Reviews

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα έλεγε ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Νίκος Νικολαΐδης, βλέποντας με πόνο την σταδιακή φθορά της ροκ ιδεολογίας. Και "τραγουδάνε μέχρι να πεθάνουν" θα συμπλήρωνε ο Στίβεν Μπέρεσφορντ, ο συγγραφέας του θεατρικού έργου The Last of the Haussmans, το οποίο είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω σε απευθείας μετάδοση από το Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας από την Αθήνα, χάρη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Μπορείς να σκοτώσεις κάποιον, μόνο και μόνο στερώντας του κάθε δυνατότητα για ευτυχία. Κι όσο υψηλότερη θέση έχεις στο κοινωνικό στερέωμα, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να το καταφέρεις, έστω κι αν δεν είναι αυτός ο αρχικός σου σκοπός. Αυτό φαίνεται να υποστηρίζει στο κλασικό έργο του «Ο Επιθεωρητής έρχεται» ο Τζων Πρίσλεϋ, το οποίο ανεβάζει στο θέατρο «Ιλίσια» ο Γρηγόρης Βαλτινός.Από τον Γιώργο Σμυρνή

Συνηθίζεται στις προβολές ελληνικών ταινιών να προηγείται μια ταινία μικρού μήκους. Και παλιότερα θυμάμαι που τύχαινε να πάω να δω ένα ελληνικό έργο στο σινεμά, ότι μου φαινόταν καλύτερη η ταινία μικρού μήκους που είχε προηγηθεί, από την μεγάλου μήκους, για την οποία είχα πληρώσει εισιτήριο. Κι έτσι μου είχε γεννηθεί η αίσθηση πως οι Έλληνες κινηματογραφιστές έχουν μεγαλύτερο ταλέντο στο να βγάζουν μικρού από ό,τι μεγάλου μήκους ταινίες. Αυτή μου η εντύπωση δοκιμάστηκε με την προβολή 6 ταινιών μικρού μήκους στο πλαίσιο του Open Air Film Festival, που πραγματοποιήθηκε στην ταινιοθήκη της Ελλάδας.Από τον Γιώργο Σμυρνή

Ήταν από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις των τελευταίων ημερών, και λόγω της μεγάλης ανταπόκρισης του κοινού είχε πάρει παράταση ως την Κυριακή 7 Οκτωβρίου. Oι προσδοκίες από τη διαφήμιση για το "Look Up" των Fuerza Bruta στο θέατρο Badminton ήταν υψηλές, ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που το εισιτήριο της παράστασης ανερχόταν στα 40 ευρώ. Το "Look Up" βασίζεται σε μια γενική ιδέα που έχει μεν έναν πρωτότυπο ή τουλάχιστον μη συνηθισμένο χαρακτήρα αναφορικά με τις καθιερωμένες θεατρικές συμβάσεις διαχωρισμού σκηνής-θεατών, αλλά πέρα από αυτό, δεν είναι τίποτα άλλο από μια φούσκα που σκάει σαν τα φελιζόλ που χρησιμοποιούνται στην παράσταση, η οποία κατά τα άλλα σημειώνει μεγάλη εισπρακτική επιτυχία στη Νέα Υόρκη, όπου είναι η "έδρα" της, αλλά και σε άλλες χώρες όπου παρουσιάζεται. Εύχομαι πραγματικά όσοι κατέβαλαν το ποσό των 40 ευρώ για να τη δουν και δεν είχαν την τύχη να εκμεταλλευτούν κάποια προσφορά, να μην το μετάνιωσαν και να μην συμμερίζονται την άποψή μου ότι το εγχείρημα είναι ήσσονος καλλιτεχνικής αξίας και ότι το κέφι που προκαλεί κυμαίνεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα σε σχέση με όσα υπόσχεται.από την Αργυρώ Σταυρίδη

