Με το θεατρικό έργο Έρωτας και ραδιουργία του Φρίντριχ Σίλερ (του ποιητή που έγραψε το ποίημα «Ωδή στην χαρά», το οποίο μελοποίησε στην συνέχεια ο Μπετόβεν για την θρυλική Ενάτη του) οι Ακύλλας Καραζήσης και Νίκος Χατζόπουλος μας παρουσίασαν την νέα τους θεατρική δουλειά για το φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260.
Μία διαφορετική Στέλλα από αυτήν της θρυλικής ταινίας με την Μελίνα Μερκούρη πρωταγωνίστρια παρακολουθήσαμε στα Δημοτικά Σφαγεία στην Πειραιώς 225. Πώς θα μπορούσε άλλωστε μια Στέλλα του σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη των Bijoux de Kant να μην είναι τελείως διαφορετική;
Μία διαφορετική Στέλλα από αυτήν της θρυλικής ταινίας με την Μελίνα Μερκούρη πρωταγωνίστρια παρακολουθήσαμε στα Δημοτικά Σφαγεία στην Πειραιώς 225. Πώς θα μπορούσε άλλωστε μια Στέλλα του σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη των Bijoux de Kant να μην είναι τελείως διαφορετική;
Ένα από τα πιο ποιητικά κείμενα στην ιστορία του θεάτρου, τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου παρουσίασε στο θέατρο Βράχων του Βύρωνα η σκηνοθέτης Νικαίτη Κοντούρη με μια ομάδα εκλεκτών ηθοποιών, όπως ο Μηνάς Χατζησάββας και η Καρυοφιλλιά Καραμπέτη.
Μια σύνθετη παρέλαση της ζωής μας παρουσίασε η χορευτική ομάδα της Μαγκύ Μαρέν στην παράστασή της για το Φεστιβάλ Αθηνών "Nocturnes" στην Πειραιώς 260. Σε όσους αγαπούν την κλασική μουσική το Nocturnes (=νυχτερινά) παραπέμπει στον Σοπέν, ο οποίος είχε βαφτίσει έτσι μια σπουδαία σειρά πιανιστικών του έργων. Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στην Πειραιώς 260 δεν είχε σχέση με τον Σοπέν. Είχε όμως σχέση με την νύχτα και τα παιχνίδια του φωτός με το σκοτάδι.
Μία Αντιγόνη απείθαρχο κορίτσι, που τρώει ξύλο από τον Κρέοντα, έναν σκληρό pater familia σε μια παράσταση που καταδικάζει την βία παρουσιάζει η παράσταση της τραγωδίας του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Νατάσσας Τριανταφύλλη στο στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138) για το Φεστιβάλ Αθηνών.
Με μια παράσταση ορόσημο για την θεατρική του πορεία επιστρέφει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στην Πειραιώς στην Πειραιώς 260, για το Φεστιβάλ Αθηνών. Η παράσταση Κοινός Λόγος της Έλλης Παπαδημητρίου σκηνοθετείται από την αρχή από τον γνωστό σκηνοθέτη, που την είχε ανεβάσει άλλες δύο φορές, το 1997 και το 2004.
Ο ρόλος της Βασίλισσας Ελισάβετ πάει πολύ στην Helen Mirren. Όταν τον έπαιξε στο σινεμά το 2006 στην ταινία The Queen του Stephen Frears κέρδισε το όσκαρ. Τώρα που τον έπαιξε στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας για την παράσταση The Audience, του Peter Morgan κέρδισε το βραβείο Ολίβιε, την σημαντικότερη διάκριση για τα θεατρικά πράγματα της Αγγλίας. Την βραβευμένη αυτή παράσταση πρόβαλε το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε μαγνητοσκοπημένη μετάδοση.
