Φρανκ Σινάτρα: Όσα δεν ξέρατε για τη σπουδαιότερη φωνή στην ιστορία

Στις 12 Δεκεμβρίου του 1915 γεννήθηκε ο Φρανκ Σινάτρα, μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της μουσικής σκηνής, που αγαπήθηκε από πολλούς και άφησε πίσω του κάποια από τα πιο θρυλικά τραγούδια.

Ως έφηβος, ο Σινάτρα αποφάσισε να γίνει τραγουδιστής όταν είδε τον Μπινγκ Κρόσμπι επί σκηνής, στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Ήταν ήδη μέλος της χορωδίας του σχολείου του και την ίδια περίοδο ξεκίνησε δειλά να εμφανίζεται σε νυχτερινά μαγαζιά. Το 1940, ο Τόμι Ντόρσεϊ προσκάλεσε τον Φρανκ Σινάτρα να συμμετάσχει στο συγκρότημα του.

Μετά από δύο χρόνια μεγάλης επιτυχίας, ο Σινάτρα αποφάσισε να ξεκινήσει την σόλο καριέρα του. Μεταξύ του 1943 και του 1946 η καριέρα του άνθισε και το κοινό υπνωτιζόταν σε κάθε εμφάνισή του. Η χαρακτηριστική βαρύτονη φωνή του ήταν πραγματικά μοναδική και του χάρισε το ψευδώνυμο «Η Φωνή», που τον συντρόφευε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Φρανκ Σινάτρα

Πέρα από εκπληκτικός τραγουδιστής, ο Φρανκ Σινάτρα ήταν και ταλαντούχος ηθοποιός, έχοντας στο ενεργητικό του 58 ταινίες και μιούζικαλ. Έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο το 1943, με τις ταινίες Reveille With Beverly και Higher and Higher. Η δημοτικότητα του Σινάτρα άρχισε να μειώνεται στα μεταπολεμικά χρόνια, ωστόσο, κάνοντας τον να χάσει αρκετές δουλειές στις αρχές της δεκαετίας του 1950.

Το 1953 όμως, έκανε μια θριαμβευτική επιστροφή, κερδίζοντας τις εντυπώσεις αλλά και ένα Όσκαρ για την ερμηνεία του Ιταλοαμερικανού στρατιώτη στην κλασική ταινία Όσο υπάρχουν άνθρωποι.

Το βράδυ της 14^ης Μαΐου του 1998, ο Φρανκ Σινάτρα άφησε την τελευταία του πνοή. Ένα από τα πιο λαμπρά αστέρια είχε σβήσει στα 82 του χρόνια από καρδιακή προσβολή. Μέσα σε 50 χρόνια ενεργής καριέρας όμως, είχε καταφέρει να αφήσει πίσω του δεκάδες επιτυχίες, εκατομμύρια θαυμαστές και μία ζηλευτή μέχρι και σήμερα απήχηση.

Ποια είναι όμως 20 πράγματα που μπορεί να μην γνωρίζατε για τον θρυλικό ερμηνευτή;

Όταν στις 12 Δεκεμβρίου 1915 γεννήθηκε σε ένα διαμέρισμα στο Χόμποκεν του Νιου Τζέρσεϊ ο Φρανκ Σινάτρα, ήταν μπλε και δεν ανέπνεε. Όλοι θεώρησαν ότι το μωρό ήταν νεκρό, η γιαγιά του όμως το πήρε και το έκανε ένα μπάνιο με κρύο νερό, διαπιστώνοντας πως είναι ζωντανό και υγιές.

Την εποχή εκείνη, οι γέννες δεν ήταν όπως τις ξέρουμε σήμερα. Ο Φρανκ Σινάτρα είχε γεννηθεί με την βοήθεια κάποιων λαβίδων, οι οποίες άφησαν το σημάδι τους στην αριστερή πλευρά του προσώπου του, σε σχήμα ουλής που απλώνεται από τη γωνία του στόματός του μέχρι τη γραμμή του σαγονιού του. Εξαιτίας των ουλών του, ως έφηβος είχε το παρατσούκλι Scarface.

Παρόλο που για χιλιάδες έφηβες ο Φρανκ Σινάτρα ήταν ο εφηβικός τους έρωτας και για χιλιάδες άνδρες το είδωλό τους, ο ταλαντούχος τραγουδιστής και ηθοποιός είχε αρκετές ανασφάλειες με την εμφάνιση του. Είναι γνωστό πως φορούσε παπούτσια με πάτους, καθώς ήταν 1,50 και ήθελε να φαίνεται πιο ψηλός. Ακόμα, πέρα από τις ουλές που απέκτησε στην γέννα του, ως έφηβος πέρασε μία δύσκολη περίπτωση ακμής, η οποία του άφησε σημάδια στα μάγουλα, τα οποία πάσχιζε να κρύψει με το μακιγιάζ.

