ΠΕΜΠΤΗ
18
ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Ο Μιχάλης Καλκάνης, ο κοντραμπασίστας που έχει κατακτήσει την ελληνική αλλά και την ξένη τζαζ σκηνή, καταφέρνει να συνδυάσει αρμονικά την παραδοσιακή μουσική με το urban στοιχείο. Η μουσική του έχει αντισυμβατικά και πρωτότυπα στοιχεία. Αυτά είναι και τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν να ξεχωρίζει από το πλήθος και να κατέχει εξέχουσα θέση στην ελληνική τζαζ σκηνή.
Μεγάλωσε με τη μουσική και αγαπάει τη φύση. Σε ηλικία 15 ετών τον κέρδισε το κοντραμπάσο και το ανεξερεύνητο στοιχείο του. Οι καταστάσεις που τον βγάζουν από τα συνηθισμένα μονοπάτια τον εμπνέουν και αγαπάει να δημιουργεί μουσική.
Στις 18 Ιουλίου ανεβαίνει μαζί με το Mihalis Kalkanis Group στην ταράτσα του Gazarte και όπως δηλώνει, ανυπομονεί να βρεθεί ξανά με το κοινό της Αθήνας. Το ίδιο νιώθουν και τα υπόλοιπα μέλη, ο Χρήστος Καλκάνης στο κλαρινέτο, ο Λευτέρης Ανδριώτης στην Κρητική λύρα, ο Ορέστης Μπενέκας στα πλήκτρα και το πιάνο και ο Βασίλης Μπαχαρίδης στα ντραμς.
Μετά από μία δύσκολη χρονιά για τον χώρο της μουσικής, επιστρέφει πιο δημιουργικός και έτοιμος να μαγέψει το κοινό με τους τζαζ ήχους του.
Φωτογραφία: Γιάννης Δρακουλίδης
Αισθάνομαι πολύ τυχερός, γιατί μεγάλωσα μέσα σε μία μουσική οικογένεια, σε ένα σπίτι γεμάτο όργανα, όμορφες μουσικές και καλές συμβουλές τις καίριες στιγμές! Ο παππούς μου έπαιζε κλαρινέτο και σαξόφωνο στο σχήμα του Μανώλη Χιώτη και ο πατέρας μου είναι συνθέτης και πιανίστας, ο οποίος ενσωματώνει στις μουσικές του, με έναν ξεχωριστό τρόπο, την κλασική του παιδεία με την τζαζ και τις μικρασιατικές ρίζες του. Με θυμάμαι να χαίρομαι πολύ σαν παιδί όταν με έπαιρνε μαζί του στις συναυλίες αλλά και όταν αρχίσαμε μεγαλώνοντας να φτιάχνουμε και εμείς τα πρώτα μουσικά σχήματα με τον αδερφό μου και τα ξαδέρφια μου. Οπότε, ναι μπορώ σίγουρα να πω ότι μεγαλώνοντας μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ήξερα από αρκετά μικρή ηλικία ότι ήθελα να ψάξω αυτόν τον κόσμο όσο γίνεται περισσότερο στη ζωή μου.
Η αλήθεια είναι ότι σαν έφηβος, πέρασα μια περίοδο που σκεφτόμουν σαν εναλλακτική να ακολουθήσω κάποιο επάγγελμα σχετικό με τη φύση, όπως για παράδειγμα παρατήρηση άγριας ζωής. Η μητέρα μου είναι βιολόγος και επιπλέον μεγάλωσα σε ένα σπίτι στην εξοχή. Έτσι είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αν έκανα κάποιο άλλο επάγγελμα, θα ήταν κάτι σχετικό με τη φύση!
Γενικότερα, θα λέγατε πως η μουσική είναι ταλέντο ή κάτι που μπορεί να αναπτύξει κανείς με το πάθος και την αγάπη για τον τομέα;Χαίρομαι για την ερώτηση σας, δεν είναι εύκολη η απάντηση, για δύο πράγματα όμως είμαι σχεδόν σίγουρος. Πιστεύω ότι ταλέντο έχουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι από αυτούς που νομίζουμε ότι έχουν. Απλά δεν έχει τύχει να το ανακαλύψουν, άλλοι για κοινωνικούς λόγους και άλλοι γιατί δεν έτυχε να “πέσουν πάνω” σε έναν αληθινά καλό δάσκαλο.
