Angelo Tsarouchas: Ο “The Funny Greek” μάς θυμίζει πόση πλάκα έχει να είσαι Έλληνας

Οφείλω να παραδεχτώ πως δεν γνώριζα τη δουλειά του Angelo Tsarouchas “The Funny Greek” πριν από την διαδικτυακή μας συνάντηση με αφορμή την νέα του παράσταση “Skits and Wits”, που θα κάνει μία στάση στην παγκόσμια περιοδεία του στην Αθήνα και στο Gagarin 205 για δύο μόνο εμφανίσεις στις 7 & 8 Οκτωβρίου. Οπότε, επιτρέψτε μου να σας πω τι ανακάλυψα για αυτόν πριν και κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας μέσω Skype.

Ο Angelo είναι ηθοποιός και stand-up comedian ελληνικής καταγωγής και έχει γεννηθεί στον Καναδά. Μπορεί να μεγάλωσε «στη διασπορά», όπως του αρέσει να λέει, όμως η καθημερινότητα και ο περίγυρός του ήταν πέρα για πέρα ελληνικά. Από τους γονείς του, που πάντα νοσταλγούσαν την Ελλάδα, μέχρι τα ξαδέρφια και τα ανίψια του που μένουν εδώ, και τα ελληνικά που πάντα μιλούσαν στο σπίτι – η Ελλάδα για εκείνον ήταν μέρος της ζωής του. Ίσως γι’ αυτό αποφάσισε να φτιάξει μία καριέρα μέσα από την καταγωγή του και την εμπειρία του ως Έλληνας του εξωτερικού. Μιλώντας μαζί του, μου εκμυστηρεύτηκε πως το «παρατσούκλι» του, «the Funny Greek», είναι κάτι που δεν επέλεξε ο ίδιος, αλλά το CBC Canada όταν τον ανακάλυψαν και έκαναν ένα θέμα για εκείνον. Οπότε πλέον είναι το όνομα με το οποίο είναι οικουμενικά γνωστός, γιατί όπως μου λέει: «Οι ξένοι δεν μπορούν να προφέρουν το όνομά μου».

Είναι πολύ γνωστός στο εξωτερικό για το καυστικό του χιούμορ, την παραστατικότητά του και την αίσθηση Ελλάδας που έχουν οι παραστάσεις του. Όταν του ζήτησα να περιγράψει τη δουλειά του σε κάποιον που δεν τον γνωρίζει, εκείνος αρχικά με ενημέρωσε πως οι πρώην γυναίκες του δεν τον θεωρούν και τρομερά αστείο (!). Γελώντας, μου εξηγεί: «Η δουλειά μου είναι παρατήρηση στην πραγματικότητα. Οι γονείς μου είναι από τη Σπάρτη και τη Μυτιλήνη, οπότε καταλαβαίνεις, δεν τα πηγαίνουν ήδη καλά. Η γυναίκα μου είναι από την Αρμενία, έχω μία κόρη 12 χρονών και ένα σκυλάκι, και οι φίλοι μου είναι και αυτοί από τη βιομηχανία του θεάματος. Οπότε μοιράζομαι αυτά που περνάω και αυτά που βλέπω στην καθημερινότητά μου».

Μου εξηγεί πως η δουλειά του αυτή την περίοδο ειδικά, έχει να κάνει πλήρως με τα μικρά πράγματα της καθημερινότητας που του συμβαίνουν, από τον χρόνο που παίρνει σε μία γυναίκα να παραγγείλει στην ουρά του καφέ μπροστά του, μέχρι τις γάτες και του σκύλους τον Αμερικανικών εκλογών, και αυτό για εκείνον είναι κωμωδία. Ακριβώς αυτό είναι και το κύριο χαρακτηριστικό της τωρινής του παράστασης – στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής και της τωρινής χαοτικής πραγματικότητας. Καταλήγει πως: «Ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος που θα έρθει στο show θα βρει κάτι να ταυτιστεί και να γελάσει».

