Κάτια Δανδουλάκη: Η ζωή μου φέρθηκε πολύ καλά αλλά ήμουν κι εγώ πολύ ικανή να το εισπράξω

Μπορεί να γίνεται άνετα μούσα του Στάθη Λιβαθινού και να επιχειρεί μετά από 50 χρόνια καριέρας στο θέατρο την πρώτη της εμφάνιση στην αρχαία τραγωδία. Το μπορεί με την ίδια ευκολία που έγινε μούσα του Νίκου Φώσκολου κι έπαιξε στην επική «Λάμψη». Ας πούμε πως η Κάτια Δανδουλάκη δεν έχει κόμπλεξ. Αντιθέτως, την ορίζει ένας υπέροχος χαμαιλεοντισμός, που της επιτρέπει να κυκλοφορεί με ελευθερία, γούστο και χάρη ανάμεσα σε είδη, τέχνες, ιδιότητες, εποχές και να βγαίνει πάντα κερδισμένη.

Σπάνιο είδος η Κάτια Δανδουλάκη. Και ως τέτοιο, επιστρέφει στο Εθνικό θέατρο. Για να υποδυθεί την Αίθρα, τη μάντισσα, παιδαγωγό και μάνα του Θησέα στις «Ικέτιδες» του Ευριπίδη. Ένα ρόλο, που παρά τη μικρή έκταση του, αδημονεί να συναντηθεί μαζί του. «Έχω τη λαχτάρα να ξαναβρώ τη χαρά της δουλειάς χωρίς να έχω το άγχος της παραγωγής. Κι αυτή είναι μια πολυτέλεια που έχω χάσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια» παραδέχεται.

Άνετη, λυγερή, φορώντας λευκά σνίκερς κι ένα επίσης λευκό t-shirt με το μότο «Happy thoughts» σε αναγκάζει σε υπολογισμούς όταν λέει πως συτμπληρώνει 50 χρόνια στο θέατρο. Ακούραστη, παρόλα αυτά, ετοιμάζεται για πρόβα, πλήρως αφοσιωμένη στην σκηνοθετική οδηγία του Στάθη Λιβαθινού. Πόσα πολλά δεδομένα για να σκεφτείς πως η Κάτια Δανδουλάκη είναι η ηθοποιός που έχει μάθει να κάνει buzz με τον πιο ήσυχο τρόπο – τον δικό της. Αυτόν που την οδήγησε, όπως ομολογεί, να γευτεί μια πολύ όμορφη ζωή.

Το ντεμπούτο της στην αρχαία τραγωδία κάνει η Κάτια Δανδουλάκη υπό τη σκέπη του Εθνικού θεάτρου.

Είμαι άνθρωπος φύσει αισιόδοξος και πιστεύω ότι ο κόσμος πάει μπροστά – με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Διανύουμε μια περίοδο όπου πολλά πράγματα καταρρέουν∙ ωστόσο πιστεύω πως δεν θα είναι όλα για κακό. Οι αλλαγές είναι απρόσμενες, ανατρεπτικές. Και το μόνο που μας σώζει είναι να είμαστε πάνω στο κύμα και να το ακολουθούμε. Μέσα σε μια τέτοια περίοδο γκρεμίσματος, όπου γύρω μας έχει συντρίμμια, δεν μπορεί εύκολα να οικοδομηθεί κάτι. Πάμε σε μια καινούργια εποχή. Προσωπικά, δεν μπορώ να μην το κάνω με αισιοδοξία – πάντα θα κοιτάζω το φως που υπάρχει στην άκρη.

Να γίνει η καθημερινότητα μας ανθρώπινη, αξιοπρεπής, βιώσιμη και δημιουργική. Πώς να ακούσουμε στις μεγάλες ιδέες όταν η καθημερινότητα μας είναι μίζερη; Τότε δεν αναιρούνται όλα; Ως κοινωνία έχουμε χάσει την χαρά της καθημερινότητας. Εγώ προσωπικά βρίσκω στο θέατρο το όνειρο. Και το όνειρο τι είναι; Το «αχ και να ήταν έτσι ο κόσμος».

