Υπόθεση
Κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό μιας βιομηχανικής πόλης στη βόρεια Κίνα, οι ζωές κάποιων ανθρώπων διαπλέκονται στη διάρκεια μίας και μόνο έντονης μέρας, από το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο. Ολοι τους σκέφτονται τη διαφυγή στο Μανζούλι (μια πόλη στα Κινεζο – Ρωσικά σύνορα). όπου στο μεγάλο τοπικό τσίρκο, βρίσκεται ένας ελέφαντας που στέκεται διαρκώς ακίνητος, αδιάφορος για την κτηνωδία που κυριαρχεί γύρω του.
«Η ζωή μου μοιάζει με γαμημένο σκουπιδοτενεκέ»
Θα είναι κρίμα η αξία αυτού του αριστουργήματος να επισκιαστεί από την τραγική προσωπική ιστορία του δημιουργού της. Μέσα σε ένα 4ωρο γινόμαστε μάρτυρες, σχεδόν συμπάσχουμε, με την προσπάθεια κάποιων ανθρώπων να βρουν ένα νόημα στη ζωή τους. Ένας μαθητής λυκείου, θύμα του νταή του σχολείου, αποφασίζει να αντιδράσει. Ένας ηλικιωμένος βλέπει την οικογένεια του να τον προορίζει για το γηροκομείο. Μια κοπέλα εναποθέτει τις ελπίδες της για ένα καλύτερο μέλλον στην αγκαλιά ενός μεγαλύτερου της άντρα. Ένας μικρογκάνγκστερ σχεδιάζει να εκδικηθεί το θάνατο του αδελφού του. Αυτές είναι μερικές μόνο από τις παράλληλες ιστορίες που παρακολουθούμε στο μνημειώδες, μεστό και ουσιώδες όσο λίγα φιλμ.
Ο Μπο με μια συνειδητή απόφαση να βάλει την steady κάμερα κολλημένη πάνω στα κορμιά των ηρώων του «Ενας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος» και με αφήγηση που αναπτύσσεται μεταξύ του σκληρού ρεαλισμού και ενός ασυνήθιστου λυρισμού (σπάνια η ωμότητα στο σινεμά είχε τέτοια φωτογένεια), καταφέρνει κάτι σπάνιο και αξιοθαύμαστο: να μας βάλει ουσιαστικά στον ψυχικό κόσμο των ηρώων του. Αυτό που συναντάμε είναι μοναδικό. Μακριά από συμβατικά τεχνάσματα, εύκολα στυλιζαρισμένα πλάνα και αμπελοφιλοσοφίες περί ανέμων και υδάτων, ο Χου μας αποκαλύπτει την καρδιά του προβλήματος.
Σε έναν κόσμο όπου οι μεγάλες αλλαγές γίνονται με μεγάλες τομές (η νυν παρηκμασμένη πόλη κάποτε ήταν σημαντικό βιομηχανικό κέντρο) το σκοτάδι παλεύει με το φως σε μια αέναη μάχη και έννοιες όπως η οικογένεια, η παιδεία και ο έρωτας, επαναπροσδιορίζονται το ζητούμενο είναι να αλλάξεις εσύ ο ίδιος. Η αδιαφορία, η βία (σχεδόν ποτέ η κάμερα δεν την καταγράφει αν και είναι διαρκώς παρούσα) και η απόγνωση που αντικρίζουν καθημερινά οι ήρωες τους αναγκάζει να πάρουν τις σκληρές αποφάσεις.
Ο χρόνος τους μοιάζει να τελειώνει και καθώς δεν έχουν θέση σε αυτόν τον κόσμο, πρέπει κάτι να αλλάξουν. Αν δεν μπορούν να αλλάξουν οι ίδιοι ας προσπαθήσουν να αλλάξουν τον κόσμο. Ο ακίνητος ελέφαντας εκτός από σύμβολο μιας δίχως νόημα ζωή είναι το ψυχολογικό εκείνο υποκείμενο που αντανακλά την ψυχοσύνθεση των ηρώων. Ο φόβος και η αγωνία, τους κάνει να παγώνουν και να μοιάζουν άβουλοι, αδιάφοροι και δίχως ζωή. Το συγκινητικό στην περίπτωση αυτή είναι πως μέσα από το σκοτάδι και την απόγνωση βρίσκουν το δρόμο για την ελπίδα. Το υπέροχο φινάλε τα λέει όλα σε αυτή την γεμάτη ωριμότητα, σοφία και ανθρωπιά ταινία που εξακολουθεί να πιστεύει στη δύναμη της αγνότητας ακόμη κι όταν γύρω της δείχνουν να καταρρέουν.