Κρατάω πάντα επαφή με την Ελλάδα, την οικογένεια, τους φίλους μου, ξέρω τι γίνεται στη χώρα. Βλέπω πόσο δύσκολα είναι, κυρίως για τους νέους ανθρώπους.

Τα τελευταία χρόνια παίζει παραστάσεις σε όλο τον κόσμο καθώς και στην Αμερική σε Έλληνες ομογενείς. Ήθελα πολύ να μάθω πως είναι αυτό σαν εμπειρία και πως αντιδρούν τα διαφορετικά κοινά στα show του. Μου ξεκαθαρίζει πως χαίρεται πάντα όταν επιστρέφει στην Ελλάδα και παίζει μπροστά σε ελληνικό κοινό, γιατί όπως υποστηρίζει: «Οι Έλληνες είναι έξυπνοι και για μένα είναι μία “δοκιμασία” να παίξω μπροστά σε ελληνικό κοινό. Τα ελληνικά μου δεν είναι τα καλύτερα, και αν κάποιος Έλληνας με ακούσει να μιλάω, θα νομίζει πως έχω κάποια μαθησιακή δυσκολία, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή δεν μεγάλωσα στην Ελλάδα». Μου λέει πως αποζητά να παίζει μπροστά σε ελληνικό κοινό γιατί “we get it”. Πάνω-κάτω έτσι είναι και με τους Έλληνες της ομογένειας, σε έναν βαθμό τουλάχιστον. Μου εξηγεί πως με τους Έλληνες της διασποράς μπορεί να είναι διαφορετικά τα σημεία τομής, αλλά υπάρχουν στις παραστάσεις του, γιατί «..όλοι μεγαλώσαμε μακριά από την Ελλάδα και μπορεί να μιλούσαμε ελληνικά, αλλά μεγαλώσαμε με αγγλικά κυρίως». 

Οι Έλληνες είναι ρατσιστές. Τα ελληνικά είναι η πιο άμεση γλώσσα του κόσμου – άλλωστε εμείς εφηύραμε το αλφάβητο.

Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως ζούμε στην εποχή του “politically correct” και της “cancel culture”, και εδώ μιλάμε για έναν κωμικό ο οποίος καταπιάνεται μονίμως με ζητήματα που αφορούν Έλληνες, που – ας είμαστε ειλικρινείς – είναι ένας αρκετά περήφανος λαός, για να το θέσω ευγενικά. Όταν τον ρωτάω πώς το αντιμετωπίζει όλο αυτό και πώς διαχειρίζεται τα αρνητικά σχόλια, μου λέει πως αυτό είναι ένα ζήτημα με αρκετό ενδιαφέρον. Συγκεκριμένα, μου ξεκαθαρίζει πως: «Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ενοχλούνται, αλλά πάντα αναφέρω πως μιλάμε και διακωμωδούμε τη δική μας πραγματικότητα ως Έλληνες του εξωτερικού, και κατά ένα μεγάλο ποσοστό είμαστε τρομερά περήφανοι γι’ αυτό και την καταγωγή μας».

Μου δίνει παραδείγματα ανθρώπων που του έχουν ζητήσει το λόγο γιατί θεωρούν ότι κοροϊδεύει την ελληνική κουλτούρα με κάποιο σκετς του και μου λέει πως ποτέ δεν έχει πει πως οι Έλληνες είναι χαζοί ή οτιδήποτε άσχημο. Παραδέχεται πως υπάρχουν πράγματα που στην Ελλάδα θα περνούσαν ως προσβολές, όμως στο εξωτερικό είναι διαφορετικά. Αυτό που νομίζω θέλει να μου δώσει να καταλάβω είναι πως αυτές οι αλλόκοτες και περίεργες πολλές φορές συμπεριφορές που έχουμε ως Έλληνες είναι κάτι που στην υπερβολή του φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά στο εξωτερικό, ειδικά όταν πρόκειται για ομογενείς. Μου λέει πως: «Ο κόσμος πιστεύει πως όλοι οι Έλληνες γνωρίζονται μεταξύ τους, και για μένα αυτό είναι πολύ αστείο. Γιατί μπορεί να χλευάζουμε από τη μία τον τρόπο ζωής μας, αλλά στην πραγματικότητα οι υπόλοιποι τον θαυμάζουν – μας θαυμάζουν».