Δεν με εγκατέλειψε ποτέ το σύμπλεγμα της μαθήτριας

Ναι, ήμουν πολύ τυχερή γιατί έζησα τα χρόνια της ευημερίας και της χαράς. Από τη δεκαετία του ‘70 και μετά βίωσα μια πολύ δημιουργική περίοδο και ξέρω ότι μπορεί να συμβεί, ότι γίνεται. Ενώ τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να την γνωρίσουν, είναι σαν αν μην πιστεύουν ότι υπάρχει…

Πολλές φορές. Μου πρότειναν από το να εμπλακώ ουσιαστικά στην πολιτική μέχρι να εμφανίζομαι σε πολιτικές εκπομπές και να διατυπώνω την άποψη μου. Αλλά είχα πάντα μια αρχή: Αυτό που σπούδασα και που ξέρω πάρα πολύ καλά, είναι αυτό που κάνω. Γι’ αυτό που κάνω μπορώ να βρεθώ σε οποιαδήποτε συζήτηση και να ηγηθώ αυτής. Από την άλλη, εκείνο που με αποπροσανατολίζει είναι να παρατηρώ ανθρώπους καλλιεργημένους να μπαίνουν στην πολιτική και να χάνουν το νόημα. Σε ό,τι με αφορά, λοιπόν, δεν έχω τα επιχειρήματα και προτιμώ να παραμείνω σε αυτό που ξέρω πολύ καλά από το να κάνω κάτι που δεν ξέρω, πολύ μέτρια.

Πρόκειται για τη δεύτερη συνεργασία της με το Στάθη Λιβαθινό, τον οποίο τοποθετεί στην χορεία των σπουδαίων σκηνοθετών.

Άργησε αλλά όχι άδικα. Είχα δύο προτάσεις στο παρελθόν αλλά ήμουν πολύ νέα κι έτσι αρνήθηκα γιατί φοβήθηκα. Θεώρησα πως δεν είχα ακόμα την πείρα. Μετά από 15 χρόνια, δέχθηκα την πρόταση από τον Διαγόρα Χρονόπουλο για να κάνω τη «Λυσιστράτη». Αποφάσιζα ν’ αφήσω τη δέσμευση του δικού μου θεάτρου, αφού η Επίδαυρος ή μια συνεργασία με το Εθνικό δεν είναι μια αστεία κατάσταση. Το είχα αποτολμήσει μια φορά ακόμα, πάλι για το Εθνικό για να παίξω στο «Ένας μήνας στην εξοχή». Τώρα, λοιπόν, που μου έγινε η πρόταση αυτή τη δέχθηκα με πολλή μεγάλη χαρά. Γιατί αφενός το Εθνικό μου προσφέρει μιαν ασπίδα ασφάλειας. Κι αφετέρου για να επαναλάβουμε την συνεργασία με το Στάθη, τον οποίο εκτιμώ και πιστεύω.

Ναι. Ο Στάθης είναι φανατικός και πάρα πολύ απαιτητικός από τη δουλειά του. Την ίδια ώρα, όμως, δίνει πολύ χώρο στον ηθοποιό και είναι εξαιρετικά ευγενής μαζί του. Αγαπά τον ηθοποιό. Κι αυτό είναι ένα από τα σπάνια χαρίσματα των σκηνοθετών – δασκάλων.

Οι «Ικέτιδες» σηματοδοτούν την τρίτη συνεργασία μου. Με χαρά θα δεχόμουν κάθε άλλη πρόταση από το Εθνικό γιατί και με ανεβάζει ψυχολογικά και με χαλαρώνει από την άποψη ότι κάνω μόνο τη δουλειά μου. Πιστέψτε με, καταγίνομαι με όλα τα άλλα εκτός από την τέχνη μου.

Αισθάνομαι πως δεν έχω μάθει τίποτα. Δεν είμαι καθόλου ξερόλας

Πηγαίνοντας στην Επίδαυρο, αν μπεις στη διαδικασία του πως θα αντιμετωπίσεις όλον αυτόν τον κόσμο και τούτο το θέατρο που σου προκαλεί δέος θα οδηγηθείς σε πανικό – και θα χάσεις την ουσία. Η ουσία, όμως, είναι να το απολαύσεις. Αποφάσισα τότε να κάνω μέσα μου μια μετατόπιση. Διάλεξα μέσα από τα βάθη της ψυχής μου τρεις – τέσσερις ανθρώπους στους οποίους θα απευθυνόμουν και θέλησα, ενστικτωδώς, να μιλήσω σ’ αυτούς. Ήταν μια εκμυστήρευση της ψυχής μου γι’ αυτούς τους λίγους ανθρώπους που θαυμάζω και λατρεύω.