Ένα αυτοαναφορικό ταξίδι στο θέατρο και στην υποκριτική σχολή του Λουί Ζουβέ αποτελεί η παράσταση «Ζουβέ Ελβίρα», 7 μαθήματα του Λουί Ζουβέ σε κείμενο της Μπριζίτ Ζακ, το οποίο ανεβαίνει στο θέατρο Τόπος Αλλού σε σκηνοθεσία Κώστα Αρζόγλου.Από τον Γιώργο Σμυρνή

Ο Ίψεν μοιάζει να εμπνέει τους Έλληνες σκηνοθέτες να κάνουν υπερβάσεις και αλλαγές στα θέατρα και στον τρόπο που κάθονται οι θεατές. Μετά τον Γιάννη Χουβαρδά, ο οποίος στον “Αρχιμάστορα Σόλνες” έβαλε τον κόσμο να κάτσει στην σκηνή του θεάτρου του Ελληνικού Κόσμου και ο Δημήτρης Καρατζάς, που σκηνοθετεί στο Πόρτα τον Μικρό Εγιόλφ, αλλάζει τα καθίσματα και βάζει μια επικλινή κερκίδα, για να μπορεί το κοινό να παρακολουθεί από ψηλά τα δρώμενα επί σκηνής.

Τη σύγκρουση ανάμεσα στην ελευθερία της παιδικής ανεμελιάς εναντίον της πεζής καθημερινής ζωής παρακολουθήσαμε στο Fuerza Bruta, την performance, που συνδυάζει τα ακροβατικά με το μοντέρνο χοροθέατρο και το ηλεκτρονικό πάρτι. Ξέφρενος ρυθμός, εντυπωσιακές εικόνες, ακροβατικά, πολύ μπιτ, σε μια διαφορετική δημιουργία, που απογειώνει, εμπνέει και τελικά απελευθερώνει τον θεατή.

Ο Οδυσσέας είναι ένα σύμβολο παγκόσμιας εμβέλειας. Ο λόγος είναι πως πρόκειται για έναν ήρωα που εκφράζει την περιπέτεια της ζωής, αγνοώντας τον κίνδυνο του αγνώστου και αποκτώντας εμπειρίες που θα τον κάνουν σοφότερο. Είναι ένα σύμβολο που εκφράζει το άνοιγμα στον κόσμο και όχι το κλείσιμο σε μια Ιθάκη. Εκφράζει το κοσμοπολίτικο και το περιπετειώδες.

Ένα σκληρό έργο που βγαίνει από τον ζοφερό, ποιητικό και περιθωριακό κόσμο του Ζαν Ζενέ παρουσίασε η Βάνα Πεφάνη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ο τίτλος "Ένας κάποιος παράδεισος 2" είναι ειρωνικός, καθώς στο έργο ο Παράδεισος είναι ένας Οίκος Ανοχής σε ένα λιμάνι της Γαλλίας, που ονομάζεται έτσι κι αποτελεί το κέντρο της δράσης.

Μια κορυφαία μπάντα του alternative rock, που κυριάρχησε σε παγκόσμιο επίπεδο τις δεκαετίες του 90 και το 2000 και είναι ακόμα εδώ, οι Red Hot Chilli Peppers ήρθαν στο ΟΑΚΑ, το μεγαλύτερο συναυλιακό γεγονός του 2012 για την Ελλάδα.

Ο Αλκιβιάδης είναι μια από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές της ιστορίας. Για άλλους ένας ελεεινός προδότης των Αθηνών, που πρέπει να τον ρίξουμε στο ανάθεμα και για άλλους μια παρεξηγημένη ιδιοφυΐα, που αδικήθηκε από τους εχθρούς του και από τον εαυτό του. Γι' αυτή τη μορφή της ιστορίας έγινε μία παράσταση από την θεατρική ομάδα ΡΟΔΑ που ονομάζεται «Αλκιβιάδης Άγιος» και ανεβαίνει για δυο παραστάσεις στο θέατρο Ρεματιάς στο Χαλάνδρι.

Σ' αυτό συμφωνούν όλοι όσοι βρέθηκαν στο 4ο Ziria Music Festival που έγινε από νωρίς την Παρασκευή 24/8 μέχρι και την Κυριακή 26/8 στο υπέροχο σκηνικό του χιονοδρομικού κέντρου της Ζήρειας στην Ορεινή Κορινθία.

