Η Τελευταία Συνεδρία του Φρόιντ

Το ζήτημα της ύπαρξης ή μη του Θεού. Οι επιδράσεις των τραυμάτων στην παιδική ηλικία. Η χειραγώγηση αλλά ο έλεγχος των συναισθημάτων. Οι αντισυμβατικές σχέσεις και το οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Αμέτρητα τα ζητήματα με τα οποία καταπιάστηκαν ο Σίγκμουντ Φρόιντ και ο συγγραφέας Κ.Σ. Λιούις στη διάρκεια της μέρας εκείνης του Σεπτέμβρη του 1939, όταν ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία.

Ο σκηνοθέτης Ματ Μπράουν («Ο άνθρωπος που γνώριζε το άπειρο») διασκευάζοντας το θεατρικό έργο του Σεν Ζερμέν που έχει ως θέμα την συζήτηση του πατέρα της ψυχολογίας και του υπέρμαχου της θρησκευτικής πίστης συγγραφέα των «Χρονικών της Νάρνια», πετυχαίνει να φτιάξει ένα πολυεπίπεδο φιλμ με πλούσια θεματολογία, το οποίο παρακολουθείται με ζωηρό ενδιαφέρον παρά την στατική δομή και την ακαδημαϊκή αφήγηση. Η γκάμα των ιδεών και επιχειρημάτων που ανταλλάσσουν οι δύο πρωταγωνιστές σε συνδυασμό με την ιστορική χρονική συγκυρία (η έναρξη του καταστροφικού πολέμου) έχουν ως συνέπεια το να δούμε πλέον με άλλο μάτι τις προσωπικές οδύσσειες των εμβληματικών ηρώων. Σπουδαίο το συναπάντημα των δύο πρωτοκλασάτων ερμηνευτών (πιο πιασάρικη η επιθετική ερμηνεία του Χόπκινς απέναντι στο υπόδειγμα χαμηλόφωνης παράστασης που δίνει ο Γκουντ) είναι οπωσδήποτε τα βασικό προτερήματα του φιλμ. Όχι δεν συνέβη στην πραγματικότητα αυτή η κουβέντα μεταξύ Φρόιντ- Λιούις και μάλιστα στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή αλλά αν κάποτε γινόταν να είστε βέβαιοι ότι κάπως έτσι θα μπορούσε να εξελιχτεί, είναι σαν να μας λέει ο Μπράουν, ο οποίος κάποια στιγμή το παρακάνει με την πνευματική υπερδιέγερση των ηρώων του. Όχι ότι μας χάλασε αυτό, αλλά από κάποιο σημείο και έπειτα φαίνεται να αφήνει την ταινία του στη διάθεση των πρωταγωνιστών του.