νεφέλη κι άλλοι από τις εκθέσεις του, που φιλοξενούσαν σχεδόν μόνιμα οι «Νέες Μορφές». Με ό,τι και να καταπιάστηκε όμως, υπήρξε στην πραγματικότητα ένας ποιητής και με αυτό το βλέμμα έβλεπε και ερμήνευε τον εαυτό του και τον κόσμο.
Δυο μαύρες σακούλες σκουπιδιών βρίσκονται αφημένες στο πεζοδρόμιο έξω από την είσοδο της Βρετανικής Σχολής, στην οδό Σουηδίας, στο Κολωνάκι, εκεί όπου φιλοξενείται η έκθεση «Prosaic Origins» του γλύπτη Ανδρέα Λόλη, στο πλαίσιο του προγράμματος «Έργο στην πόλη», του Οργανισμού ΝΕΟΝ.
Αργά αλλά όλο και πιο σταθερά, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών βρίσκει τον βηματισμό του στη νέα του εποχή, προσελκύοντας γύρο από τον άξονα τον οποίο από τη φύση του υπηρετεί, δηλαδή τη μουσική, όλο και περισσότερα είδη παραστατικών τεχνών.
Μια μεγάλη αναδρομική έκθεση αφιερωμένη σε έναν από τους σημαντικότερους έλληνες ζωγράφους, τον Γιάννη Μόραλη, αποτελεί την «καρδιά» του φθινοπωρινού εκθεσιακού προγράμματος του Μουσείου Μπενάκη. Πλάι σε αυτή τη μεγάλη έκθεση, ξεχωρίζουν ακόμη το αφιέρωμα σε γνωστά και άγνωστα σχέδια του λογοτέχνη και εικαστικού Νίκου Χουλιαρά, η 9η Μπιενάλε νέων αρχιτεκτόνων, αλλά και δύο φωτογραφικές εκθέσεις που αποτυπώνουν μια άλλη Ελλάδα, διαρκώς αναδυόμενη από το πολυποίκιλο παρελθόν της...
Σαν πιόνια σε μια αόρατη σκακιέρα, τα μνημειακά γλυπτά της Σοφίας Βάρη, της διεθνούς ελληνίδας καλλιτέχνιδας, αντανακλούν το δυνατό μεσημεριανό φως, παραταγμένα στην όχθη του καναλιού του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ανάμεσα στα κτίρια της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Σε νησιά και τουριστικούς προορισμούς «μετακομίζει» το καλοκαίρι η εικαστική δραστηριότητα, δίνοντας ζωή σε μουσεία και αίθουσες τέχνης της περιφέρειας, που λειτουργούν με πολύ πιο χαμηλές «ταχύτητες» τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου, χάρη στο πείσμα και το μεράκι των διαχειριστών τους. Ένα μικρό οδοιπορικό σε αυτές τις «εστίες αντίστασης» εκτός των τειχών δείχνει ότι κάθε άλλο παρά «άγονη γραμμή» αποτελεί...
Συνάντηση (εικαστικής) κορυφής διοργανώνεται από το Σάββατο 21 Ιουλίου στο καταπράσινο νησί του Πόρου, καθώς το έργο πέντε σπουδαίων ελλήνων εικαστικών συναντάται και συνομιλεί πάνω στο έδαφος της μνήμης και των ποικίλων όψεων και ερμηνειών της.
Για μία ακόμη χρονιά ανοίγουν τα πανιά τους, στην Άνδρο, οι «Πλόες», ο εικαστικός θεσμός που κάθε καλοκαίρι φιλοξενείται στην καρδιά της Χώρας, Ίδρυμα Π. και Μ. Κυδωνιέως.
«Ο χώρος μας είναι συντηρητικός», μονολογεί ο Πέτρος Θέμελης, ο «οικοδεσπότης» της έκθεσης «Μεσσάνα», που ανοίγει τις πόρτες της για το κοινό το απόγευμα του Σαββάτου 14 Ιουλίου, στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Μεσσήνης, φιλοξενώντας έναν εικαστικό διάλογο ανάμεσα στο έργο του Γιώργου Ζογγολόπουλου και του Γιώργου Χουλιαρά, δύο κατεξοχήν εκπροσώπων της δημόσιας γλυπτικής στη χώρα μας, με τα ερείπια της αρχαίας ελληνιστικής πολιτείας.
Σε μια γωνία, πλάι στην είσοδο της οδού Κόκκαλη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, σε έναν φρεσκοβαμμένο τοίχο φιγουράρει παιχνιδιάρικα το λογότυπο του annex M, του νέου ονόματος με το οποίο παίρνει σάρκα και οστά το Κέντρο Εικαστικών Τεχνών του Μεγάρου, όπως είχε προαναγγείλει μιλώντας στο monopoli.gr η καλλιτεχνική του διευθύντρια Άννα Καφέτση.
Ένα από τα τελευταία έργα του Ιάννη Ξενάκη, οι «Βάκχαι», βασισμένο στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, σε μία από τις σπάνιες εκτελέσεις του έργου παγκοσμίως.
Περνώντας το κατώφλι της έκθεσης «Odysseus and the Bathers» του κινεζικής καταγωγής αμερικανού καλλιτέχνη Paul Chan, στην ισόγεια αίθουσα του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, έχεις μια αίσθηση ανάλαφρη, καλοκαιρινή: έντονα χρώματα, αέρινα γλυπτά που δεν επιβάλλονται με τον όγκο τους και… πολλοί ανεμιστήρες!
Εξήντα χρόνια δημιουργίας είναι αδύνατον να χωρέσουν σε ένα μουσείο όπως αυτό του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, στη Χώρα της Άνδρου. Αυτή η παραδοχή υπήρξε οδηγός για το στήσιμο της έκθεσης «Δημήτρης Μυταράς: Από το σύγχρονο στο διαχρονικό», που φιλοξενείται στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του νησιού, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη. Όσο κι αν ο χώρος λειτουργεί περιοριστικά, όμως, ο επισκέπτης βγαίνει από την έκθεση έχοντας αποκομίσει μια ευσύνοπτη και περιεκτική εικόνα του έργου του ζωγράφου, μια αίσθηση γνωριμίας με έναν «άγνωστο» Μυταρά, που εκτείνεται πολύ πέρα από τα όρια που είχε εδραιώσει η δημοφιλία του…
Η Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου ενώνει τους δύο μεγάλους μητροπολιτικούς πόλους του λεκανοπεδίου, την Αθήνα και τον Πειραιά, που φιλοδοξούν να δρομολογήσουν μια γραμμή πολιτισμού από το Σύνταγμα μέχρι το λιμάνι ή, μάλλον, από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μέχρι το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