Μία νέα εκδοχή του χορού σε μια περφόρμανς που επιδιώκει να επαναπροσδιορίσει έννοιες και να αναπαραστήσει αρχετυπικές μορφές μας επέδειξε η Λενιώ Κακλέα, στο arranged by date, που ανεβαίνει στην Πειραιώς 260 για το Φεστιβάλ Αθηνών.
Έργα δύο σπουδαίων συνθετών της Ανατολικής Ευρώπης του 20ού αιώνα, το κοντσέρτο για πιάνο αριθ. 3 του Ρώσου Σεργκέι Προκόφιεφ και το κοντσέρτο για ορχήστρα του Ούγγρου Μπέλα Μπάρτοκ μας παρουσίασε ο χαρισματικός μαέστρος με την μεγάλη διεθνή καριέρα ο Θεόδωρος Κουρεντζής και η σπουδαία ορχήστρα MusicAeterna. Έτσι ο χώρος πλημμύρισε ήχους από την έντεχνη μουσική του 20ου αιώνα εκτελεσμένους με επιδεξιότητα, ενθουσιάζοντας το κοινό του Μεγάρου Μουσικής και του Φεστιβάλ Αθηνών.
Με δύο χορογραφίες της η Κύπρια χορογράφος Λία Χαράκη παρουσίασε το καλλιτεχνικό της όραμα στην Πειραιώς 260 για το φετινό φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Προηγήθηκε το τολμηρό και σέξι καλλιτεχνικό αποτέλεσμα του The Shape of Necessity με δύο γυμνούς χορευτές επί σκηνής και ακολούθησε το Tune In στο οποίο χόρεψε η ίδια η χορογράφος.
Φέτος είναι χρονιά Ομήρου, καθώς δύο από τις σημαντικότερες παραστάσεις της σεζόν, η Οδύσσεια του Robert Wilson και η Ιλιάδα του Στάθη Λιβαθινού έχουν ως θέματα τα δύο μεγάλα ομηρικά έπη.
"Παρακαλούμε κρατάτε τα εισιτήριά σας στο χέρι", προέτρεπε το κοινό ένας ταξιθέτης στην είσοδο του Κτηρίου Α της Πειραιώς 260, όπου ο Δημήτρης Παπαϊωάννου θα παρουσίαζε την "Πρώτη Ύλη" του. Κι αυτό γιατί ο Παπαϊωάννου στέκεται στην είσοδο της αίθουσας, προκειμένου να θεωρεί ο ίδιος, ένα προς ένα, τα εισιτήριά μας.από την Αργυρώ Σταυρίδη
Πόσοι και πόσοι από εμάς, στην διάρκεια της ζωής μας, παρακολουθώντας ένα καλλιτεχνικό δρώμενο- χορευτικό ή άλλο- δεν είπαμε: «Σιγά! Κι εγώ μπορώ να το κάνω αυτό!» Όμως, άλλο να το λες κι άλλο να το κάνεις. Κι όπως αποδεικνύει η παράσταση Untrained της Αυστραλής χορογράφου Lucy Guerin, που βάζει μαζί δύο εκπαιδευμένους χορευτές με δύο καθημερινούς ανθρώπους, να κάνουν τις ίδιες φιγούρες, η διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο με χορευτική παιδεία και τον μέσο άνθρωπο είναι μεγάλη.
Θα μπορούσα να πω ότι είναι μια από τις πιο σημαντικές παραστάσεις της σύγχρονης ελληνικής χορευτικής σκηνής, που έχω δει εδώ και αρκετό καιρό.Από τη Δέσποινα Ψάλλη
«Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή/ από μια αγάπη που δε ζει» τραγουδάει ο Στράτος Διονυσίου σε ένα από τα πολλά λαϊκά άσματα που μιλούν για το τέλος μιας σχέσης που συνοδεύεται από την εγκατάλειψη των επίπλων, των κουρτινών ή και της ίδιας της κατοικίας που στέγασε έναν έρωτα πλέον νεκρό.