Μου ξεκαθαρίζει πως δεν θα κορόϊδευε ποτέ την Ελλάδα και πως οι περισσότεροι άνθρωποι και το κοινό το γνωρίζουν αυτό. Όταν τον ρωτάω συγκεκριμένα πώς νιώθει με την cancel culture, εκείνος με παραπέμπει σε ένα μέρος της παράστασής του όπου χαρακτηριστικά λέει: «Οι Έλληνες είναι ρατσιστές. Τα ελληνικά είναι η πιο άμεση γλώσσα του κόσμου – άλλωστε εμείς εφηύραμε το αλφάβητο». Μου εξηγεί πως πιστεύει ότι είναι ζήτημα παρερμηνείας ή παρεξήγησης. Πιστεύει πως οι ελληνικές λέξεις δεν κρύβουν από πίσω τους κάποιο ρατσιστικό ή μειονεκτικό πρόσημο, απλώς έχουν μία σημασία – τη σημασία της ίδιας της λέξης. Μου εξηγεί πως εκείνος δεν είχε ποτέ χρειαστεί να αντιμετωπίσει ζητήματα της cancel culture για ακριβώς αυτόν τον λόγο, επειδή η ελληνική γλώσσα δεν χρειάζεται να προσάψει έννοιες σε λέξεις – σύμφωνα με εκείνον – απλά λες αυτό που εννοείς.

Ο Angelo Tsarouchas ή αλλιώς “The Funny Greek”

Δεν γινόταν να μην συζητήσουμε για το πώς είναι να είσαι κωμικός, όταν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς σου έχει να κάνει με μια χώρα που περνάει, τα τελευταία 15 χρόνια, μια τρομερά δύσκολη περίοδο. Εκείνος σοβαρεύει λίγο και μου εξηγεί: «Οπουδήποτε ταξιδεύω στον κόσμο, ειδικά μετά τον Covid, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα – και εγώ δεν είμαι έξω από αυτό. Κρατάω πάντα επαφή με την Ελλάδα, την οικογένεια, τους φίλους μου, ξέρω τι γίνεται στην Ελλάδα – όπως ξέρω τι γίνεται και στον υπόλοιπο κόσμο. Βλέπω πόσο δύσκολα είναι, κυρίως από οικονομικής πλευράς και από άποψη ευκαιριών, τα πράγματα στην Ελλάδα και κυρίως για τους νέους ανθρώπους. Είχα βρεθεί στο TEDx της Πάτρας πριν από δύο χρόνια και είχα συζητήσει με πολύ κόσμο για αυτό, αλλά και για τις δικές μου εμπειρίες, όταν για λίγο ζούσα στο αμάξι μου στο Τορόντο. Βλέπω την κατάσταση στην Ελλάδα, την αναγνωρίζω και την σέβομαι».

Πιστεύει ακράδαντα πως αν κάποιος μπορεί να ξεπεράσει αυτές τις δυσκολίες και να βγει πιο δυνατός, είναι οι Έλληνες – είμαστε μαχητικοί άνθρωποι και πεισματάρηδες. Τον βλέπω να μιλάει για την Ελλάδα και για την όλη κατάσταση με ειλικρίνεια και συμπόνια και, χωρίς να προλάβω να τον ρωτήσω για την κωμωδία στην Ελλάδα, μου λέει μόνος του: «Γι’ αυτό η κωμωδία έχει άνθηση αυτή την περίοδο. Ο κόσμος χρειάζεται μία διέξοδο από την καθημερινότητα. Σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα. Έστω και μία ώρα διαφυγής και γέλιου είναι σημαντική. Γιατί οι δυσκολίες είναι μια πραγματικότητα αλλά είναι ταυτόχρονα πράγματα με τα οποία μπορούμε να γελάμε».