Οι γονείς μου, ο Μάριος (Πλωρίτης) και τέσσερις αγαπημένοι μου φίλοι που με ακολουθούν από τα παιδικά μου χρόνια. Αυτό με έσωσε, κυριολεκτικά. Φυσικά και το χτυποκάρδι υπήρχε. Τα πρώτα λεπτά στην Επίδαυρο είναι τα λεπτά μιας ταραχής. Αυτό δεν μπορεί να το κοντρολάρει κανείς όση συγκέντρωση κι αν έχει.

«Έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου – είτε επιτύχω είτε αποτύχω», λέει η Κάτια Δανδουλάκη.

Με το σύμπλεγμα της μαθήτριας – το οποίο ποτέ δεν με εγκατέλειψε. Έχω ακόμα τετράδιο σε διάφορα χρώματα, μολύβια χρωματιστά, σβήνω, γράφω. Είμαι μαθήτρια στον τρόπο που ακούω. Και βάση αυτού του τρόπου δεν φέρνω αντίρρηση. Εννοείται πως έχω τη γνώμη μου αλλά από την άλλη θέλω να αφήνομαι σε ανθρώπους που με κάνουν να ακολουθώ το όραμα τους. Έτσι κι εδώ, με μεγάλη προσήλωση ενστερνίζομαι το όραμα του Στάθη.

Ναι έχω κερδίσει πράγματα ξεκινώντας με την πεποίθηση ότι δεν έχω μάθει τίποτα. Δεν είμαι καθόλου ξερόλας. Κι όταν συνειδητοποιώ ότι έχω πολύ δρόμο για να μάθω, δεν παθαίνω πανικό. Λέω μόνο «ας στρωθούμε στη δουλειά». Δεν ζω καμιά αγωνία να αποδείξω τι μπορώ να κάνω – και τολμώ να πω ότι δεν είχα ποτέ. Ίσως, να με βασάνιζε μόνο το ερώτημα στο πίσω μέρος του μυαλού μου «άραγε, μπορώ να το κάνω;». Διαφορετικά, δεν έγινε και τίποτα αν αποτύχω.

Όποιος έχει πέσει κι έχει γκρεμιστεί μπορεί άνετα να ξαναφτάσει στην κορυφή

Έχω εμπιστοσύνη – είτε επιτύχω είτε αποτύχω. Γιατί σίγουρα έχει μεσολαβήσει προσπάθεια. Γιατί μπορεί να έχει γίνει λάθος, γιατί μπορεί απλώς να μην τα κατάφερα. Επίσης, έχω κι ένα άλλο καλό: Δεν είμαι καθόλου ανταγωνιστική∙ ούτε με το συνάδελφο μου αλλά ούτε και με τον εαυτό μου. Δεν με επικρίνω. Σκέφτομαι πως δεν ήταν η στιγμή για να το κάνω. Δεν θεωρώ ότι επειδή δεν κατάφερα να πηδήξω σε δύο μέτρα ύψος και δεν θα τα καταφέρω και αύριο. Όχι. Όποιος έχει πέσει κι έχει γκρεμιστεί μπορεί άνετα να ξαναφτάσει στην κορυφή. ΄Ισα – ίσα εκείνος που βρίσκεται πιο συχνά κοντά στην κορυφή έχει μεγαλύτερο κίνδυνο να πέσει και να γκρεμιστεί από αλαζονεία κι από έπαρση.

Συμπληρώνει, σχεδόν, 50 χρόνια θεατρικής παρουσίας.

Ναι, θέλω ανανέωση. Ένα κακό έχω: Έχω δουλέψει με μεγάλους σκηνοθέτες – και ο Στάθης ανήκει στη χορεία των σπουδαίων. Το οποίο σημαίνει πως – ενώ επιθυμώ πολύ να δουλέψω με νέους – θέλω ο άλλος να είναι ικανός να με πείσει. Έχοντας ανεβάσει τον πήχη μέσα από τόσες εμπειρίες χρειάζομαι μια τεκμηριωμένη άποψη.

