’71
Μία ταινία που συνδυάζει στοιχεία ιστορικής ταινίας, θρίλερ επιβίωσης και περιπέτειας, το συναρπαστικό “71” του Yann Demange μας γυρίζει στην Ιρλανδία του ΙΡΑ και των συγκρούσεων καθολικών και προτεσταντών. Το έτος 1971, ένα χρόνο πριν τη σφαγή της “Ματωμένης Κυριακής” ένας βρετανός στρατιώτης βρίσκεται παγιδευμένος στην πλευρά της πόλης, που ελέγχεται από τον ΙΡΑ. Ολόκληρες συνοικίες τον βλέπουν σαν εχθρό και πάρα πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να τον εξοντώσουν.
Το “71” αφηγείται την περιπέτεια ενός Άγγλου στρατιώτη, τον οποίο η βρετανική κυβέρνηση μετέφερε στην Βόρεια Ιρλανδία μαζί με τη μονάδα του (το 1971). Εκεί γίνονταν φοβερές ταραχές ανάμεσα στους υποστηρικτές της αυτονομίας καθολικούς και τους ενωτικούς προτεστάντες. Οι Άγγλοι στρατιώτες μπαίνανε στη μέση, υποστηρίζοντας όμως την πλευρά των Ενωτικών, άρα ήταν εχθροί για τον ΙΡΑ και τις υπόλοιπες δυνάμεις των καθολικών. Πάνω σε μια κατ’ οίκον έρευνα στα γκέτο των καθολικών, την οποία έκανε η ντόπια αστυνομία των προτεσταντών μαζί με τη μονάδα του Άγγλου φαντάρου μας, εκατέρωθεν ακρότητες προκάλεσαν μια μεγάλη διαδήλωση και αναταραχή. Πάνω σε αυτήν ο κεντρικός χαρακτήρας βρέθηκε απομονωμένος από τη μονάδα του μέσα σε ένα εχθρικό πλήθος που απειλούσε να το λιντσάρει κι ενόπλους του ΙΡΑ, που θέλουν να τον εκτελέσουν. Και ξεκινά ένα φοβερός αγώνας επιβίωσης του βρετανού στρατιώτη, που μπλέκει και σε άλλες συνωμοσίες και σκοτεινά παιχνίδια, που δεν αφορούν μόνο τους τρομοκράτες του ΙΡΑ, αλλά και την άλλη πλευρά.
Όταν η δράση ξεκινάει, η ιστορία χάνει σε αρκετό βαθμό το χαρακτήρα του ιστορικού ντοκουμέντου και αφοσιώνεται στις απαιτήσεις της δημιουργίας ενός δυνατού θρίλερ επιβίωσης. Έχει μεγάλη αληθοφάνεια και πειστικότητα ως προς τις καταστάσεις και τους χαρακτήρες. Έχει συναρπαστική πλοκή, μοντάζ γεμάτο νεύρο, εντάσεις και καθηλωτικό σασπένς, με έξυπνες ανατροπές. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών του δράματος είναι όλες αξιόλογες με τη δουλειά που έχει γίνει στο κάστινγκ και το μακιγιάζ να είναι ιδιαιτέρως αποτελεσμαιτκή, ενώ η παρουσίαση της εποχής κάτι παραπάνω από καλή.
Ένα άλλο θετικό στοιχείο της ταινίας είναι πως αναδεικνύει τόσο το άδικο, όσο και το δίκαιο της κάθε πλευράς. Κανένας –όσο ακραία κι αν συμπεριφέρεται- δεν παρουσιάζεται σαν καρικατούρα. Όλοι έχουν τις δικές τους δικαιολογίες γι’ αυτά που κάνουν, καθώς είναι εγκλωβισμένοι σε έναν αδιέξοδο κύκλο αίματος, ο οποίος προϋπάρχει των ιδίων και τους υπερβαίνει.
Όποιος ενδιαφέρεται για την συγκεκριμένη περίοδο της Ιρλανδίας, αξίζει να δει συμπληρωματικά και το Bloody Sunday του Paul Greengrass (2002) μια σπουδαία ταινία ντοκουμέντο για την σφαγή 14 διαδηλωτών από τις αγγλικές ειδικές δυνάμεις στην Β. Ιρλανδία το 1972. Το «71» χρονικά τοποθετείται ένα χρόνο πιο πριν και ως ένα βαθμό εξηγεί και το μίσος που είχαν οι Άγγλοι στρατιώτες εναντίον των καθολικών και του ΙΡΑ, αν και κρατάει τελικά με επιμελημένο τρόπο ίσες αποστάσεις από όλες τις πλευρές.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Ένα έργο που αξίζει κανείς να το δει και για τα αντιπολεμικά του μηνύματα και για το έντονο σασπένς και την συναρπαστική πλοκή. Το ότι κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στις Νύχτες Πρεμιέρας μόνο τυχαίο δεν ήταν.
Γιώργος Σμυρνής