Τι συμβαίνει όταν η φράση "μηχανή του σεξ" σμίγει με αυτήν του "Από μηχανής Θεού"; Η απάντηση είναι ο Δίας στον Αμφιτρύωνα του Μολιέρου. Στην κωμωδία μεταμορφώσεων του Μολιέρου ο υπερσεξουαλικός Δίας μεταμορφώνεται στον Αμφιτρύωνα, για να κάνει έρωτα με τη γυναίκα του βασιλιά της Θήβας. Όταν το σκάνδαλο ξεσπάει, εμφανίζεται με την πραγματική του μορφή, δηλαδή ως Δίας, και γίνεται από μηχανής Θεός που σώζει την κατάσταση και το γάμο που "ατίμασε". Προφανώς, υπάρχει μία κοφτερή ειρωνία σε αυτόν τον μολιερικό "Από μηχανής Θεό".

Την ώρα που οι "Ιππής" στο μεγάλο θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου "κάλπαζαν" προς μια σίγουρη εισπρακτική επιτυχία με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Ζουγανέλη-Φιλιππίδη, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στην Μικρή Επίδαυρο, ο 33χρονος σκηνοθέτης Δημήτρης Μπίτος με την ομάδα ΑΣΙΠΚΑ επιχειρούσε την πρώτη του απόπειρα στην αρχαία τραγωδία, με την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή.από την Αργυρώ Σταυρίδη

Με τη φαντασία του ο Αριστοφάνης είδε το μέλλον, μέσα στο οποίο οι γυναίκες παίρνουν στα χέρια τους την διακυβέρνηση. Αυτή ήταν η προσέγγιση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη που ανέβηκαν στην Επίδαυρο και παρουσιάζονται σε περιοδεία σε διάφορα θέατρα της Ελλάδας.

Ένα έργο τόσο επαναστατικό, όσο και ο Θίασος του Αγγελόπουλου, όταν βγήκε την εποχή της Δικτατορίας (1973), το Μεγάλο μας Τσίρκο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ανεβάζει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε συμπαραγωγή με το Θέατρο Ακροπόλ, σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη.

"Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ" τραγούδησε όχι στην Eurovision, αλλά στο θέατρο ο θίασος της παράστασης Νεφέλες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη. Η παράσταση που ανέβηκε πρόσφατα με επιτυχία στην Επίδαυρο κι εγώ την είδα στο θέατρο Βράχων, παρουσίαζε έναν Σωκράτη πολύ gay και life style, με μπιχλιμπίδια που φοράνε οι ποπ σταρ, ενώ o παραλληλισμός με την Lady Gaga έγινε στην ίδια την παράσταση.

Σε μία εποχή που η ελληνική κοινωνία νιώθει εγκλωβισμένη οικονομικά και συναισθηματικά, γυρίζει προς τα πίσω για να αναπνεύσει την αισιοδοξία και τον δυναμισμό από μεγάλα έργα του καλλιτεχνικού παρελθόντος της, που βγήκαν μέσα από αγώνες για δημοκρατία και ελευθερία. Ίσως λοιπόν να μην υπήρχε καλύτερη περίοδος για να ξαναπαιχτεί το Canto General του Μίκη Θεοδωράκη στο Ηρώδειο.

Βόυτσεκ μετά μουσικής από την σκηνοθέτη Έλλη Παπακωνσταντίνου. Το ημιτελές αριστούργημα του Μπύχνερ παρουσιάσθηκε μέσα από πλευρές πολιτικές και μουσικές, σε μία σκληρή και πρωτότυπη παράσταση που παρουσιάσθηκε στην Πειραιώς 260 στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.

Μία από τις πιο όμορφες στιγμές του φετινού φεστιβάλ Αθηνών ήταν η ορχήστρα MusicAeterna με μαέστρο τον Έλληνα Θεόδωρο Κουρεντζή, η οποία παρουσίασε δύο κολοσσούς της ρωσικής κλασικής μουσικής, τον Ραχμάνινοφ και τον Σοστακόβιτς στην σκηνή του Μεγάρου Μουσικής.

