Ευχάριστη η προσπάθεια για μια ελληνική ρομαντική κομεντί, ανάμεικτα τα συναισθήματα που μας άφησε…
Η Ισμήνη είναι μορφωμένη, ευκατάστατη, ευαίσθητη και… συναισθηματικά παράλυτη. Προσπαθεί να έχει τα πάντα υπό έλεγχο: τη δουλειά, το διαμέρισμά, τις σχέσεις της, αλλά κυρίως τα συναισθήματά της. Χρησιμοποιεί ένα σύστημα προστασίας απλό, αλλά όπως αποδεικνύεται καθόλου αποτελεσματικό: κανείς δεν επιτρέπεται να πλησιάσει αρκετά. Ο Χάρης είναι ακαλλιέργητος, αγενής, άξεστος, προσβλητικά ειλικρινής και γεμάτος πάθος. Ένας συναισθηματικός οδοστρωτήρας. Τελικά οι σχέσεις του έχουν τα ίδια αποτελέσατα με της Ισμήνης. Πρόσκαιρες και αδιέξοδες. Κι ενώ η κρυφή σχέση της Ισμήνης με τον παντρεμένο προϊστάμενό της καταρρέει, ο Χάρης γνωρίζει την Ισμήνη… Την ερωτεύεται στην πρώτη τους συνάντηση, της το ανακοινώνει στην δεύτερη, στην τρίτη είναι πια σίγουρος πως είναι η γυναίκα με την οποία θέλει να μοιραστεί την ζωή του. Εκείνη, στην αρχή τον αντιπαθεί, μετά νοιώθει αποστροφή, εν τέλει είναι σίγουρη πως δεν θέλει να τον ξαναδεί ποτέ. Μήπως είναι κι αυτή ερωτευμένη μαζί του, κι απλώς δεν το ξέρει ακόμα; Κατά τη διάρκεια των επόμενων ημερών και ενώ σκοντάφτουν διαρκώς στις διαφορές των επιλογών και της προσωπικότητάς τους θα τολμήσουν αυτό που μέχρι τώρα αρνούνται πεισματικά: να δώσουν μια ουσιαστική ευκαιρία, αρχικά στον εαυτό τους, και ύστερα ο ένας στον άλλον…
Για μια καλή ρομαντική κομεντί χρειάζονται ρυθμός (είναι καλός), χιούμορ (έτσι κι έτσι), κέφι των πρωταγωνιστών (το έχουν η Βάσω Καβαλιεράτου και ο Μάκης Παπαδημητρίου), δοκιμασία (κυρίως κάποιες νευρώσεις των ηρώων) και, το πιο βασικό, χημεία ανάμεσα στους χαρακτήρες: εδώ είχα ένα προβληματάκι, γιατί δεν μπόρεσα να διώξω την αίσθηση ότι εκείνος κι εκείνη πρέπει να είναι μαζί μόνο και μόνο επειδή το απαιτεί το σενάριο.
Θοδωρής Τσιάτσικας