Η εικόνα του κακού παιδιού Φρανκ Σινάτρα, ξεκίνησε με τη διαβόητη λήψη του που κυκλοφόρησε το 1938, από ένα αστυνομικό τμήμα. Η φωτογραφία αυτή ήταν πραγματική και η κατηγορία που τον βάραινε ήταν για αποπλάνηση. Στη συνέχεια αυτή η κατηγορία μειώθηκε σε μοιχεία και τέλος ο Σινάτρα απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες.

Η φωτογραφία του Φρανκ Σινάτρα από το αστυνομικό τμήμα.

Στη δεκαετία του 1940, ο Φρανκ Σινάτρα έγινε ένα από τα πρώτα εφηβικά είδωλα της Αμερικής. Ο κόσμος εκδήλωνε έντονα την αγάπη του προς τον τραγουδιστή, ο οποίος είχε τρομάξει με την πρωτόγνωρη αυτή συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί του.

Οι μουσικές αλλά και υποκριτικές διακρίσεις του Φρανκ Σινάτρα δεν είναι καθόλου αμελητέες. Του απονεμήθηκαν συνολικά έντεκα βραβεία Grammy, μεταξύ αυτών και το βραβείο για τη συνολική προσφορά του, ως ηθοποιός απέσπασε το βραβείο Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου για την ταινία “Όσο υπάρχουν άνθρωποι” (1953), ενώ ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στο “Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι” (1955). Ακόμα, τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Ρόναλντ Ρίγκαν το 1985 και με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1997.

Ο Σινάτρα έχει μια ξεχωριστή διάκριση στην ιστορία του Billboard. Έχει στο ενεργητικό του ένα ντουέτο με την κόρη του Νάνσι, που έφτασε στο νούμερο ένα, το Something Stupid. Κανένας άλλος καλλιτέχνης δεν έχει κάνει κάτι παρόμοιο μέχρι και σήμερα.

Παρόλο που η μαγευτική φωνή του και η ικανότητα να ενθουσιάζει τα πλήθη ήταν πραγματικά εξωπραγματική, η υπερβολική τρέλα κάποιων φαν που δημιουργήθηκε και παρέμεινε κατά την διάρκεια της πορείας του, ήταν κάπως υποκινημένη. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο Τζορτζ Έβανς, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του Σινάτρα, έκανε οντισιόν σε κορίτσια, για το πόσο δυνατά μπορούσαν να ουρλιάξουν και στη συνέχεια τους έδινε πέντε δολάρια και τις τοποθετούσε στρατηγικά στο κοινό.

Το 1945, ο Σινάτρα γύρισε μια ταινία μικρού μήκους, το The House I Live In, στην οποία μιλούσε κατά του αντισημιτισμού και του ρατσισμού. Κατά ειρωνικό τρόπο, μια δεκαετία αργότερα, η φιλελεύθερη αυτή κίνησή του, τον σημάδεψε ως φιλικά διακείμενο του κομμουνισμού, κατά την διάρκεια μία δίκης.

Το αρχείο του FBI για τον γνωστό τραγουδιστή είχε ξεκινήσει όταν ένας ακροατής ραδιοφώνου απευθύνθηκε στην υπηρεσία, λέγοντας: «Τις προάλλες άνοιξα ένα πρόγραμμα του Φρανκ Σινάτρα και σκέφτηκα πόσο εύκολο θα ήταν για ορισμένους, να δημιουργήσουν ακόμη έναν Χίτλερ εδώ στην Αμερική, μέσω της επιρροής που έχει η μαζική υστερία». Ο Σινάτρα είχε επίσης ερευνηθεί από το FBI για κάποιες ύποπτες διασυνδέσεις του με γνωστά ονόματα της μαφίας αλλά και επειδή φέρεται να πλήρωσε κάποιους γιατρούς με 40.000 δολάρια, για να τον κηρύξουν ανίκανο να υπηρετήσει στις ένοπλες υπηρεσίες.

Ο Φρανκ μπορεί να μην αγαπούσε ιδιαίτερα το ροκ εν ρολ, αλλά ήταν μεγάλος θαυμαστής του «Something» των Beatles, που έγραψε ο Τζορτζ Χάρισον. Το τραγούδι αυτό μάλιστα, το έλεγε σε κάθε εμφάνισή του, προς το τέλος της καριέρας του.

