Το ΚΑΖ μέσα από τα μάτια της εθελόντριας Άννας Μπιτσάνη Η δράση του σωματείου
Μια από τις παλαιότερες προσπάθειες εθελοντισμού στο χώρο της φιλοζωϊας εδρεύει στο Μαρκόπουλο. Για να τα καταφέρει χρειάστηκε επίπονη κι επίμονη προσπάθεια (και σοβαρή στήριξη από ομότιμες οργανώσεις του εξωτερικού) που ξεκίνησε με τη μορφή συλλόγου το μακρινό 1988, από το όραμα μερικών μαχητικών γυναικών. «Ο αγώνας ήταν τεράστιος από οικονομικής όσο και γραφειοκρατικής πλευράς αφού οι εργασίες στο καταφύγιο ολοκληρώθηκαν το 2004· ενώ εξασφαλίσαμε άδεια μόλις το 2006» σημειώνει η Άννα Μπιτσάνη.
Στόχος του ΚΑΖ είναι να λειτουργούμε ως μεταβατικό στάδιο στη ζωή ενός αδέσποτου που τις περισσότερες φορές έρχεται σε εμάς άρρωστο, κακοποιημένο ή και τα δύο
Από την αρχή, το καταφύγιο του ΚΑΖ (Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων) δεν θύμιζε σε τίποτα τον τυπικό χώρο φύλαξης ζώων. «Θέλουμε να λέμε πως είμαστε ένα σπίτι για πολλά ζώα. Κανένα ζώο δεν ζει σε κλουβί, όλα είναι ελεύθερα με τον χώρο και τα κρεβατάκια τους· αλλά έχουμε ένα όριο φιλοξενίας που σπανίως ξεπερνάμε για να εξυπηρετούμε την ευζωϊα τους. Συνεπώς, στο ΚΑΖ μένουν περί τα 60 ζώα. Στόχος μας είναι να λειτουργούμε ως μεταβατικό στάδιο στη ζωή ενός αδέσποτου που τις περισσότερες φορές έρχεται σε εμάς άρρωστο, κακοποιημένο ή και τα δύο».
Τα περιστατικά είναι πολλά. Στην έδρα του ΚΑΖ, το Μαρκόπουλο όπως και στις όμορες περιοχές με αυξημένη αγροτική δραστηριότητα τα ζώα αντιμετωπίζονται «ως αναλώσιμα και η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι φριχτή». Το ευχάριστο είναι πως το 2019 το ΚΑΖ κατάφερε να δώσει στις παντοτινές τους οικογένειες 100 σκυλιά.
Μπορεί το ΚΑΖ να είναι ένα σπίτι για ζώα, όμως κατά τους τελευταίους μήνες η έννοια του σπιτιού έγινε το επίκεντρο της ζωής και των ανθρώπων. «Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γυρίσει ο κόσμος προς τα μέσα, να δει και να αισθανθεί πιο προσεκτικά. Καταλάβαμε πως όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που κλείστηκαν στο σπίτι με τον σκύλο τους, εκτίμησαν την ύπαρξη του ζώου τους πολύ περισσότερο. Κι αυτό το μοιράστηκαν με άλλους».
Όσο οι προτάσεις για υιοθεσία αυξάνονταν, τόσο μειώνονταν τα έσοδα, τόσο αναφορικά με τις τακτικές δωρεές όσο και με τα καθιερωμένα bazaar που προικοδοτούν τις ανάγκες του καταφυγίου.
Που είναι οι δήμοιΣτις εγκαταστάσεις του ΚΑΖ φτάνουν ζώα από όλη την Ελλάδα ενώ το καταφύγιο έχει και κανάλια συνεργασίας με δήμους της Αττικής – εκ των οποίων και τον δήμο Μαρκόπουλου. «Υπάρχουν δημοτικές αρχές που τρέχουν προγράμματα για τα αδέσποτα, ωστόσο το πρόβλημα εντοπίζεται στο ποιοι διαχειρίζονται αυτά τα προγράμματα και, κατά συνέπεια, στο πόσο αυτά αποδίδουν. Συχνά παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα κακών διαχειριστών, με αποτέλεσμα το βάρος να πέφτει στα σωματεία. Τα σωματεία, με τη σειρά τους, μη έχοντας χώρους φιλοξενίας αναγκάζονται να βάζουν τα διασωσμένα σκυλιά σε πανσιόν φιλοξενίας, ξοδεύοντας εκεί όλους τους πόρους τους. Είναι ένας φαύλος κύκλος που ξεκινάει από την μη εφαρμογή της υπάρχουσας νομοθεσίας».
Επί τέσσερα χρόνια το “σπίτι” του Libre ήταν ένα κλουβί, έκτασης ισότιμης με 9 πλακάκια πεζοδρομίου – περίπου 2 τετραγωνικά μέτρα δηλαδή. ‘Οταν απελευθερώθηκε από τα δεσμά του, δεν… ήξερε τι να κάνει την ελευθερία του. Η ισορροπία αποκαταστάθηκε μόλις υιοθετήθηκε: Βρήκε και σπίτι και αγάπη και χώρο εντελώς δικό του.