journeying towards that which is missed: Ομαδική έκθεση στο Snehta Residency

Το Snehta Residency – Main Space φιλοξενεί, από τις 27 έως τις 31 Ιουλίου, την ομαδική παρουσίαση των Όθωνα Χαραλάμπους, Χλόη Καρνέζη, Fionnuala McGowan, με τίτλο «journeying towards that which is missed».

«Υπάρχει κάτι τόσο ανακουφιστικό, όσο και άβολο όταν πρόκειται για την έννοια της διαμονής, της κατοικίας. Ο όρος φέρει μαζί του πολλαπλές ερμηνείες, αφού, ενώ κάπως αυτόματα συνδέεται με τη σταθερότητα, με την ασφάλεια της εγκατάστασης και της παραμονής σε ένα μέρος, φυσικό ή φανταστικό, συχνά υπονοεί και την αποδέσμευση ή τη διατάραξη της σταθερότητας αυτής, το φόβο ή την επιθυμία για μετακίνηση προς ένα νέο, εναλλακτικό, λιγότερο χρησιμοποιημένο ή παρακμάζον παρόν —προς μια πιο συμπεριληπτική πραγματικότητα που συχνά ξεγλιστρά από την τυποποιημένη άποψη του κόσμου γύρω μας, εμάς ως ανθρώπινα όντα.

Η ομαδική παρουσίαση journeying towards that which is missed, σκοπό έχει να εξετάσει την ιδέα της διαμονής, της κατοικίας τόσο με κυριολεκτικούς, όσο και με μεταφορικούς όρους. Κυριολεκτικούς, καθώς οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες συναντιούνται χωρικά και εννοιολογικά στο ίδιο πλαίσιο ενός καλλιτεχνικού προγράμματος φιλοξενίας, και ενώ απομακρύνονται από τις βάσεις τους, καλούνται να προσαρμοστούν σε μία νέα—έστω και περιστασιακά—πραγματικότητα, βρίσκοντας νέους τρόπους ύπαρξης στις διαφορετικές διαπροσωπικές, κοινωνικοπολιτικές, αρχιτεκτονικές ποιότητες στις οποίες εκτίθενται.

Μεταφορικούς, καθώς τα έργα που παράγονται κατά τη διάρκεια του προγράμματος, μπορεί στην παρουσίαση, στην παραμονή τους στο χώρο να φαίνονται στατικά, πρόθυμα να εξεταστούν ως διαμορφωμένα αντικείμενα, ταυτόχρονα όμως, πεισματικά λαχταρούν να μεταμορφωθούν, να μην αποτρέψουν ποτέ τη διαρκή εξέλιξή τους. Η τρέχουσα κατοικία των έργων αποτελεί τον χώρο, που μέσω της σταθερότητάς του, θα τους επιτρέψει να αναπτυχθούν και να μελετηθούν, ως θέσεις που δυνητικά μπορούν να μεταβάλλουν το βλέμμα προσωπικών και ψυχοκοινωνικών ποιοτήτων, αντιληπτών ή και φευγαλέων.

Το έργο του Όθωνα Χαραλάμπους λειτουργεί ως μεταγραφή των διαταράξεων που προκαλούν οι ηχητικές εισβολές στη θαλάσσια ζωή παρεμβαίνοντας στην επιβίωση, στην πλοήγηση και στο ζευγάρωμα υδρόβιων ειδών. Το imperceptibilities (2022), στοχεύει σε μία μη ανθρωποκεντρική κατανόηση της έννοιας της κατοικίας αυτής, ως τόπου που δεν ανήκει στον άνθρωπο, θέτοντας έτσι το ερώτημα πώς μπορούμε να ακούσουμε, να μιλήσουμε και να προστατεύσουμε έναν χώρο που δεν μας ανήκει, χωρίς να διεκδικούμε οποιαδήποτε ιδιοκτησία πάνω του.

Αντίστοιχα, το έργο της Chloe Karnezi, ασχολείται με την φθορά και την αχρησία αντικειμένων, χώρων, ανθρώπινων και μη ανθρώπινων ειδών. Χρησιμοποιώντας 3D scanning τεχνολογίες, το έργο fthorá (2022), αποτελεί μια προσπάθεια να απαθανατίσει ό,τι θεωρήθηκε απορριπτέο, φθαρμένο, διαλυμένο, γνωρίζοντας ωστόσο ότι μια τέτοια απόπειρα a priori αποτυγχάνει. Αυτή η άλλη ζωή, αυτή η άλλη κατοικία των προαναφερθέντων εικόνων, δεν συντηρείται μόνο εξαιτίας της υλικότητάς της αλλά και μέσω της μνήμης. Αποφεύγοντας την ρομαντικοποίηση της κατακερματισμένης φύσης των πραγμάτων, το φωτογραφικό υλικό που εκτίθεται, δεν αρνείται τη γραμμικότητα και τις επιπτώσεις του χρόνου στις φυσικές καταστάσεις, αλλά τόσο μέσω της μορφής όσο και μέσω της έρευνάς του, θέτει το ερώτημα: «Μήπως η φευγαλέα φύση των συναισθηματικών αντικειμένων, είναι η ίδια η ρίζα, η ίδια η ουσία της νοσταλγίας;» παραφράζοντας τα λόγια της Καρνέζη.

Το έργο της Fionnualla McGowan λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο ως προς το σημείο αναφοράς της έρευνάς της. Οι πληγές της πόλης, τα σημάδια που ο χρόνος, ο καιρός ή το ανθρώπινο χέρι δημιούργησαν στους τοίχους και τους δρόμους των κτιρίων, τα οποία διαφορετικά που διαφορετικά θα έμεναν απαρατήρητα, είναι αυτά που το έργο της McGowan με τίτλο interventions (2022), διατηρεί “ζωντανά” τόσο σε αναλογικό όσο και σε ψηφιακό επίπεδο. Δημιουργώντας ένα φαντασιακό αρχείο, που πηγάζει από τη μνήμη αλλά αποκτά σάρκα και οστά που προσιδιάζουν σε αυτά της πόλης γύρω της, η εγκατάσταση της McGowan στοχεύει στη δημιουργία μιας ανορθόδοξης πύλης αλληλεπίδρασής της με αυτήν.

“…I managed to forget that you
were perishable now
the storm is happening in an
underground world I had reached
the end of my life I asked you
to believe it…”

Οι λέξεις της και οι τρόποι με τους οποίους ανοίγουν σε ερευνητικές κατευθύνσεις που χρησιμοποιούν τη μνήμη, τη φθαρτότητα, την πίστη, το τέλος και άλλους κόσμους ως οχήματα για να δημιουργηθούν διαφορετικοί φανταστικοί ή πραγματικοί τόποι διαμονής, είναι σχηματικά αυτό που η ομαδική παρουσίαση journeying towards that which is missed επιθυμεί να εξερευνήσει». 

Ιωάννα Γερακίδη
Ελληνική απόδοση: Σιμώνη Νιάρου
Graphic Design: Κατερίνα Κάζου

*Το φετινό πρόγραμμα φιλοξενίας είναι υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων