Ο Διαιτητής
Υποτίθεται ότι αποτελεί μια «εμπνευσμένη σάτιρα» του σύγχρονου ποδοσφαίρου αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων θυμίζει ματς-σούπα μεταξύ Βραδυπωριακού- Ταλαιπωριακού!
H Atletico Pabarile είναι η χειρότερη ποδοσφαιρική ομάδα της Ιταλίας, που συμμετέχει στην τρίτη κατηγορία της Σαρδηνίας. Οι παίκτες της είναι ατάλαντοι, υπέρβαροι, ηλικιωμένοι ή ανήλικοι, ενώ ο προπονητής τους είναι τυφλός! Αναπόφευκτα, η μια ήττα διαδέχεται την άλλη. Όμως η τύχη της ομάδας μοιάζει να αλλάζει ριζικά με τον ερχομό ενός νεαρού ντόπιου παίκτη ο οποίος επιστρέφει έπειτα από μακρόχρονη μετανάστευση της οικογένειας του στην Αργεντινή. Παράλληλα παρακολουθούμε την άνοδο και την πτώση ενός διαιτητή που ενώ ήταν έτοιμος να σφυρίξει στα «μεγάλα σαλόνια», ένα σκάνδαλο τον καταδίκασε να σφυρίξει τον κρίσιμο αγώνα της Atletico Pabarile.
Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο, γεμάτη με σεναριακές ευκολίες, ανώδυνα φαρσικά στοιχεία και κάποιες ελάχιστες σουρεαλιστικές πινελιές – που αποτελούν και το πιο δυνατό κομμάτι του έργου με σκηνές όπως το «Μυστικό δείπνο» ή το κρίσιμο ματς που θυμίζει γουέστερν του Λεόνε- , η ταινία «Ο διαιτητής» του ιταλού Paolo Zucca είναι μια μαύρη κωμωδία με ελάχιστες δυστυχώς καλές στιγμές. Τα σατιρικά βέλη του πρώην μικρομηκά σκηνοθέτη σπάνια βρίσκουν στόχο για ένα και μόνο βασικό λόγο.
Η προφανής απέχθεια του για τον κόσμο του ποδοσφαίρου δεν έχει ικανή σεναριακή βάση ώστε να στηριχτεί. Θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις, η καλή αρχική ιδέα (αυτή της χειρότερης ομάδας του κόσμου) να μετουσιωθεί σε μια αληθινά απολαυστική κωμωδία μόνο αν υπήρχε γνώση του αντικειμένου. Αντ’ αυτού έχουμε μια απλοϊκή φάρσα που δείχνει να αγνοεί ακόμη και τα βασικά στοιχεία του ποδοσφαίρου, το οποίο μοιάζει με άγνωστο πλανήτη για το σκηνοθέτη.
Αποτέλεσμα είναι η υπονόμευση της ίδιας της ταινίας του κι όχι του στόχου του, εναποθέτοντας τις τελευταίες λιγοστές ελπίδες του στο ρεσιτάλ διαιτησίας του ήρωα του στο τελευταίο ματς μπας και μπει το γκολ της τιμής που θα σώσει κάπως τη χαμένη παρτίδα.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