Θέλω να κάνω μία ταινία στην Ελλάδα, με Έλληνες ηθοποιούς και ελληνικό crew.

Όταν σιγά σιγά ο χρόνος μας φτάνει προς το τέλος του, τον ρωτάω για το μέλλον, τα σχέδιά του και για το αν θα έμενε στην Ελλάδα ως κωμικός. Το πρόσωπό του ζωντανεύει και παραδέχεται πως είναι κάτι το οποίο σκεφτόταν πρόσφατα – στο αεροδρόμιο του Λονδίνου. «Θα ήθελα πολύ να καταφέρω να περνάω τουλάχιστον το μισό χρόνο στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο όπου αλλού χρειάζεται. Θέλω να κάνω μία ταινία στην Ελλάδα, με Έλληνες ηθοποιούς και ελληνικό crew. Δεν μπορώ να σου πω περισσότερα γιατί τώρα τη γράφουμε και έχω υπογράψει NDA!. Αλλά πιστεύω πως αν κάποιος έχει τα χρήματα να κάνει μία ταινία, πρέπει να την κάνει στην Ελλάδα».

Μου εξηγεί πως πολύς κόσμος θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα, γιατί όπως λέει χαρακτηριστικά: «Το Hollywood πεθαίνει», δεν γίνονται παραγωγές, οι καλλιτέχνες είναι στον δρόμο και βασικά συνέχεια σε περιοδεία – «είμαστε το τσίρκο!». Αν θέλεις να ασχολείσαι με την ψυχαγωγία του κόσμου, με ενημερώνει, πρέπει εσύ να πηγαίνεις στο κοινό σου (μου δίνει παραδείγματα Ελλήνων καλλιτεχνών που βρίσκονται συνέχεια σε περιοδεία). Οπότε ναι, φυσικά και θα γυρνούσε στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα θα χρειαζόταν να λείπει κάποιους μήνες για να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του. Άλλωστε, όπως μου εκμυστηρεύεται, ήταν το όνειρο του πατέρα του να περάσει τα χρόνια της συνταξιοδότησής του στην Ελλάδα – κάτι που, δυστυχώς, λόγω Αλτσχάιμερ, δεν κατάφερε να κάνει. Οπότε ελπίζει ο ίδιος να εκπληρώσει το όνειρο αυτό και για τους δύο.

Λίγο πριν κλείσουμε, τον ρωτάω ποιο είναι το αγαπημένο του ελληνικό στερεότυπο ή συνήθεια που χρησιμοποιεί στις παραστάσεις του. Ξεκινάει τότε να κάνει γνωστές κινήσεις της καθημερινότητάς μας – να κουνάει το κεφάλι του με μία έκφραση αηδίας στο πρόσωπο, να κουνάει τα χέρια του σαν να με ρωτάει «γιατί», και εκεί καταλαβαίνω. Λατρεύει να χρησιμοποιεί τη μη ομιλητική επικοινωνία και τις χειρονομίες που έχουμε εμείς οι Έλληνες για να συνεννοούμαστε. Θεωρεί μοναδικό πως μόνο από τα μάτια και τις κινήσεις των χεριών μπορούμε να δείξουμε όλα τα συναισθήματα της γης. Αν θέλετε λοιπόν να γελάσετε με αυτήν την υπέροχη πραγματικότητα του να είσαι Έλληνας – και όχι μόνο – να πάτε να δείτε τον Angelo Tsarouchas στο Gagarin 205!