Φωτογραφία: Βασίλης Τζωρτζίνης
Ναι, ήταν μόνο ένας χρόνος που μέτρησε για πολλούς! (Χαχα) Πιστεύω ότι μετράνε πολύ οι περίοδοι της ζωής μας κατά τις οποίες βγαίνουμε από το comfort zone μας, και μακριά από την οικογένεια και τους φίλους καλούμαστε να αυτοπροσδιοριστούμε από την αρχή. Μία τέτοια χρονιά πέρασα λοιπόν στα 24 μου, όταν για ένα χρόνο έκανα το μεταπτυχιακό μου με τίτλο “MRes in Creative Music Technology” στο University of Hull στο Scarborough της Αγγλίας. Μία ανάλογη δυνατή εμπειρία βίωσα πρόσφατα, ζώντας τα τελευταία δύο χρόνια στη Γενεύη με την οικογένεια μου.
Με ιντριγκάρει πολύ να αναζητώ νέους τρόπους ισορροπίας ανάμεσα στην παράδοση και τον πειραματισμό, ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, ανάμεσα στη διαίσθηση – ένστικτο και τον ορθολογισμό.
Ξεκίνησα με το πιάνο όταν ήμουν 5 χρονών, μετά ήρθε η ηλεκτρική κιθάρα και το ηλεκτρικό μπάσο. Το κοντραμπάσο μπήκε στην ζωή μου όταν ήμουν 15 χρονών και αισθάνομαι πολύ τυχερός που επέλεξα ένα όργανο, το οποίο έχει πολλές ανεξερεύνητες πτυχές και χρώματα.
Η μουσική σας αντλεί στοιχεία από την παράδοση και ενώνεται αρμονικά με το urban στοιχείο. Πώς καταφέρνετε να ισορροπείτε ανάμεσα σε αυτούς τους φαινομενικά αταίριαστους κόσμους;Νομίζω ότι πρώτα από όλα έχει να κάνει με το ότι έτσι είμαι και σαν άνθρωπος. Με ιντριγκάρει πολύ να αναζητώ νέους τρόπους ισορροπίας ανάμεσα στην παράδοση και τον πειραματισμό, ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, ανάμεσα στην διαίσθηση – ένστικτο και τον ορθολογισμό. Έτσι, άλλες φορές ασυνείδητα και άλλες περισσότερο συνειδητά, αυτή η αναζήτησή μου αντικατοπτρίζεται πιστεύω και στις μουσικές μου.
Πολλές φορές άκουγα μια μουσική, είτε ζωντανά είτε ηχογραφημένη, και ένιωθα την ανάγκη να συνομιλήσω μαζί της. Υπήρχε χώρος δηλαδή για ένα δικό μου μουσικό σχόλιο – αγκάλιασμα, το οποίο “άκουγα στο κεφάλι μου” πριν καν το προσπαθήσω.
Τα «12 Ευζωνάκια», χαρακτηριστικό τραγούδι σας με ηχογραφημένο τμήμα, είναι αυτό που σας ξεχώρισε στο χώρο της μουσικής. Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από αυτό που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;Αυτό το κομμάτι νομίζω ήταν η αρχική έμπνευση για αυτή την ιδέα. Κατά την διάρκεια των σπουδών μου στο τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, είχα μια εργασία για το μάθημα Παραδοσιακής Μουσικής όπου έπρεπε να ηχογραφήσω κάποια παραδοσιακά τραγούδια. Σκέφτηκα αμέσως τη γιαγιά μου τη Σοφία, η οποία ήξερα ότι, αν και δεν ήταν μουσικός, τραγουδούσε πολύ ωραία. Ένα από τα κομμάτια αυτά ήταν τα “12 Ευζωνάκια” ένα παραδοσιακό της Θράκης, το οποίο είχε τραγουδήσει με μία απλή αλλά πολύ δυνατή ερμηνεία. Έτσι ένα χρόνο αργότερα όταν συνέθετα μουσική για το μεταπτυχιακό μου στην Αγγλία, ανέτρεξα σε αυτή την ηχογράφηση και μου βγήκε εντυπωσιακά αβίαστα να αγκαλιάσω τη φωνή της με ήχους του σήμερα θέλοντας να δώσω μια νέα πνοή σε αυτό το παραδοσιακό κομμάτι.