Μία νέα διάσταση στην παρακολούθηση ενός θεατρικού δρώμενου έδωσε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός με την παράσταση Insenso που σκηνοθέτησε στα πλαίσια του φετινού φεστιβάλ Αθηνών σε κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη. Η προσπάθεια των δύο δημιουργών ήταν να παρουσιάσουν μία όπερα χωρίς μουσική, βασισμένη στο έργο Senso του Λουκίνο Βισκόντι, που όμως δεν είναι όπερα, αλλά κινηματογραφική ταινία.

Ένα βαρύ κι ασήκωτο ποιητικό αφήγημα γνώρισε μία βαριά και δυσκίνητη σκηνική μεταφορά στην παράσταση "Λάμπρος Ζακύνθου αρ. 12" στην Πειραιώς 260 για το Φεστιβάλ Αθηνών, σε σκηνοθεσία Σύλβιας Λιούλιου. Πρόκειται για το Ζ.12 Σολωμικό χειρόγραφο, το οποίο περιγράφει την τραγική ιστορία του επαναστάτη Λάμπρου, "κακοήθους αλλά μεγαλόψυχου άνδρα", και της "δυστυχούς" Μαρίας, με την οποία "έλαβε τέσσερα τέκνα" και που έμελλε να "κάμει χωρίς να το γνωρίζει γυναίκα την εδική του κόρη."

Ο Δον Ζουάν, ο διαχρονικός γυναικοκατακτητής, ζητάει συγνώμη από τις γυναίκες που πλήγωσε; Και όμως ναι! Ο ήρωας, ο οποίος στην κωμωδία του Μολιέρου και στο λιμπρέτο του Ντα Πόντε για την θρυλική όπερα του Μότσαρτ "Ντον Τζιοβάνι" αρνήθηκε να λυγίσει μπροστά στον ίδιο τον θάνατο και να μετανοήσει για το "αμαρτωλό" παρελθόν του, πληρώνοντας το τίμημα της Κολάσεως, στην παράσταση του Κιμούλη, που είναι διασκευή θεατρικού έργου του ΄Εντεν φον Χόρβατ, γίνεται τρωτός κι ανθρώπινος και υποκύπτει στις τύψεις του.

Την τρέλα ενός ανθρώπινου, αλλά και ταλαιπωρημένου Δον Κιχώτη σε κοντράστ με την βάρβαρη τρέλα του κόσμου, μας παρουσίασε με πιο σύγχρονους όρους και εικόνες η πρωτοποριακή θεατρική ομάδα Blitz στην σκηνή της Πειραιώς 260 για το Φεστιβάλ Αθηνών.

Στο σκάκι υπάρχει ως κίνηση η θυσία, δηλαδή η καταστροφή ενός σημαντικού κομματιού, προκειμένου να πετύχεις τη νίκη. Θυσία όμως υπάρχει και στο πολιτικό σκάκι, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο ηγεμόνας των Αχαιών Αγαμέμνονας θυσιάζει για πολιτικούς σκοπούς την κόρη του, στην τραγωδία Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη.

Ένα από τα πιο σκληρά και σκοτεινά έργα της ελληνικής θεατρικής παράδοσης, την Ερωφίλη του Χορτάτση, επιχείρησε να φωτίσει μέσα από μία μοντέρνα ματιά ο σκηνοθέτης Σίμος Κακάλας και η ομάδα του με την παράσταση Erofili synopsis στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Κινηματογράφος πάνω στο θεατρικό σανίδι, σε μία πετσοκομμένη εκδοχή της Δεσποινίδος Ζυλί του Στρίμπεργκ ήταν αυτό που παρακολουθήσαμε από τον βερολινέζικο θίασο Schaubühne, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Η απόδοση του έργου είναι της βρετανίδας Katie Mitchell, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία μαζί με το Leo Warner.