Ερασιτέχνης Ζιγκολό
Ο Τζον Τορτούρο μεταφέρει τις φαντασιώσεις του σε ταινία. Στον “Ερασιτέχνη Ζιγκολό” μία ταινία που σκηνοθετεί και γράφει ο ίδιος, πανέμορφες γυναίκες κάνουν ουρά, για να ζήσουν στιγμές πάθους μαζί του. Και τον πληρώνουν κιόλας πλουσιοπάροχα!
Στην ταινία ο Φιοραβάντε (Τζον Τορτούρο) είναι ένας απλός μεσήλικας, που εργάζεται σε ανθοπωλείο κι είναι πολύ καλός στο να φροντίζει λουλούδια. Δέχεται την πρόταση από τον φίλο του (Γούντι Άλλεν) να γίνει ζιγκολό, να προσφέρει σεξουαλικές υπηρεσίες σε εύπορες κυρίες, που είτε θέλουν να πειραματισθούν σε καινούρια πράγματα, είτε δεν ευτύχησαν στον έρωτα. Όλες τους είναι διατεθειμένες να πληρώσουν γι’ αυτό. Στην πορεία τα πράγματα γίνονται λίγο περίπλοκα και αποκτούν σασπένς, όταν ο Φιοραβάντε ερωτεύεται την πελάτισσα του Βανέσα Παραντί, μία χήρα σε μια πολύ κλειστή εβραϊκή κοινότητα. Ο μηχανισμός των Εβραίων της περιοχής κινητοποιείται και παραλίγο να βρει ο ζιγκολό τον μπελά του.
Ο “Ερασιτέχνης Ζιγκολό” δίνει έμφαση στη μόνιμη και ανικανοποίητη αναζήτηση της ευτυχίας μέσα από την αγάπη και το σεξ. Η γυναικεία ικανοποίηση βρίσκεται στο επίκεντρο. Όμως, αν σκεφτούμε πόσο μεγάλη διαφορά υπάρχει στις ταινίες στην παρουσίαση μίας γυναίκας πόρνης (που χάνει τον εαυτό της, ξεπουλάει το σώμα της, υποφέρει κτλ) και στον άντρα πόρνο της ταινίας του Τορτούρ (που κάνει σεξ και πληρώνεται από πάνω, για να ζει ένα ηδονικό και υπέροχο life style) καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν τεράστιες διαφορές στην προσέγγιση του θέματος της πορνείας, ανάλογα με το φύλο.
Αν αφήσουμε κατά μέρος αυτές τις εύλογες επιφυλάξεις, ο “Ερασιτέχνης Ζιγκολό” είναι μια αρκετά διασκεδαστική ταινία, που έχει και μια πλοκή που σου τραβάει το ενδιαφέρον. Επίσης, αποτελεί και σάτιρα για τον κλειστό (έως ασφυκτικό) τρόπο, που λειτουργούν οι εβραϊκές κοινότητες, χωρίς βέβαια να πηγαίνει στα άκρα. Κι αυτό το κομμάτι, νομίζω, είναι και το πιο ενδιαφέρον της ταινίας.
Καθοριστικό ρόλο στο έργο έχει ο Γούντι Άλλεν– από υποκριτικής απόψεως, ίσως μεγαλύτερο κι από του πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη Τορτούρο. Είναι από τις σπάνιες φορές που ο Άλλεν υποδύεται έναν ρόλο σε ταινία την οποία δεν έχει σκηνοθετήσει ο ίδιος. Έχει ξαναπαίξει δεύτερους ρόλους σε ταινίες του. Εδώ ο ρόλος του νταβατζή του ζιγκολό, αυτού που κάνει το “ψηστήρι” στις πελάτισσες, του “πάει γάντι”, ενώ θυμίζει αρκετά τους αδίστακτους και χαριτωμένους αλητήριους χαρακτήρες, που έχει ερμηνεύσει σε δικές του κωμωδίες. Επίσης, είναι κι ένας Εβραίος αποξενωμένος από τις εβραϊκές του ρίζες και παραδόσεις κι έτσι γίνεται αφορμή για τη ρήξη με την κλειστή εβραϊκή κοινότητα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Μια διασκεδαστική κωμωδία που βλέπεται ευχάριστα, παρά τα παράδοξα και τις αντιφάσεις της υπόθεσης. Σε αυτό βοηθάει και η αρκετά καλή κινηματογράφηση. Καθοριστική είναι η παρουσία του Γούντι Άλλεν, έστω κι αν δεν υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία του “Ερασιτέχνη Ζιγκολό”.
Γιώργος Σμυρνής