Δεν θέλησα ποτέ τη σκηνοθεσία. Δεν θεωρώ πως είναι μια δουλειά την οποία μπορώ να κάνω παράλληλα με την υποκριτική. Η σκηνοθεσία πρέπει να στρίψει το μάτι του θεατή για να καταλάβει τι βλέπει. Συνεπώς, το θέλω μου για εκείνον που αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία είναι συνυφασμένο με πολλές απαιτήσεις. Να με πάει παραπέρα και – ακόμα καλύτερα – να με πάει ψηλότερα. Αυτό δεν είναι πολύ εύκολο να μου συμβεί αλλά ψάχνομαι συνέχεια να βρω νέους συνεργάτες.

Δεν έχω άλλη περιουσία πέραν απ’ τη σχέση μου με το κοινό

Κοντά 50.

Νιώθω ότι με αγαπούν με πλήρη συνείδηση. Κάνοντας πολλή τηλεόραση βρέθηκαν πολλοί άνθρωποι να μου πουν ότι μεγαλώσαμε μαζί. Κι αυτό είναι σπουδαία στήριξη. Με κάνει να πιστεύω ότι, τουλάχιστον, κάτι έκανα σωστά. Δεν έχω άλλη περιουσία πέραν από αυτή τη σχέση με το κοινό.

Ναι, τρεις φορές βρέθηκα με μεγάλα χρέη. Και κατάφερα να ορθοποδήσω πόρτα – πόρτα, ζητώντας δανεικά από φίλους. Μόλις… ίσιωσα, ξαναμπήκα στο θέατρο. Δεν έχασα το κουράγιο μου, δεν είπα «αυτό θα με καταστρέψει» ή «άστο καλύτερα». Κι έτσι ζω μέχρι σήμερα. Γιατί δεν έχω άλλο τρόπο να ζήσω. Και το γεγονός ότι δεν έβαλα μυαλό σημαίνει ότι είμαι ταμένη γι’ αυτό.

Δεν μετανιώνω για τίποτα. Έκανα πολύ καλή διαχείριση του εαυτού μου γιατί – όσο κι αν ακούγεται περίεργο – είμαι μαθηματικό μυαλό. Ξέρω πολύ καλά, ας πούμε, όταν ξεκινάει μια παραγωγή πόσα θα χάσω. Όταν δούλευα στην τηλεόραση ήξερα ότι ο μισθός μου θα καλύψει τα πιο πολλά έξοδα του θεάτρου. Είμαι πολύ περήφανη που οικοδόμησα τη θέση μου στα πράγματα με τον δικό μου τρόπο. Εγώ έστριβα το τιμόνι του εαυτού μου. Δεν με εκτόπισε καμιά από τις ιδιότητες μου. Το μόνο για το οποίο μετανιώνω είναι που καταπόνησα το σώμα μου: Με ελάχιστες ώρες ύπνου, με κατάθλιψη, με υπερκόπωση. Δεν έζησα ποτέ διακοπές, ρεπό. Κάποια στιγμή, δεν άντεξα. Ξέρετε έχω δουλέψει πάρα πολύ. Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να ρωτήσει κανείς αν «κουράστηκε». Νόμιζα πάντα πως η κούραση είναι φυσιολογική κατάσταση. Από την άλλη, ήταν επιλογή μου ήταν να μην ξεκουραστώ. Να μην οργανώσω αλλιώς τη ζωή μου. Επέλεγα να βρίσκομαι, διαρκώς, στο χείλος του γκρεμού.

«Είμαι πολύ περήφανη που οικοδόμησα τη θέση μου στα πράγματα με τον δικό μου τρόπο» παραδέχεται.

Όχι. Πρέπει να πω ότι έζησα μια πάρα πολύ όμορφη και πολύ γεμάτη ζωή. Γιατί τα 32 χρόνια από τη ζωή μου τα μοιράστηκα με έναν άνθρωπο που έγινε όλος ο κόσμος μου. Ήταν η μητέρα μου, ο πατέρας μου, το παιδί μου, ο άντρας μου∙ ήταν όλα. Οπότε ο προσωπικός μου χρόνος – που συμβάδιζε με το θέατρο – σχημάτιζε μια ευτυχισμένη και πλήρη ζωή. Έδωσα πολύ μεγάλη βαρύτητα στη σχέση μου με το Μάριο. Για τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που είχε αυτή η σχέση – όχι μόνο θυσιάστηκα και τις ανέχτηκα – αλλά τις αγάπησα, τις έκλεισα στην ψυχή μου ώστε στο τέλος πολλαπλασίαζαν την αγάπη μου. Ήταν μια ευλογημένη ζωή και νιώθω ευγνώμων στο Θεό γιατί ξέρω ότι έκανα το καλύτερο που μου δώρισε εκείνος.

