Νεκρό τηλέφωνο
Ο Ίθαν Χοκ δίνει την πιο ανατριχιαστική ερμηνεία της καριέρας του στο πιο ατμοσφαιρικό θρίλερ της χρονιάς.
Υπόθεση
Ντένβερ, τέλη της δεκαετίας του ‘70. Ένας σίριαλ κίλερ τρομοκρατεί την ντόπια κοινότητα αρπάζοντας νεαρά αγόρια. Τελευταίο θύμα του είναι ο 13χρονος Φίνι, ένα ντροπαλό αλλά πανέξυπνο αγόρι που θα βάλει τα δυνατά του για να βγει ζωντανός από την κόλαση που του επιφύλασσε μασκοφόρος απαγωγέας του.
Ο μπαμπούλας της διπλανής πόρτας
Σε σκηνοθεσία και σενάριο του Σκοτ Ντέρικσον («Sinister», «Ο Εξορκισμός της Εμιλι Ρόουζ», «Doctor Strange») το «Νεκρό Τηλέφωνο» βασίζεται σε ένα διήγημα του συγγραφέα Τζο Χιλ, γιου του Στίβεν Κινγκ και είναι ένα από τα καλύτερα θρίλερ που θα δούμε φέτος στις αίθουσες. Η πυκνή αγωνία και το αίσθημα τρόμου που σχεδιάζει με απλές κινήσεις και ελάχιστα σκηνοθετικά τρικ ο Ντέρικσον προσφέρονται για σεμινάριο.
Μια γνωστή, κοινότυπη για το είδος του θρίλερ, ιστορία – ο δολοφόνος της διπλανής πόρτας που βάζει στόχο αγόρια γυμνασίου- μετατρέπεται σε ένα συναρπαστικό παιχνίδι για γερά νεύρα, που δεν αρνείται τη μεταφυσική του χροιά (ο ρόλος του «νεκρού» τηλεφώνου που βρίσκεται στο υπόγειο που φυλακίζει ο δράστης τα θύματα του αλλά και η μικρή αδελφή του Φίνι που βλέπει προφητικά όνειρα) και χρησιμοποιεί τη νοσταλγία ως μέσο κριτικής για την εποχή. Η δεκαετία του 70 σηματοδοτεί το τέλος της αθωότητας για την αμερικανική κοινωνία, με τον πόλεμο του Βιετνάμ να συνεχίζει να καταγράφει απώλειες.
Οι νέοι της εποχής ψάχνουν να βρουν ταυτότητες και προσανατολισμό σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από τις δυσλειτουργικές οικογένειες και τον εχθρικό σχολικό περίγυρο. Ο κινηματογράφος, η μουσική και τα σπορ, είναι οι σανίδες σωτηρίας τους από την καθημερινή καταπίεση αλλά τελικά θα χρειαστούν πολλά παραπάνω για να βγουν ζωντανοί από την πιο νοσηρή δοκιμασία που τους επιφυλάσσει ο μασκοφόρος τιμωρός των «άτακτων παιδιών που λένε μόνο ψέματα».
Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα για το εντυπωσιακό θρίλερ επιβίωσης του Σκοτ Ντέρικσον που προσφέρει στον Ίθαν Χοκ την ευκαιρία να πλάσει ένα αλησμόνητο χαρακτήρα του Κακού παίζοντας μόνο με το βλέμμα (ποτέ δεν βλέπουμε ολόκληρο το πρόσωπό του που σκεπάζεται από τις τρομακτικές μάσκες) και τις ανατριχιαστικές αλλοιώσεις στη φωνή του.
