28 χρόνια μετά

Έχουν περάσει 28 χρόνια από τότε που ολόκληρη σχεδόν η Βρετανία παραδόθηκε στις ορδές των ζόμπι και κατέληξε να βρίσκεται σε μόνιμη καραντίνα από τα γειτονικά ευρωπαϊκά κράτη. Μια κοινότητα ανθρώπων που δεν έχουν μολυνθεί από τον ιό της λύσσας, ζουν ήρεμα και με σχετική ασφάλεια σε απομονωμένη νησίδα. Όταν όμως μια μέρα ένας πατέρας πηγαίνει τον έφηβο γιο του στην ενδοχώρα για να του μάθει πώς να εξοντώνει τους νεκροζώντανους, πυροδοτούνται απρόσμενες εξελίξεις.

Ο Ντάνι Μπόιλ στα 00ς και στην πρώτη ταινία της τριλογίας έπαιξε δημιουργικά με τους κανόνες του «Δόγματος 95» για να υπογράψει ένα ψευδοντοκιμαντερίστικο φιλμ τρόμου που χρησιμοποιούσε το μύθο των απέθαντων προκειμένου να καταγγείλει την αυξανόμενη βία στις ευημερούσες κοινωνίες της Δύσης.

Σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα ο Μπόιλ επιστρέφει στη θέση του (το δεύτερο φιλμ «28 βδομάδες μετά» είχε υπογράψει ο ισπανός Χουάν Κάρλος Φρεσναντίγιο) έχοντας ξανά στο πλευρό του τον σεναριογράφο της πρώτης ταινίας Άλεξ Γκάρλαντ που πλέον είναι ένας καταξιωμένος δημιουργός («Από μηχανής», «Εμφύλιος πόλεμος»). Το νέο φιλμ δείχνει πιο ώριμο και κατασταλαγμένο όσον αφορά την έλευση των νεκροζώντανων και την κυριαρχία τους σε ένα κόσμο όπου πίσω από την ειδυλλιακή εικόνα του καιροφυλακτεί ο όλεθρος και η καταστροφή.

Προσηλωμένη αφήγηση, αμείωτη ένταση και καλοσχεδιασμένες εικόνες τρόμου ενισχύονται με μια δηκτική πολιτική ματιά γύρω από την προέλευση του Κακού (μιλιταρισμός, αποικιοκρατία, καπιταλισμός κ.α.) που συνδέει το παρόν με το παρελθόν – αριστουργηματική χρήση αρχειακού υλικού «πειραγμένου» με πολεμικά εμβατήρια που προκαλούν ανατριχίλα- και έχει στραμμένο το απαισιόδοξο βλέμμα του προς το μέλλον και την επόμενη μέρα της Αποκάλυψης.

Εκεί δηλαδή που δείχνει ο πρώην γιατρός και νυν μύστης μιας νέας θρησκείας (ο χαρακτήρας του Ρέιφ Φάινς είναι τρομερή φιγούρα αντίστοιχη τουσυνταγματάρχη Κουρτς της «Αποκάλυψης τώρας») στο ατμοσφαιρικό λυρικό τελευταίο σκέλος της συναρπαστικής ταινίας.