Το πατρικό

Λίγες βδομάδες μετά από το θάνατο του πατέρα τους, τρία αδέρφια επιστρέφουν στο πατρικό τους σπίτι, με σκοπό να σχεδιάσουν την πώληση του.

Η πρώτη σκηνή που ο μεσαίος αδελφός, ο συγγραφέας Χοσέ, μπαίνει με τη φίλη του Σίλβια στο μουχλιασμένο σπίτι, είναι παραπλανητική. Μια συνθήκη βαρεμάρας και καταπιεστικής υποχρέωσης του τύπου «τι γυρεύω εδώ;» τοποθετεί την πλοκή στον αυτόματο, μέχρι να έρθουν και τα άλλα αδέλφια για να διευθετηθούν και οι τελευταίες λεπτομέρειες της πώλησης του πατρικού.

Όμως όσα ακολουθούν είναι απρόσμενα συγκινητικά και δοσμένα με σπάνια ενσυναίσθηση. Φτιαγμένα με ένα ακαταμάχητο συνδυασμό απλότητας και ειλικρίνειας, τα φροντισμένα κάδρα του σκηνοθέτη, βρίσκουν τον τρόπο να «μιλήσουν» στην καρδιά του θεατή.

Μια ιστορία που θεωρητικά δεν έχει πολύ ψαχνό (πόσο ενδιαφέρον να κρύβει μια οικογενειακή σύναξη με θέμα τα κληρονομικά;) μετατρέπεται εύστοχα σε ένα απέραντα γοητευτικό αλλά τρυφερό έργο. Το φορτωμένο με σκληρές αλήθειες σενάριο (διασκευή ενός graphic novelτου Πάκο Ρόκα) στοχάζεται πάνω στη σημασία της μνήμης, των οικογενειακών δεσμών και του χαμένου χρόνου, ενώ η ευρηματική αφήγηση του σκηνοθέτη – πραγματικό επίτευγμα ο τρόπος που συνδέει τα φλας μπακ του παρελθόντος με το παρόν- απογειώνει το φιλμ.

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μάλαγα όπου και κέρδισε τα Βραβεία Κοινού, Σεναρίου και Μουσικής. Κέρδισε επίσης το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στα ισπανικά Βραβεία Feroz και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας από την Επιτροπή Νέων στο Φεστιβάλ της Σαγκάης, ενώ προβλήθηκε κα στα Φεστιβάλ του Σάο Πάολο στην Βραζιλία και του Mar de Plata στην Αργεντινή. Ήταν υποψήφια για δύο Βραβεία Goya, Διασκευασμένου Σεναρίου και Ανδρικού Ρόλου.