Τα πρώτα επτά χρόνια από το χαμό του Μάριου είχα χάσει όλο τον κόσμο όλον. Κόντεψα να χάσω και την ψυχή μου

Οι φίλοι μας είχαν δεχθεί με χαρά την σχέση μας. Αλλά ακόμα κι αν αποσυνδέσω τον εαυτό μου από το Μάριο όλη η προηγούμενη γενιά, η Λαμπέτη, ο Μυράτ, η Ζουμπουλάκη, ο Μουσούρης μου είχαν όλοι δώσει το χέρι. Μου έκαναν προτάσεις να παίξουμε μαζί. Ήμουν, ήδη, αυτόνομη όταν σχετίστηκα με το Μάριο.

Δεν είναι εύκολο να τα βάλω σε λόγια. Τα πρώτα επτά χρόνια από το χαμό του Μάριου είχα χάσει όλο τον κόσμο όλον. Κόντεψα να χάσω και την ψυχή μου. Συμμετείχα σε ομάδες αυτογνωσίας, με παρακολουθούσε ψυχίατρος για να μπορέσω να ξαναβρώ το αλφάβητο μου. Με πολλή δουλειά και με πολλή πίστη – γιατί ξέρω πως κι εκείνος θα το ήθελε – κι επειδή ο Μάριος μ’ ευλόγησε με απίστευτη αγάπη, κατάλαβα πως αυτή την αγάπη πρέπει να την επιστρέψω. Κι είπα ότι πρέπει να δοθεί στους φίλους μου. Αλλά πήρε χρόνο δουλειάς μέσα μου. Αρρώστησα, το ξεπέρασα και τώρα ζω πιο υγιή κατάσταση ώστε να μπορώ να απολαμβάνω τη ζωή στο μέτρο που μπορώ.

Φανερά εξομολογητική, ομολογεί για τη σχέση της με το Μάριο Πλωρίτη: «Για τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που είχε αυτή η σχέση – όχι μόνο θυσιάστηκα και τις ανέχτηκα – αλλά τις αγάπησα, τις έκλεισα στην ψυχή μου ώστε στο τέλος πολλαπλασίαζαν την αγάπη μου».

Δεν αισθάνομαι μοναξιά επειδή είμαι μόνη μου. Μοναξιά αισθάνομαι όταν είμαι με κάποιον με τον οποίο δεν μπορώ να συνεννοηθώ. Κι επειδή είμαι πολύ απαιτητική στην αγάπη – είμαι αχόρταγη – δεν νομίζω ότι μπορεί να με αντέξει κάποιος αν δεν με αγαπάει κι αν δεν τον αγαπήσω πολύ. Οπότε επιλέγω την έντιμη επαφή της φιλίας όπου κανείς δεν έχει να κερδίσει τίποτα. Συνεπώς, δεν είναι μοναξιά αυτό που ζω αλλά μοναχικότητα – την οποία μάλιστα απολαμβάνω πολύ. Αλλά ακόμα κι όταν ζούσε ο Μάριος ο καθένας είχε το χώρο του ∙ ποτέ δεν ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο. Ξέρετε, έχω πολύ ανάγκη την ατομικότητα. Ακόμα και ο Τύπος το σεβάστηκε αυτό και στις πιο δύσκολες στιγμές μου.

Ναι αλλά ήμουν κι εγώ πολύ ικανή για το εισπράξω. Δεν άφησα να πάει χαμένο κάτι. Έκανα τα πάντα για να αφομοιώσω τις εμπειρίες και να πάω παρακάτω. Είχα πάντα την πεποίθηση ότι ο καθένας μας στον κόσμο είναι μοναδικός. Άρα δεν είχα τίποτα να ζηλέψω.

Είμαι μοναδική γι’ αυτό που κάνω σαν Κάτια, ναι.

