Αναχώρηση για Παρίσι 15:17

Το καλοκαίρι του 2015 σε ένα τρένο με προορισμό το Παρίσι ένας τρομοκράτης ζωσμένος με πολλά όπλα σχεδίαζε τη δολοφονία δεκάδων αθώων επιβατών. Για καλή τους τύχη στο ίδιο βαγόνι με τον επίδοξο μακελάρη ταξίδευαν 3 νεαροί αμερικανοί που κατάφεραν να αποτρέψουν την αιματοχυσία.

Ο 88χρονος Κλιντ Ίστγουντ παλεύει ακόμη να βρει ακόμη την έννοια του ηρωισμού και την ταυτότητα του αυθεντικού ήρωα και την αναζητά μάλλον σε άσχετα μέρη όπως φαίνεται και με το «Παρίσι 15:17». Με αφορμή το πραγματικό γεγονός της παραλίγο τραγωδίας προβαίνει σε μια αφηγηματική επιλογή που έχει ενδιαφέρον (η απόφαση να υποδυθούν οι ίδιοι πρωταγωνιστές τους εαυτούς στους στην ταινία έχει βάση καθώς δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε) αλλά στην πράξη αποδεικνύεται καταστροφική.

Υπάρχουν ανιαρά, δίχως καμιά ουσία ή αξία στιγμιότυπα από την καθημερινότητα τους που πραγματικά δεν βλέπονται, ενώ η κατάσταση εκτροχιάζεται από τις άθλιες ερμηνείες. Είναι περίεργο που ο Ίστγουντ δεν άλλαξε την αρχική του απόφαση βλέποντας ότι το πράγμα δεν… τσουλάει. Εκτός κι αν στα 88 του αποφάσισε να το παίξει επαναστάτης και να προσφέρει τη δική του ματιά στο «Δόγμα 95». Τραγικό από κάθε άποψη φιλμ στα 80 από τα 94 λεπτά (μόνο η σκηνή δράσης στο φινάλε θυμίζει ποιος βρίσκεται πίσω από την κάμερα) και με το συμπέρασμα πως μια ανώτερη δύναμη καθοδηγεί τις πράξεις των ηρώων να διαλύει κάθε ψευδαίσθηση πως αυτή μπορεί να είναι μια ταινία αντάξια του ένδοξου παρελθόντος του «Βρώμικου Χάρι».

Κωνσταντίνος Καϊμάκης