Αποκαλυπτική! Νέα όμορφα χρώματα μπήκαν στη ζωή μου μέσα από αυτήν τη συνεργασία. Είναι ο Χρήστος Καλκάνης στο κλαρινέτο, ο Λευτέρης Ανδριώτης στην Κρητική λύρα, ο Ορέστης Μπενέκας στα πλήκτρα και το πιάνο και ο Βασίλης Μπαχαρίδης στα ντραμς. Τους ευχαριστώ γιατί μέσα από αυτή την συνεργασία, πέρα από τις όμορφες μουσικές στιγμές που βιώνουμε παρέα, μαθαίνω πολλά για τις σχέσεις μου με τους άλλους αλλά και για τον εαυτό μου!
Είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι με μουσικούς από τους οποίους ο καθένας έχει την δική του ξεχωριστή καλλιτεχνική ταυτότητα.
Είμαι πολύ χαρούμενος και ανυπομονώ ιδιαίτερα για τη συγκεκριμένη μας εμφάνιση! Tο καλοκαίρι του 2019 εμφανιστήκαμε στην Αθήνα στο Summer Nostos Festival του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και πέρσι είχαμε δύο ξεχωριστές παραστάσεις στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου. Φέτος ξεκινήσαμε με δύο πρόσφατες παραστάσεις στο Festival Jazz + Πράξεις της Πάτρας και το Jazz Palma Festival της Ισπανίας και έτσι ανυπομονώ πολύ να βρεθούμε με το κοινό της Αθήνας στον πολύ όμορφο αυτό χώρο του Gazarte!
Το Mihalis Kalkanis Group στο Jazz Palma Festival της Ισπανίας
Ναι με πολλούς! Είμαι νομίζω καλλιτέχνης που αναζητά τις συνεργασίες, και υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ στο μέλλον. Άλλωστε νομίζω ότι έχω πάρει πολλά από τις συνεργασίες που ήδη έχω κάνει, για παράδειγμα, με τον πολυοργανίστα και συνθέτη από τη Σιβηρία Nadishana, τον Haig Yazdjian, τον Σταύρο Λάντσια, τον Αντρέα Πολυζωγόπουλο, τον Σωκράτη Σινόπουλο, τον Αντώνη Ανδρέου, τον Γιάννη Αναστασάκη αλλά και με πολλούς ακόμη.
Στη ζωή σας κάνετε εύκολα σχέδια για το μέλλον; Υπολογίζετε από πριν τις κινήσεις σας ή αφήνετε την δημιουργικότητα να σας οδηγήσει;Χμμ δύσκολη ερώτηση! (χαχα) Νομίζω ότι μου αρέσουν και τα δύο.
Αυτό το διάστημα ετοιμάζετε κάτι καινούριο;Όσο μεγαλώνω, νομίζω μαθαίνω να σέβομαι και τη φυσική ροή των πραγμάτων όπως και να αφουγκράζομαι όσο το δυνατόν καλύτερα την εσωτερική μου φωνή.
Ναι! Έχω πολλά σχέδια αλλά ως γνωστόν “όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει”! (Χαχα) Παρόλα αυτά, τον Οκτώβριο που μας πέρασε ηχογραφήσαμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τον επόμενο μας δίσκο, ο οποίος θα κυκλοφορήσει το Φθινόπωρο. Επίσης, είχαμε την τιμή να μας καλέσει το Μέγαρο για ένα podcast το οποίο το έχουμε ήδη ηχογραφήσει και θα κυκλοφορήσει άμεσα. Τέλος, στη Γενεύη συνεργάστηκα με δύο ξεχωριστούς μουσικούς με τους οποίους ηχογράφησα ένα τρίπτυχο από καινούριες συνθέσεις. Το πρώτο κυκλοφόρησε ως single πριν λίγες μέρες με τίτλο “Daydream” και θα ακολουθήσουν άμεσα τα άλλα δύο!
