Μικρά Όμορφα Πλάσματα

Η Γκρέις εργάζεται σε αυτό το ίδρυμα. Η προβληματική συμπεριφορά των παιδιών έχει να κάνει είτε με την ψυχολογική τους κατάσταση, είτε με τραυματικά βιώματα, είτε με το δύσκολο κοινωνικό περιβάλλον. Η ταινία δείχνει τις σκληρές συνθήκες που αντιμετωπίζει τόσο η πρωταγωνίστρια, όσο και ο πολύ καλός (για να είναι αληθινός;) σύντροφός της, ο Μέισον ενώ δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα στα παιδιά που έχει αναλάβει. Το δύσκολο παρελθόν της Γκρέις μαζί με το αναπάντεχο μέλλον της, θα πάρουν μορφή στο πρόσωπο της χαρισματικής Τζέιντεν, μιας νέας κοπέλας που θα ενταχθεί στο ίδρυμα, με την οποία μοιράζεται μια περίεργη σύνδεση.

Η ταινία δείχνει ότι ξέρει το θέμα αυτών των ιδρυμάτων καλά. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης παραδέχεται ότι έπιασε δουλειά «σε ένα ίδρυμα για εφήβους με ανάρμοστη κοινωνική συμπεριφορά, που έκανε προσλήψεις. Την πρώτη μέρα, ένα φαινομενικά ευγενικό παιδί, μου μίλησε και μετά μου πέταξε μια καρέκλα από την άλλη άκρη του δωματίου. Ήταν μία από τις πιο τρομακτικές εμπειρίες που είχα, αρχικά. Φοβόμουν πολύ ότι θα κάνω κάτι λάθος, και θα δημιουργήσω μεγαλύτερα προβλήματα στα παιδιά αυτά, από αυτά που έχουν ήδη. Ένα μήνα αργότερα, το είχα ερωτευτεί. Έμεινα περίπου δύο χρόνια», αναφέρει ο σκηνοθέτης.

Η ταινία ξεκινάει πολύ δυνατά. Καλογραμμένο σενάριο, ωραίοι διάλογοι, ωραία κινηματογράφηση, αυθεντικές (και δύσκολες) καταστάσεις. Παιδιά με ραγισμένες ψυχές- πώς να αντισταθεί κανείς σε αυτό το συναίσθημα. Και η ίδια η πρωταγωνίστρια, με τα θέματα που κουβαλάει από το παρελθόν της και τον πατέρα της, που είναι στη φυλακή, αποτελεί ένα ερωτηματικό. Ακόμα πιο μεγάλα ερωτηματικά δημιουργούν οι απρόβλεπτες συμπεριφορές. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι πολύ φυσικές και με βάθος, με την πρωταγωνίστρια Μπρι Λάρσον και την μικρή Κέιτλιν Ντέβουρ να ξεχωρίζουν.

Στην πορεία, πάντως, η ταινία μοιάζει να εξαντλεί τη δυναμική της. Κάπου το θέμα βαλτώνει και γίνεται λίγο γλυκανάλατο, ίσως και κάπως ηθικοπλαστικό. Πάντως, σου τραβάει το ενδιαφέρον μέχρι το φινάλε, ενώ οι αρετές του δεν εξαφανίζονται. Το έργο δεν χάνει το δρόμο του, αλλά ο δρόμος αυτός τελικά αποδεικνύεται πιο προβλέψιμος και ότι δεν έχει τόσα να σου δώσει, όσα περίμενες από την εντυπωσιακή αρχή.

Παρ’ όλ’ αυτά, είναι μια αξιόλογη και ουσιαστική ταινία, για ένα σοβαρό θέμα, που βγάζει συναίσθημα και μιλάει για τις σκληρές πλευρές της ζωής και της παιδικότητας.

Γιώργος Σμυρνής