Φανταστικά Ζώα και Που Βρίσκονται

Ο μαγοζωολόγος Νιουτ Σκαμάντερ φτάνει στη Νέα Υόρκη του 1926 όπου μια μυστηριώδης οντότητα αφήνει ένα μονοπάτι καταστροφής στους δρόμους της πόλης, απειλώντας να ξεσκεπάσει την κοινότητα των μάγων στους Δεύτερους Σαλεμαίους. Την ίδια στιγμή, ο πανίσχυρος, σκοτεινός μάγος Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ, αφού έχει σπείρει το χάος στην Ευρώπη, έχει χαθεί από προσώπου Γης.

Το ‘κανε και πάλι το θαύμα της η βρετανίδα υπερσυγγραφέας. Μια φαντασμαγορική ταινία είναι το «Fantastic beasts» που δεν θα δυσκολευτεί να σαρώσει τα ταμεία, προετοιμάζοντας το έδαφος για αρκετές συνέχειες – ήδη έχουν ανακοινωθεί τα επόμενα 4 φιλμ της σειράς – που λογικά θα σκηνοθετήσει και πάλι ο David Yates. Ο τελευταίος κρίθηκε ιδανικός για να μεταφέρει το νέο όραμα της Rowling (είναι το πρώτο της κινηματογραφικό σενάριο) στο σινεμά, με τα παράσημα των τελευταίων «Χάρι Πότερ» να κοσμούν το βιογραφικό του, προεξοφλώντας την επικείμενη επιτυχία της ταινίας. Ουσιαστικά ο Yates δεν έκανε τίποτα περισσότερο από ότι μας έδειξε στους «Χάρι Πότερ» που είχε σκηνοθετήσει. Τέλειος συγχρονισμός κωμωδίας και δράσης, μεθοδικό χτίσιμο των χαρακτήρων, εμπνευσμένη μεταφορά της ιστορίας σε πιο σκοτεινά πεδία.

Εδώ μάλιστα το τελευταίο στοιχείο με το σασπένς να προκύπτει από μοτίβα θρίλερ, είναι πιο έντονο από ποτέ. Είναι ξεκάθαρο πως οι περιπέτειες του Νιουτ Σκαμάντερ, που θα μας οδηγήσουν χρονικά, στη γέννηση του «Χάρι Πότερ» (πρόκειται για ένα άτυπο πρίκουελ ουσιαστικά) προέρχονται από μια βαθιά σκοτεινή εποχή, αυτή της Νέας Υόρκης που γεννιέται από τη φρίκη του Μεγάλου Πολέμου. Μια εποχή που οι μάγοι απειλούνται με διωγμό καθώς φοβίζουν τους κανονικούς ανθρώπους (σε αφίσες της πόλης προαναγγέλεται ένα νέο Σάλεμ), τα στερεότυπα γύρω από το Κραχ και την ποτοαπαγόρευση ανακατασκευάζονται για χάρη της ίντριγγας και το Κονγκρέσο Μαγείας (sic) οδηγεί την πλοκή σε νουάρ μορφές με ήρωες ενήλικες (να άλλη μια διαφορά με τον «Χάρι Πότερ») και σαφώς πιο ευάλωτους από τα παιδιά του Χόγκουαρντς, που κουβαλούν τις δικές του αμαρτίες.

Οι Yates και Rowling καταφέρνουν να μην κάνουν στιγμή το φαντασμαγορικό θέαμα τους βαρύ ή δύσθυμο, με την χρήση εξαιρετικών χιουμοριστικών πινελιών (με αρκετά ερωτικά υπονοούμενα) και την παρουσία μοναδικών σπαρταριστών τεράτων. Όμως οι πολλές αναφορές σε ονόματα, μέρη και ξόρκια, ίσως να αποπροσανατολίσουν τον αμύητο θεατή που θα χρειαστεί λεξικό επιβίωσης στο νέο μαγικό σύμπαν της Rowling.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης