Η Ρίκι Και Η Ροκ

Η Ρίκι Ραντάζο εξακολουθεί να ζει το rock ‘n’ roll όνειρο της. Ακόμη και τώρα, που έχει περάσει αρκετός καιρός από τα αγαπημένα της 80ς και στα live με τη μπάντα της, τους Flash, μαζεύονται πάντα οι ίδιοι λιγοστοί φαν, ενώ το επιπλέον μεροκάματο βγαίνει δύσκολα δουλεύοντας ως ταμίας σε σούπερ μάρκετ. Όταν όμως λάβει τηλεφώνημα από τον πρώην σύζυγό της για επείγουσα βοήθεια στην κρίση της μεγάλης κόρης τους που βιώνει άκρως δραματικά το διαζύγιο της, η Ρίκι θα χρειαστεί μπόλικο κουράγιο για να αποδείξει ότι παραμένει μια μαμά με πραγματικό ενδιαφέρον για τα παιδιά της. Ακόμη κι αν τα εγκατάλειψε πριν από δεκαετίες, προκειμένου να συνεχίσει να ροκάρει στη προσωπική ζωή της…

Υπάρχουν όρια στην υποκριτική τα οποία ακόμη και τα ιερά τέρατα της 7ης τέχνης δεν μπορούν να ξεπεράσουν. Η Meryl Streep των 19 υποψηφιοτήτων, των 3 Όσκαρ και των 170 (!) περίπου βραβείων σε όλη την καριέρα της, θα έπρεπε να είχε αφήσει ήσυχο το ρόλο της αμετανόητης Ρίκι. Υπάρχουν φυσικά κάποιες καλές στιγμές που η Streep θυμίζει την «σιδηρά κυρία» της υποκριτικής που γνωρίζουμε. Υπάρχουν όμως κι άλλες τόσες που τα άγαρμπα, νευρικά κουνήματα της θυμίζουν τους 10 μικρούς Μήτσους του Λαζόπουλου.

Ο επίσης βραβευμένος με όσκαρ σκηνοθεσίας Jonathan Demme («Σιωπή των αμνών», «Φιλαδέλφεια») αφού πραγματοποίησε εσχάτως μια δεύτερη καριέρα με εξαίρετα μουσικά ντοκιμαντέρ («Neil Young journeys», «Enzo Avitabile music life») πατάει στο στέρεο -αλλά και γεμάτο κλισέ- μελοδραματικό σενάριο της Cody, προκειμένου να αφηγηθεί μια «άλλη» μουσική ιστορία. Το πρόβλημα του είναι πως αρκετές φορές χάνει τον έλεγχο και η ιστορία του καταντάει οικογενειακή σαπουνόπερα, παρότι η πρόθεση του είναι άλλη.

Η ιστορία της Ρίκι είναι η ιστορία της Αμερικής του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Η ζωντανή εξέλιξη του χίπικου κινήματος των 60ς. Μια φιγούρα που μοιάζει λαμπερή, ανένταχτη και επαναστατημένη ακόμη και σήμερα, ενώ στην πραγματικότητα είναι το άλλο, σκοτεινό πρόσωπο της συντηρητικής Αμερικής. Εθνικίστρια μέχρι το κόκαλο (με το τατουάζ της αστερόεσσας στην πλάτη), ρατσίστρια (απέχθεια τόσο για τον Ομπάμα όσο και για τη αφροαμερικανίδα δεύτερη σύζυγο του πρώην άντρα της) και με τυφλή πίστη στο τοτέμ των «παλιών καλών ημερών». Και σαν φάντασμα από την πάλαι ποτέ δοξασμένη εποχή του «sex, drugs & rock ‘n’ roll» αναζητά τη συγχώρεση από την κόρη της (η Mamie Gummer, πραγματική κόρη της Streep δίνει την καλύτερη ερμηνεία στο φιλμ) για να συνεχίσει να πορεύεται στο μοναχικό, ασυμβίβαστο δρόμο της. Όπως όμως πολύ εύστοχα της λέει ο φίλος και συντραγουδιστής των Flash, (ο σπουδαίος Rick Springfield σε ρόλο έκπληξη) «δεν μπορείς να απαιτείς από τα παιδιά σου να σε αγαπήσουν- αυτό είναι δική σου δουλειά»…

Κωνσταντίνος Καϊμάκης