Άλλη μια devised παράσταση που προέκυψε μέσα από συνεντεύξεις καθημερινών ανθρώπων, είναι οι Γέφυρες μια παράσταση της ομάδας Sui Generis σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, που ανεβαίνει αυτήν την περίοδο στο Bios.
Στην θρυλική μορφή του διασημότερου ροκ σταρ του 20ου αιώνα είναι αφιερωμένη η παράσταση «John Lennon: Το σκαθάρι και τα μάτια σας» που ανεβαίνει στον πολιτιστικό χώρο Αγγέλων Βήμα σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.
Έναν ύμνο στον άνθρωπο που αποπειράθηκε να σκοτώσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλου, τον Αλέξανδρο Παναγούλη, αποτελεί η παράσταση του Δήμου Αβδελιώδη "Ωδή στον Αλέξανδρο Παναγούλη" που ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Μια νουβέλα της Βάσως Νικολοπούλου (2010) η «Βασιλική» έγινε θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία Λίνας Ζαρκαδούλα και πρωταγωνίστρια την Αθηνά Μαξίμου που ανεβαίνει στην σκηνή του Νέου Ελληνικού Θεάτρου του Γιώργου Αρμένη.
Κεντρικό θέμα σε πάρα πολλά ελληνικά έργα είναι η οικογένεια. Ο ρόλος του θεσμού αυτού είναι κορυφαίος σε οποιαδήποτε κοινωνία και ειδικά στην ελληνική είναι πολύ ισχυρός. Η επίδραση αυτή φαίνεται στην θεματολογία πάρα πολλών καλλιτεχνικών έργων. Μία από αυτές είναι η παράσταση Pedestal που ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου.
Ο συγγραφέας Βασίλης Ζιώγας έγραψε ένα μυθιστόρημα, το "Όπως τα κούρντισες Θέ' μου" (1993) με πρωταγωνίστρια την μητέρα του, όταν αυτή είχε πλέον φύγει. Ήταν ίσως ένας τρόπος για να διαχειριστεί την απώλειά της. Και τώρα, η κόρη του εκλιπόντος συγγραφέα, η Ελένη Ζιώγα, έρχεται να διασκευάσει αυτό το έργο σε έναν μονόλογο με τον τίτλο «το Μυστικό της Κυρίας Έλεν» που ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Μια βιενέζικη οπερέτα με ανάλαφρη παριζιάνικη ατμόσφαιρα παρουσιάζει το Θέατρο Ολυμπία της Λυρικής. Ο λόγος για την Εύθυμη Χήρα του Φραντς Λέχαρ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη.
H ζωή ενός μουσικού του διαμετρήματος του Μίκη Θεοδωράκη δεν μπορεί να διαχωρισθεί από την μουσική του. Έτσι στην παράσταση «Μίκης Θεοδωράκης: Ποιος τη ζωή μου» στο Badminton γύρω από τον βίο και την δημιουργία του μεγάλου συνθέτη η μουσική του είχε τον πρώτο λόγο.
Μπορεί μια συζήτηση μεταξύ ενός καθηγητή πανεπιστημίου και μιας φοιτητριούλας να μετατραπεί σε ένα πραγματικό θρίλερ; Μπορεί, αν την γεννάει η φαρμακερή πένα του Ντέιβιντ Μάμετ. Ο λόγος για την παράσταση «Ολεάννα», που ανεβαίνει στο θέατρο Εμπορικόν σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη.
Ένα επικών διαστάσεων μεταφυσικό θρίλερ μετά μουσικής, οι «Δαίμονες» σε μουσική του Νίκου Καρβέλα και σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα που ανεβαίνει στο Παλλάς με πρωταγωνίστρια την Άννα Βίσση και άλλους λαμπερούς συντελεστές.
Ένα από τα έργα της σύγχρονης γαλλικής δραματουργίας, το «Γκιγιόμ γλυκιά μου» του Γκιγιόμ Γκαλιέν στο πλαίσιο του Low Budget Festival ανέβηκε για τέσσερις μέρες στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη.
