‘Ολα θα πάνε καλά

Η 60χρονη Άντζι χάνει ξαφνικά την αγαπημένη της Πατ με την οποία ζούσαν μαζί και ήταν ζευγάρι για περισσότερο από 30 χρόνια. Μετά από την κηδεία, οι συγγενείς της Πατ δεν δείχνουν και τόσο πρόθυμοι να επιτρέψουν στην «θεία Άντζι» να συνεχίζει να ζει στο πολυτελές διαμέρισμα της μακαρίτισσας, παρότι εκείνη έχει περάσει σε αυτό παραπάνω από τη μισή ζωή της.

Η ιδιότυπη ευαισθησία του μινιμαλιστικού σεναρίου βασίζεται στις χαμηλόφωνους διαλόγους, τις αβάσταχτες σιωπές αλλά και τα γεμάτα νόημα βλέμματα όλων των εμπλεκομένων σε μια ιστορία μείζονος ανθρωπιάς που δεν αφορά μόνο τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.

Στο «Όλα θα πάνε καλά» το κοινωνικό πλαίσιο όπως διαφαίνεται ξεκάθαρα στο ανεπαίσθητης ευτυχίας που σκιαγραφείται με την γλυκιά ζωή του ζευγαριού στο πρώτο ημίωρο, βασίζεται σε μια απατηλή συνθήκη συγκατάβασης- αποδοχής που διαλύεται σταδιακά μετά από το θάνατο της ευκατάστατης Πατ. Είναι η ώρα οι συγγενείς της να… αισθανθούν τη γλυκιά μυρωδιά του χρήματος και να αρνηθούν -με συνήγορο την άδικη νομοθεσία- το δικαίωμα της απαρηγόρητης Άντζι να συνεχίζει να μένει στο χώρο που φιλοξένησε τα όνειρα, τις χαρές και τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής.

Μια πανέμορφη ταινία, συγκινητική και λιτή,σκηνοθετημένη με απλότητα και δίχως επιτήδευση. Επίσης το  «Όλα θα πάνε καλά» είναι ένα δριμύ κατηγορώ κατά της πατριαρχίας και της ομοφοβίας που δεν γίνεται ούτε για μια στιγμή υπερβολικό ή δήθεν, χάρη στην ειλικρινή γενναιοδωρία του.