Η λιακάδα μέσα μου
Αν και διάσημη όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, η Κλερ Ντενί ποτέ δεν είχε ευτυχήσει να δει μια ταινία της να έχει κανονική διανομή στη χώρα μας. Κρίμα που αυτή η παράλειψη διορθώνεται με μια μέτρια ταινία.
Η διαζευγμένη καλλιτέχνιδα Ιζαμπέλ «οργώνει» το Παρίσι για να βρει τον πραγματικό έρωτα που θα δώσει νόημα στη ζωή της αλλά συναντά μόνο άντρες που έχουν προφανώς μεγαλύτερα και δυσκολότερα προβλήματα να λύσουν.
Η νέα ταινία της 71χρονης Κλερ Ντενί παλεύει να βρει το νόημα της συναοσθηματικής ισορροπίας στη ζωή της ηρωίδας της αλλά οι γροθιές της βρίσκουν μόνο άερα. Οι αστοχίες αυτές σε σκηνοθετικό και σεναριακό επίπεδο δεν θα ήταν τόσο έντονες αν και η παρουσία της Μπινός δεν δήλωνε τόσο εμφατικά τα ελαττώματα του φιλμ. Είναι προφανές ότι η γαλλίδα δεν ξέρει πως να διαχειριστεί το χαρακτήρα της – ένα κράμα αθωότητας, επιπολαιότητας αλλά και καταθλιπτικής συμπεριφοράς- και αυτό δεν είναι αποκλειστικά δική της ευθύνη.
Αερολογίες, διάλογοι εξαντλητικοί, χρακτήρες απωθητικοί, κάποια ψήγματα συναισθηματικής έξαρσης που δεν δικαιολογούνται με τίποτα (στη μια σκηνή στο δάσος η Ιζαμπέλ τα χώνει στους διανοούμενος φίλους τους ουρλιάζοντας «τα θέλετε όλα δικά σας» κι ενώ σκεφτόμαστε ότι εδώ επιτέλους κάτι γίνεται στην επόμενη σκηνή ακούει τις αρλούμπες ενός εξ αυτών σε ένα σικάτο παριζιάνικο καφέ και η ταινιά κατρακυλάει και πάλι στα ίδια κενά αέρος). Εκεί πάντως που γίνεται το βατερλώ είναι στη σχέση Μπινός- Ντεπαρντιέ που μας θυμίζει το λαϊκό άσμα «πήγα σε μάγισσες και χαρτορίχτρες» με αποκορύφωμα το τραγικό (με την κακή έννοια) φινάλε όπου όλα τα παραπάνω αρνητικά στοιχεία φτάνουν στο απώγειο τους με τρόπο που δεν το πιστεύεις αν δεν το δεις!
