Στο νησί του Αμρουμ

Σε απομονωμένο γερμανικό νησί καταφθάνουν πρόσφυγες από όλη τη χώρα κι ένα 11χρονο αγόρι προσπαθεί να κατανοήσει τα αντιφατικά αισθήματα που προκαλούνται στο ντόπιο πληθυσμό.

Με μια αφηγηματική επιλογή που ξαφνιάζει ευχάριστα (η αθώα παιδική φαντασία κουμπώνει με το σκληρό αντιπολεμικό δράμα) ο Φατίχ Ακίν στη νέα του ταινία αφηγείται τις εσχατιές του Β Παγκοσμίου Πολέμου και καταγράφει τις συνέπειες του στην ψυχολογία του γερμανικού πληθυσμού.

Με μια έξυπνα δομημένη ιστορία, ο τουρκογερμανός σκηνοθέτης τοποθετεί στο ίδιο κάδρο το μεταναστευτικό, την επίδραση του λαϊκισμού ως υπέρτατο όπλο της ακροδεξιάς στις ψυχές των φτωχών, λαϊκών ανθρώπων και το περίφημο γερμανικό τραύμα για τον όλεθρο που προκάλεσε σε όλη σχεδόν την υφήλιο ο Χίτλερ.

Η φιλοδοξία του Ακίν να συνδέσει τη σημερινή άνοδο της ακροδεξιάς με τα μαθήματα του παρελθόντος, προσφέρει ένα αφοπλιστικό δράμα ενηλικίωσης που δεν σχετίζεται φυσικά μόνο με το απότομο μεγάλωμα του 11χρονου Νάνινγκ αλλά και με την αυτοσυνείδηση μιας ολόκληρης χώρας που δεν έχει πάρει το μάθημα της ακόμη και ύστερα από σχεδόν ένα αιώνα. Φυσικά όποιος θεωρεί ότι το μυθοπλαστικό σχήμα του Ακίν αφορά μόνο τη γερμανική κοινωνία είναι βαθιά νυχτωμένος.