The Brutalist
Με την τρίτη μόλις ταινία του ο Μπρέιντι Κόρμπετ μπαίνει αυτομάτως στη λίστα των πιο σημαντικών νέων δημιουργών του κινηματογράφου.
Ο οραματιστής Ούγγρος αρχιτέκτονας Λάζλο Τοθ αφού επιβιώνει των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης φτάνει στις ΗΠΑ το 1947 με την ελπίδα ενός νέου ξεκινήματος. Κι ενώ δυσκολεύεται ακόμη και για την καθημερινή επιβίωση ζώντας ως άστεγος, θα βρει απρόσμενη φιλοξενία από τον πάμπλουτο βιομήχανο Χάρισον Λι Βαν Μπιούρεν, ο οποίος αναγνωρίζει το ξεχωριστό ταλέντο του. Η καλοσύνη του ευεργέτη του γίνεται ακόμη πιο γενναιόδωρη όταν του αναθέτει να φτιάξει ένα κοινοτικό κέντρο στην Πενσιλβάνια αφιερωμένο στη μνήμη της μητέρας του.
Η σαρωτική δύναμη του μπρουταλισμού
Το υποψήφιο για 10 βραβεία όσκαρ φιλμ του Μπρέιντι Κόρμπετ θεωρείται δικαίως ως ένα από τα φαβορί για τη βραδιά της 2ας Μαρτίου. Είναι τόσο εντυπωσιακή η κατασκευή του φιλμ που σε καμιά περίπτωση δεν περνάει απαρατήρητη. Ακόμη και η μεγάλη του διάρκεια (περισσότερο από 3,5 ώρες) δεν γίνεται ποτέ βαρίδι για την παρακολούθηση μιας οδύσσειας που διαθέτει έντονες συγκινήσεις, ακραίες καταστάσεις αλλά και ένα συναρπαστικό βομβαρδισμό ιδεών και προβληματισμών.
Ο 37χρονος Κόρμπετ με την τρίτη μόλις ταινία του (« Η Γέννηση ενός ηγέτη», «Vox Lux» οι άλλες δύο) αποδεικνύει τη στόφα ενός ξεχωριστού δημιουργού, που δεν κρύβει τις φιλοδοξίες του. Φτιαγμένο όπως αρμόζει σε ένα κλασικό «αμερικανικό έπος» (με μεγαλεπήβολο όραμα και δυναμική πνοή) το σενάριο του Κόρμπετ και της συνεργάτιδας του -αλλά και σύντροφο στη ζωή- Μόνα Φάστβολντ, αντλεί έμπνευση από την Ιστορία πριν μεταβληθεί σε μια αρχετυπική τραγωδία, με δανεικά στοιχεία από Θεούς και ανθρώπους.
Η ταινία σε όλο το πρώτο μέρος – που διακόπτεται με ένα πρωτότυπο διάλειμμα διάρκειας 15 λεπτών που είναι ενσωματωμένο στην αφήγηση- αλλά και για την επόμενη ώρα είναι ένα στέρεο και ανυπέρβλητο κατασκεύασμα που παραθέτει τις ιδέες και τους συμβολισμούς του με τη μορφή ενός αυθεντικού έργου τέχνης.
Η σχέση εξάρτησης του καλλιτέχνη με τον μαικήνα του, η ιδιορρυθμία του κολοσσιαίου δημιουργήματος της αρχιτεκτονικής που βασίζεται όχι μόνο στα προσωπικά βιώματα αλλά και στα βασανιστικά οράματα, η μανία για την επιβίωση με κάθε κόστος και η σύνδεση Ιστορίας- Πολιτικής- Τέχνης σε ένα ισοδύναμης αξίας τρίγωνο που περικλείει όλη τη νοηματοδότηση της ζωής, είναι δομικά στοιχεία του «Brutalist».
Το έργο που χτίζεται με σαν ένα ανεκτίμητος φιλμοαρχιτεκτονικός θησαυρός είναι ουσιαστικά η οδύσσεια ενός ανθρώπου που βρίσκεται στη μέση ενός κυκλώνα που ξεκινά με το Ολοκαύτωμα, διαλύει την ουτοπία του Aμερικανικού Ονείρου αλλά αδυνατεί να βρει διέξοδο στο σαρωτικό πέρασμα του.
Το φινάλε μας άφησε κάπως μουδιασμένους λόγω της αμήχανης και οριακά απλοϊκής λύσης του αλλά ακόμη κι έτσι δεν μπορεί κανείς να μην υποκλιθεί στο μεγαλείο του φιλμ. Επίσης, ειδική μνεία αξίζουν οι ερμηνείες. Γνωρίζουμε ότι πολλές φορές καταχρηστικά και χωρίς δεύτερη σκέψη κάποιοι αναφέρονται σε «ξεχωριστές» ή «ερμηνείες ζωής» αλλά εδώ και ειδικά για τις περιπτώσεις των Έιντριεν Μπρόντι (που δείχνει έτοιμος για το δεύτερο όσκαρ του μετά από τον «Πιανίστα»), Φελίσιτι Τζόουνς και Γκάι Πιρς, τα κοσμητικά επίθετα δεν φτάνουν για να αποδώσουν την αληθινή αξία των ερμηνειών τους.
Τέλος, η ταινία που κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο 81ο Φεστιβάλ Βενετίας γυρίστηκε σε φιλμ 70 χιλιοστών και σε Vista Vision στα πρότυπα των χολιγουντιανών υπερπαραγωγών του ’50 και του ’60.