Επειδή είμαι αχόρταγη στην αγάπη δεν νομίζω ότι μπορεί να με αντέξει κάποιος αν δεν με αγαπάει κι αν δεν τον αγαπήσω πολύ

Νομίζω θα σταθώ και στα δύο με την ίδια βαρύτητα γιατί πάντα εμφανίζονται μπροστά μου εκείνα που δεν κατάφερα ώστε να με ερεθίσουν για να αποπειραθώ κάτι εξίσου δύσκολο.

Ναι, δεν έχασα χρόνο. Κι ακριβώς επειδή είμαι αχόρταγη δοκίμασα όλα τα είδη χωρίς κόμπλεξ – και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Δεν καταλάβαινα, δηλαδή, γιατί το καθημερινό σίριαλ ήταν ταμπού. Δεν σνομπάρισα ποτέ και τίποτα γιατί πιστεύω ότι και η επιθεώρηση θέλει πολύ κόπο. Έχουμε μπερδέψει το τι είναι ποιοτικό και τι όχι. Έχουμε συνδέσει το ποιοτικό θέατρο με τους λίγους θεατές. Υπό αυτή, την έννοια, σκεφτείτε μια άδεια Επίδαυρο που είναι το πιο εμπορικό θέατρο της χώρας. Αν αποσυνδέσεις το ποιοτικό από την εμπορικότητα του, το ακυρώνεις.

Αναφορικά με το ερευνητικό θέατρο, η Κάτια Δανδουλάκη δηλώνει πως «το κενό σχήμα που βαπτίζεται πειραματικό με ενοχλεί».

Αν δεν το καταλάβω, δεν το κάνω. Το κενό σχήμα που βαπτίζεται πειραματικό με ενοχλεί. Αν πιστέψω ότι αυτό με οδηγεί κάπου – όπως κοιτάει κανείς ένα πίνακα που τον έλκει χωρίς να ξέρει γιατί – ναι, το ακολουθώ. Αν όμως συμμετέχω σε κάτι, απλώς για να πω ότι έκανα το πειραματικό – ενώ στην πραγματικότητα θέλω να φύγω με τρόπο – θα είμαι δυστυχής. Θέλω να καταλαβαίνω∙ γιατί πολλά από αυτά που βλέπω δεν τα καταλαβαίνω. Πιστεύω ότι έχω μια μέση νοημοσύνη. Ωστόσο, δεν θα υποδυθώ ότι κατάλαβα κάτι που δεν έχει νόημα μόνο και μόνο για να μην φανώ παλιακή.

Δοκίμασα όλα τα είδη χωρίς κόμπλεξ

Δώρο Θεού είναι, γονιδιακό χάρισμα. Το είχε και η μητέρα μου. Αλλά κι εγώ δούλεψα σκληρά γι’ αυτό. Μαστίγωσα τον εαυτό μου για τις εξαρτήσεις του – από τα γλυκά κυρίως – έλιωσα στη γυμναστική, αποφάσισα να μην χάσω την ενέργεια μου. Βέβαια, δεν είμαι υπεράνθρωπος.

Πολύ. Αλλά κι εγώ δεν παριστάνω ότι είμαι κάτι άλλο. Μεγάλωσα και δεν υποκρίνομαι.

Όχι, γιατί πέρασα πολύ όμορφα. Έζησα τόσα όμορφα πράγματα – θα είχα ζήσει πολύ λιγότερα αν δεν είχα μεγαλώσει.

Νομίζω θα γυρίσω στα παιδικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη, στο σπίτι μας με τη μητέρα μου και τον πατέρα μου∙ όπου εγώ είμαι-δεν είμαι τεσσάρων χρονών. Επίσης, θα γυρίσω στην πρώτη στιγμή που αντίκρισα το Μάριο. Τον πρωτοείδα σε μια διάλεξη λίγο πριν μπω στη δραματική σχολή, πρέπει να ήμουν 17 ετών. Ήταν καρμικό αυτό.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είχα την επιλογή να ζήσω χωρίς το θέατρο …. Νομίζω ότι θα διάλεγα να παίζω πολύ λιγότερο, να βλέπω θέατρο μέσα από τους άλλους και να γυρίζω τον κόσμο. Θα έκανα ταξίδια.