Άλμπουμ#3: Μπέτυ Αρβανίτη
Η Μπέττυ Αρβανίτη ξεχωρίζει τους ρόλους -σταθμούς στην θεατρική πορεία της και μοιράζεται μαζί μας όμορφες αναμνήσεις.
Νιώθει σαν ένα σώμα με το θέατρο της, το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας. Εκεί, στον αριθμό 16, η Μπέττυ Αρβανίτη συλλέγει επί τριάντα χρόνια (29 για την ακρίβεια) εμπειρίες κορυφαίων ρόλων και έργων, δημιουργεί τις προϋποθέσεις σημαντικών συναντήσεων, ζει προσωπικές στιγμές υψηλής έντασης. Το ρεπερτόριο της κλασικό και ζηλευτό – γι’ αυτό και στην αρχή της φαίνεται δύσκολο να επιλέξει ανάμεσα τους. Παρόλα αυτά, μια δεκάδα ηρωίδων βρίσκει ξεχωριστή θέση στην καρδιά της, με χρονικό αποκορύφωμα την «Τσερλίνε» του Μπροχ.
1987 – 1989, Πέτρα στα «Πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ»
Για μένα υπήρξε ένας ιδιαίτερα σημαντικός ρόλος που συγχρόνως καθόρισε και τη μοίρα του Θεάτρου Κεφαλληνίας. Ήταν το εναρκτήριο έργο του θεάτρου μας που με τη μεγάλη επιτυχία που είχε μας έδωσε την ώθηση για τη συνέχεια.
Ο ρόλος της Πέτρα στα “Πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ” καθόρισε και τη μοίρα του Θεάτρου Κεφαλληνίας
1992-1994, Τζούλια στο «Ο Φερνάντο Κραπ μου έγραψε ένα γράμμα»
Η συνεργασία με τον Μίνωα Βολανάκη μου άνοιξε σημαντικούς δρόμους για την προσέγγιση αυτού του ρόλου. Επρόκειτο για τη διαδρομή μιας νεαρής κοπέλας ως το θάνατο, αφού είχε μεσολαβήσει ο εγκλεισμός της σε ψυχιατρείο.
1994-1996, Ελίστα στην «Κυρία από τη θάλασσα»
Ήταν για μένα ένα από τα πιο έντονα θεατρικά βιώματα της καριέρας. Υπήρξαν στιγμές κατά την διάρκεια του ανεβάσματος που ταυτίστηκα προσωπικά με την ηρωίδα, στιγμές που άλλοτε με τρόμαξαν κι άλλοτε με δίδαξαν.
Υπήρξαν στιγμές κατά την διάρκεια της παράστασης “Κυρία από τη θάλασσα” που ταυτίστηκα προσωπικά με την ηρωίδα, στιγμές που άλλοτε με τρόμαξαν κι άλλοτε με δίδαξαν.
1999-2001, Βέρα στο «Πριν την αποχώρηση»
Εδώ είχαμε την πρώτη συνεργασία με τον Στάθη Λιβαθινό. Κι από εκεί και πέρα ήταν ένας ρόλος που μου χάρισε το βραβείο Κοτοπούλη αλλά και που απόλαυσα ιδιαίτερα δύο συνεχείς χρονιές, παίζοντας παρέα με τον αγαπημένο μου Σοφοκλή Πέππα και την Ανέζα Παπαδοπούλου.
2002 -2003, Αρκαντίνα στο «Γλάρο»
Μια ευτυχισμένη συνεργασία με το Νίκο Μαστοράκη. Η Αρκαντίνα είναι ένας ρόλος που έχει πάρα πολλά στοιχεία θεατρικότητας και πολλά κρυμμένα δεύτερα επίπεδα. Με αυτόν τον ρόλο ολοκλήρωσα τρεις σημαντικές ηρωϊδες του Τσέχωφ. Έλενα – Μάσα – Αρκαντίνα. Δεν είναι και λίγο…
2003-2004, Ελισάβετ στη «Μαρία Στιούαρτ»
Η Ελισσάβετ ήταν για μένα μια θεατρική εμπειρία. Ένας από τους δυσκολότερους ρόλους μου. Ήμουν σχεδόν «χτισμένη» μέσα σ’ ένα φουστάνι, έτσι που αυτή η ακινησία, μαζί με έναν χειμαρρώδη λόγο, αποτελούσαν ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που έχω αντιμετωπίσει επί σκηνής.
2005-2006, Σολάνζ στις «Δούλες»
Μια μοναδική εμπειρία από κάθε άποψη: Ο Λευτέρης Βογιατζής να σκηνοθετεί και στην ομάδα μαζί η Ρένη Πιττακή και η Μάγια Λυμπεροπούλου. Αυτή η σημαντική συνύπαρξη, μαζί με τον ίδιο το ρόλο της Σολάνζ, υπήρξαν από τις πιο δυνατές στιγμές που βίωσα στο θέατρο. Για την ακρίβεια, η Σολάνζ υπήρξε για μένα μια άγρια εμπειρία.
Ο ρόλος της Σολάνζ στις “Δούλες¨” υπήρξε για μένα μια άγρια εμπειρία
2008-2009, Κλαιρ Τσαχανασιάν στην «Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας»
Άλλη μια δουλειά με τον Στάθη Λιβαθινό επικεφαλής, την οποία και θεωρώ μια από τις πιο εμπνευσμένες του σκηνοθεσίες. Για μένα, η «Γηραιά κυρία», ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς ρόλους με τους οποίους ήρθα σε επαφή και νομίζω ότι ανακάλυψα μαζί της καινούργιους για μένα υποκριτικούς δρόμους, που με πλούτισαν σαν ηθοποιό.
Η Φραγκογιανού στη “Φόνισσα” αποτελεί για μένα, ίσως, ό,τι πιο σημαντικό έχω κάνει μέχρι τώρα στο θέατρο.
2011-2013, Χαδούλα ή Φραγκογιαννού στην «Φόνισσα»
Η Φραγκογιανού αποτελεί για μένα, ίσως, ό,τι πιο σημαντικό έχω κάνει μέχρι τώρα στο θέατρο. Ίσως γιατί δεν πίστευα ότι μπορούσα να χειριστώ το υλικό της κι αυτό που προέκυψε λειτούργησε σαν μεγάλο ξάφνιασμα. Είναι σπουδαίο να σε ξαφνιάζει, να σε εκπλήσσει ο εαυτός σου.
2015, Τσερλίνε στην «Τσερλίνε και το σπίτι των κυνηγών»
Δεν μπορώ ακόμα να μιλήσω για την Τσερλίνε γιατί τη ζω καθημερινά. Όμως πρόκειται για έναν, επίσης, εξαιρετικά δύσκολο ρόλο, όχι μόνο γιατί είναι ένα φοβερά πολύπλοκο πρόσωπο που κινείται οριακά και ακραία, αλλά και γιατί διηγείται και συγχρόνως συμμετέχει στη δράση. Υποκριτικά ενδιαφέρον, αλλά συγχρόνως ενεργειακά καθόλου εύκολο στη διαχείριση της έντασης.
