Xenia

Ξένοι στην ίδια τους την πατρίδα, ο 16χρονος Ντάνυ και ο 18χρονος Οδυσσέας, διασχίζουν την Ελλάδα ψάχνοντας τον Έλληνα πατέρα τους, που τους είχε εγκαταλείψει. Τα δύο παιδιά μόλις έχουν χάσει την Αλβανίδα μητέρα τους και μπλέκουν σε διάφορες περιπέτειες σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, που τους φέρνει πιο κοντά.

Είναι μια ιστορία ανθρώπινη, που μπορεί να αγγίξει το κοινό. Αποφεύγονται υπερβολές στον σεξουαλικό προσανατολισμό των χαρακτήρων, αλλά και τα “σημεία χωρίς επιστροφή” (τα σημεία στην πλοκή, που συμβαίνει κάτι “μη αναστρέψιμο”), ώστε να έχει πιο ανάλαφρο τόνο το έργο. Σεναριακά οι διάλογοι είναι αρκετά καλογραμμένοι, αλλά η ιστορία δεν είναι αρκετά δυνατή. Ιδίως η τελική σύγκρουση των δύο παιδιών με τον χαμένο τους μπαμπά θεωρώ ότι τραβάει παραπάνω από όσο χρειάζεται.

Οι εύθυμες νότες με τα δυο παιδιά που χορεύουν και τραγουδούν παρωχημένα ιταλικά ποπ τραγούδια μου θύμιζαν λίγο αισθητική Eurovision, ενώ δεν αποφεύγονται τα κλισέ στην ταινία. Το ψυχεδελικό στοιχείο με τα κουνέλι παραπέμπει, ιδίως τους ξένους κριτικούς, στην ταινία Donnie Darko.

Πρωταγωνιστούν οι Κώστας Νικούλι, Νίκος Γκέλια, στους ρόλους των δύο αδερφών με Αλβανίδα μητέρα κι Έλληνα πατέρα κι επίσης η Ρομάνα Λόμπατς, ο Αγγελος Παπαδημητρίου, ο Γιάννης Στάνκογλου και η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου. Ο πρωταγωνιστής Κώστα Νικουλή (Ντάνυ) προσπαθεί κάπως υπερβολικά επιδεικτικά να συνδυάσει gay νάζι με την παιδική αθωότητα. Κι όλο αυτό έρχεται λίγο κόντρα στις σκηνές, που εμφανίζεται με το πιστόλι στο χέρι. Ο Γιάννης Στάνκογλου δείχνει όσο μάτσο, αλλά και αδύναμος χρειάζεται στην κλισέ πλέον εκδοχή του χρυσαυγίτη βολεμένου πολιτικού, που μισεί τους αλλοδαπούς, λόγω ιδεολογίας, αλλά έκανε δύο παιδιά με μια ξένη γυναίκα, τα οποία και εγκατέλειψε. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Μία συμπαθητική και ανάλαφρη ταινία για τη διαφορετικότητα σε πολλά επίπεδα, που δεν αποφεύγει πάντως κάποιες κοινοτοπίες και κοιλιές.