Μια νεανική και μοντέρνα παράσταση κριτικής για την Αμερική, με αναφορές στον Τζωρτζ Μπους και τα πεπραγμένα του την ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου από μια διαφορετική αφετηρία, πραγματοποιείται στην παράσταση «η βλαμμένη» που ανεβαίνει στον Χώρο Τέχνης 14η Μέρα σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Χατζάκη.
Ένας Χίτλερ λίγο πριν την πτώση του προσπαθεί απεγνωσμένα να αφήσει την παρακαταθήκη του και τον σπόρο του ναζισμού στις επόμενες γενιές. Κι από ό,τι φαίνεται κάτι καταφέρνει, σύμφωνα με την παράσταση Adolf, τον μονόλογο με τον Βρετανό ηθοποιό Pip Utton που ανεβαίνει στο Βios.
Ένα έργο για έναν μαχητή της Κρήτης με προσωπικό κώδικα ηθικής, έναν σκληρό άντρα που βάζει τιμή και πατριωτικό καθήκον πάνω ακόμα και από κάθε ανθρώπινη ευαισθησία, «ο καπετάν Μιχάλης» του Νίκου Καζαντζάκη παρουσιάζεται στο Θέατρο "Βαφείο-Λάκης Καραλής" σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουσκουλή.
Η φετινή χρονιά για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών είναι χρονιά Μπετόβεν, καθώς ένα μεγάλο μέρος του έργου του μεγάλου Γερμανού συνθέτη παρουσιάζεται επί σκηνής από σημαντικούς σολίστες και ορχήστρες. Κι ενώ συνεχίζουν ακόμα να εκτελούνται οι περίφημες σονάτες για πιάνο του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν σε διάφορες συναυλίες, είχαμε ένα τριήμερο αφιερωμένο στα διάσημα κοντσέρτα για πιάνο του μουσικού που άφησε το στίγμα του στην λεγόμενη «κλασική μουσική».
Ένα από τα πιο εμβληματικά και τα πιο σκοτεινά έργα του θεάτρου του παραλόγου, «Το τέλος του παιχνιδιού» του Σάμιουελ Μπέκετ ανεβαίνει στο Από Μηχανής Θέατρο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη.
Στο τέλος της όπερας "Σικελικός Εσπερινός" του Βέρντι, ηχούν καμπάνες δίνοντας το σύνθημα για επανάσταση των Σικελών εναντίον των Γάλλων. Η γενική πρόβα για το ανέβασμα του "I vespri siciliani" από τη Λυρική Σκηνή, την οποία και παρακολουθήσαμε στο Μέγαρο Μουσικής, και έκανε επίσης αρκετό "θόρυβο", αφού κάθε ανέβασμα αυτής της "grand opera" αποτελεί αξιοσημείωτο καλλιτεχνικό γεγονός, καθώς είναι ένα έργο που δεν παρουσιάζεται συχνά, ακόμα και διεθνώς.από την Αργυρώ Σταυρίδη
Το βραβευμένο έργο του Ζοέλ Πομμερά «Κύκλοι/Ιστορίες» ανεβάζει η θεατρική ομάδα Κανιγκούντα σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.
Ένα κλασικό έργο του Έντουαρντ Άλμπη, το «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» με ένα κλασικό θέμα για το θέατρο, αυτό της «σφαγής» που συμβαίνει στα αντρόγυνα που συμβιώνουν πολλά χρόνια μαζί, ανεβαίνει στο θέατρο Πόλη σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.
Ένα σκληρό και σκοτεινό έργο για το βαθύ τραύμα του εμφυλίου, αλλά και για την απάθεια της κοινωνίας μας είναι οι «Θεατές» του Μάριου Ποντίκα, το οποίο ανεβαίνει στο Εθνικό θέατρο σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου.
