MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΤΡΙΤΗ
19
ΜΑΡΤΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ
ΧΟΡΟΣ

Χορογραφίες καραντίνας #1: Η Χαρά Κότσαλη φτιάχνει ένα video #μένοντας_σπίτι

Εν μέσω “καραντίνας” θέσαμε μερικές ερωτήσεις ελεύθερης ανάπτυξης και προτρέψαμε χορευτές και χορογράφους να φτιάξουν ένα βίντεο, μια χορογραφία για το monopoli.gr. Ότι σημαίνει για τον καθένα χορογραφία, η χορογραφία ως κάτι απολύτως ανοιχτό.

φωτογραφία: Μαργαρίτα Νικητάκη
author-image Παρασκευή Τεκτονίδου

Είναι πια αρκετές μέρες που «μένουμε σπίτι», αναπροσαρμόζουμε τις συνήθειές μας και, στις λίγες μας εξόδους, αποφεύγουμε να πλησιάσουμε ανθρώπους στο δρόμο, να αγγίξουμε τα αντικείμενα γύρω μας. Ακόμη και να ακουμπήσουμε το δικό μας πρόσωπο.

Πέρασε ήδη αρκετός καιρός. Αν στην αρχή έμοιαζε ανοίκειο να κρατάμε αποστάσεις, τώρα σχεδόν αβίαστα αλλάζουμε πεζοδρόμιο για να μη διασταυρωθούμε με αγνώστους. Εξίσου συνηθίσαμε εκείνο που στην αρχή ήταν ακόμη πιο περίεργο να μην αγκαλιάζουμε τους φίλους όταν πια τους συναντάμε τυχαία στο δρόμο• να μην κυκλοφορούμε άσκοπα, να μην επισκεπτόμαστε φίλους, να φιλιόμαστε και να αγγιζόμαστε πια μόνο με τους πιο οικείους, και όταν συζητάμε ένα φάντασμα να πλανιέται πάνω από όλες μας τις κουβέντες, μια υποβόσκουσα αίσθηση απειλής.

Κι ακόμη, δεν έχουμε το δικαίωμα να απομακρυνόμαστε από τη γειτονιά μας. Τουλάχιστον όλοι εμείς που δεν έχουμε βεβαίωση κίνησης. Νέες συνήθειες που υιοθετήσαμε γρήγορα με μίαν αίσθηση αρχικά αλληλεγγύης κι έπειτα δισταγμού, αν όχι φόβου.  Κι αυτό το γρήγορα συνέβη, όχι γιατί αρνούμαστε τα αντιφατικά μας αισθήματα, αλλά για να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλο, ή μία την άλλη.

Τον 21ο αιώνα η επιστήμη έχει τα μέσα για να υποστηρίξει έστω και βοηθητικά τους ασθενείς αλλά δεν «μπορεί» να τα διαθέσει σε όλους. Γιατί η δημόσια υγεία βρέθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο αποδυναμωμένη, καθώς τα τελευταία χρόνια από αγαθό μετατράπηκε σε εμπόδιο της ανάπτυξης μίας «ανθηρής» οικονομίας.

Είναι ίσως αρκετά νωρίς ώστε να έχουμε μεταβολίσει αυτό που συμβαίνει. Θα είχε όμως ενδιαφέρον να υπάρξει μία καταγραφή της εμπειρίας τη στιγμή που αυτή συμβαίνει. Έχω την αίσθηση, ότι κάποιες φορές, οι αναμνήσεις παρεκκλίνουν από τα βιώματα, μαλακώνουν ή αποκτούν γωνίες.

Πώς θα ήταν άραγε να μείνουν περισσότερα ίχνη δημόσιου λόγου που να καταγράφουν τη συγκεκριμένη στιγμή; Και καθώς η συνθήκη αυτή, τόσο ο ιός όσο και τα μέτρα, επιβάλλονται αρχικά στο σώμα αισθάνομαι ότι έχει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον μία αποτύπωση από τους ανθρώπους εκείνους που έχουν την πιο άμεση, την περισσότερο κουρδισμένη θα λέγαμε σχέση με το σώμα, το δικό τους και των άλλων, καθώς όλη τους η σπουδή, όλη τους η χορευτική συνήθεια χτίζεται πάνω στη συνύπαρξη, τους περιορισμούς και την απελευθέρωση, τη σχέση και το χώρο.

Ας κατατεθεί λοιπόν η δική τους εμπειρία, των ανθρώπων του χορού για να φτιάξουμε ένα χορογραφικό ημερολόγιο καραντίνας.

Θέσαμε μερικές ερωτήσεις ελεύθερης ανάπτυξης και προτρέψαμε χορευτές και χορογράφους να φτιάξουν ένα βίντεο, μια χορογραφία καραντίνας. Ότι σημαίνει για τον καθένα χορογραφία, η χορογραφία ως κάτι απολύτως ανοιχτό.

Έχοντας στο νου τα 52 πορτραίτα του Jonathan Burrows (οι ωραίες ιδέες είναι για να τις δανείζεσαι) σε μία κάντο μόνος σου εκδοχή, χωρίς οδηγίες και περιορισμούς.

Ίσως όλο αυτό ακούγεται λίγο πρώιμο. Ίσως και να είναι. Ίσως ακόμη να μην έχουμε καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Να προσπαθούμε να το αφουγκραστούμε. Μοιάζει ωστόσο ότι θα κρατήσει καιρό. Και ακόμη μοιάζει αρκετά μεγάλο -ότι και αν είναι αυτό…

Στην επόμενη σελίδα η χορεύτρια Χαρά Κότσαλη καταγράφει τις σκέψεις της για αυτή τη νέα συνθήκη και φτιάχνει μια home-made χορογραφία για το Monopoli.gr.

Περισσότερα από Art & Culture
VIMA_WEB3b