Συγκεκριμένα, το Τάγμα της Λεοπάρδαλης, η ύψιστη διάκριση στη Μποπουτατσουάνα της Νότιας Αφρικής, δόθηκε στον Φρανκ Σινάτρα την εποχή του απαρτχάιντ. Ο τίτλος αυτός ήταν ένδειξη ευγνωμοσύνης από τον πρόεδρο Λούκας Μανγκόπε, για τις εμφανίσεις του Σινάτρα στο καζίνο Sun City, το οποίο οι περισσότεροι μποϊκόταραν.

Το 1990 ο Φρανκ Σινάτρα απέκτησε την δική του σειρά με σάλτσες για ζυμαρικά, όπως είχαν κάνει και κάποιοι άλλοι διάσημοι της εποχής. Παρά το γεγονός ότι εμπνεύστηκε από τη συνταγή της μητέρας του, η σάλτσα του δεν γνώρισε επιτυχία.

Η προτίμηση του Σινάτρα να προσεγγίζει τους κινηματογραφικούς του ρόλους με αυθορμητισμό και χωρίς υπερβολικές πρόβες, του χάρισε το παρατσούκλι «One-Take Charlie». Δηλαδή, σύμφωνα με τους ανθρώπους του Χόλιγουντ, ο ταλαντούχος καλλιτέχνης χρειαζόταν μόνο ένα γύρισμα για να πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα.

Στις αρχές της δεκαετία του ’50, το αστέρι του Φρανκ Σινάτρα κινδύνευε να σβήσει. Η καριέρα του είχε φτάσει σε ένα πολύ χαμηλό σημείο και η ψυχολογία του σε ένα ακόμα χαμηλότερο. Τότε ήταν που έκανε την πρώτη του απόπειρα αυτοκτονίας. Περπατώντας στην Times Square, είδε όχλους κοριτσιών που περίμεναν να μπουν σε μια συναυλία του νέου λαμπερού τραγουδιστή, Έντι Φίσερ. Νιώθοντας προδομένος, ο Σινάτρα επέστρεψε στο διαμέρισμά του, έβαλε το κεφάλι του στη σόμπα και άναψε το γκάζι. Ευτυχώς, ο μάνατζέρ του τον βρήκε εγκαίρως. Ο Σινάτρα έκανε άλλες τρεις απόπειρες αυτοκτονίας, εξαιτίας αυτή τη φορά της ασταθούς σχέσης του με την ηθοποιό Άβα Γκάρντνερ.

Το αγαπημένο τραγούδι όλων, My Way, δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στον Σινάτρα. Όμως σε πολύ χειρότερη υπόληψη είχε το Strangers in the Night, το οποίο αποκάλεσε άθλιο και “το χειρότερο τραγούδι που έχω ακούσει ποτέ”, όταν το πρώτο άκουσε.

Ο Σινάτρα ήταν γνωστός ως ένας από τους πιο συμπαθείς σταρ του Χόλιγουντ, αλλά ο Μάρλον Μπράντο μάλλον δεν συμφωνούσε με αυτό. Οι δυο τους δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά όταν πρωταγωνίστησαν στο Guys and Dolls του 1955. Ο Σινάτρα, ο οποίος φέρεται να ήθελε τον ρόλο του Μπράντο στην ταινία, αναφέρθηκε στον συμπρωταγωνιστή του ως «Κύριο Ψέλλισμα», ενώ ο Μπράντο τον έλεγε «Κύριο Φαλακρό».

Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο ταλαντούχος καλλιτέχνης θάφτηκε μαζί με μερικές από τις αγαπημένες του καραμέλες, τις tootsie rolls, τσιγάρα, έναν αναπτήρα και ένα μπουκάλι Jack Daniels.

Προκειμένου να διασφαλιστεί ότι ο θάνατός του δεν θα οδηγούσε σε νομικές διαμάχες, η διαθήκη του Σινάτρα περιλάμβανε μια ρήτρα, η οποία ουσιαστικά τόνιζε πως όποιος προσπαθούσε να προσβάλει την διαθήκη, θα αποκληρωνόταν εντελώς.

Από το 2000, πάνω από 6 άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί ενώ πριν είχαν τραγουδήσει το κλασικό αυτό τραγούδι. Με το όνομα «My Way Killings», το περίεργο φαινόμενο έχει γίνει τόσο διαδεδομένο, που ορισμένα μπαρ έχουν αφαιρέσει εντελώς από τα τραγούδια τους το My Way.