Γιώργος Κωνσταντίνου: Η επιθυμία για έναν καλύτερο κόσμο είναι διαχρονική!

Τον τελευταίο καιρό συνεργάζεται με το ΚΘΒΕ στην Θεσσαλονίκη. Επίσης, τον είδαμε στην μεγάλη επιτυχία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη “Αν”. Και θα τον δούμε πλέον και στην Επίδαυρο να ερμηνεύει την παράβαση στην κωμωδία Ειρήνη του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. 

Με αφορμή την εμφάνιση του στην Επίδαυρο με την Ειρήνη, ο κ. Κωνσταντίνου μας έδωσε συνέντευξη. Σε αυτήν αναφέρεται στην παράσταση, στην πορεία του στο θέατρο, στην σχέση του με τον Κάρολο Κουν. Αλλά μιλάει και για την χρυσή εποχή του κινηματογράφου, για τον Φίνο, για την τηλεόραση, ενώ μας εξηγεί γιατί δεν πιστεύει στην πολιτική και τους πολιτικούς. 

-Είναι επίκαιρη σήμερα η Ειρήνη του Αριστοφάνη;
Το έργο δεν είναι επίκαιρο. Αλλά είναι διαχρονικό. Πάντα υπάρχει μια νοσταλγία, στους λογικούς ανθρώπους και στην πλειονότητα των ανθρώπων, όσον αφορά την ειρήνη. Θα είναι επίκαιρο και τώρα και για πάντα. Ανεξαρτήτως αν είναι μια ουτοπία. Υπάρχουν εστίες πολέμου σε πολλά μέρη του κόσμου είτε εμφύλιοι. Δεν παύει να είναι μια επιθυμία για έναν καλύτερο κόσμο και πιστεύω ότι είναι διαχρονική.

-Εσείς παίζετε την παράβαση στην παράσταση. Μπορείτε να μας μιλήσετε για το κομμάτι σας στο έργο;
Η παράβαση είναι ένα σημείο που σταματάει η υπόθεση του έργου και ο ποιητής βγαίνει και κάνει αναφορές στην σύγχρονη πραγματικότητα. Αυτό το κομμάτι το έχω αναλάβει εγώ. Στο έργο υποτίθεται ότι μιλάει προηγουμένως ο θίασος για τα επιτεύγματα του ποιητή, ο οποίος ήταν ένας ποιητής αγνός, που αγαπούσε τον κόσμο και που έγραψε στηλιτεύοντας ό,τι κακό υπήρχε- κακά που υπάρχουν και σήμερα: δολοπλοκίες, φακελάκια, προδότες κλπ. Και που μίλησε με θάρρος, βάζοντας το κεφάλι του στον ντορβά και μην διστάζοντας να τα βάλει με τους δυνατούς. Και τότε εμφανίζεται ο ποιητής και ζητάει αναγνώριση από τον κόσμο για το έργο του. Και στην συνέχεια μιλάει ρομαντικά, ποιητικά, για μια εποχή, που υπήρχε πριν, με τον καφέ του χωριού, με την αγάπη για το περιβάλλον και αναρωτιέται: «πώς καταντήσαμε τώρα, που ήρθαν τα πάνω- κάτω».

-Πώς είναι η συνεργασία με τον σκηνοθέτη Σωτήρη Xατζάκη;
Ο κ. Χατζάκης θεωρώ ότι είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης. Δεν τον ήξερα. Συνεργάσθηκα μαζί του και πραγματικά έχω μείνει ενεός βλέποντας τον. Είναι ένας θαυματοποιός για μένα. Καταφέρνει να μετατρέπει θέματα ρουτίνας σε κάτι τόσο ενδιαφέρον, που να μην μπορείς να βγάλεις τα μάτια σου από πάνω τους. Είναι πραγματικά ένας διαχρονικός σκηνοθέτης, που θα κάνει πάντα πολύ μεγάλα πράγματα. Για μένα η Ειρήνη είναι ένα φλατ έργο. Είναι ένα από τα λιγότερο δυνατά έργα του Αριστοφάνη. Δεν έχει την δύναμη που έχουν οι Όρνιθες, η Λυσιστράτη ή ο Πλούτος. Και κατάφερε ο Χατζάκης να μην μπορείς να βγάλεις τα μάτια σου από πάνω του. Με τρομερό γέλιο, τραγούδια, χορούς και ενδιαφέρον σε αυτά που λέγονται.

-Συμμετείχατε φέτος στην ταινία «Αν» του Παπακαλιάτη, η οποία εισπρακτικά «έσκισε». Που αποδίδετε την επιτυχία της;
Το αποδίδω σε έναν άξιο νέο, που κατάφερε να αγγίξει τα σημερινά προβλήματα των νέων, που είναι πολύ δύσκολο, γιατί είναι ένα καυτό σίδερο. Και το κατάφερε με ρεαλισμό και με το να δημιουργήσει μια ιστορία σπουδαία, μαζί με το ταλέντο του και τον ρυθμό. Δεν είναι τυχαίο ότι έκανε επιτυχία ο Παπακαλιάτης.

-Ζήσατε στην μεγάλη εποχή του ελληνικού ψυχαγωγικού κινηματογράφου. Εκείνη η εποχή ήταν τόσο ρομαντική, όσο την φαντάζεται η κοινή γνώμη;
Ασφαλώς. Ήτανε η εποχή της αθωότητας. Οι άνθρωποι ήταν αθώοι, αγαπούσαν το απλό αστείο και τους απλούς κωμικούς, που παίζανε με πλήρη αθωότητα, χωρίς να βωμολοχούν ή να κάνουν ακραία πράγματα. Είναι μια εποχή που την νοσταλγούμε, αλλά δεν θα ξανάρθει, γιατί πονήρεψε πια ο κόσμος.

-Ενώ σας είχε απορρίψει το Εθνικό, αλλά βρήκατε ανοιχτές πόρτες στο θέατρο Τέχνης του Κουν. Τι ήταν αυτό που έφερε στο ελληνικό θέατρο ο Κάρολος Κουν;
Έσπασε τα καθιερωμένα. Έβγαλε τον στόμφο των ηθοποιών, που θεωρούσαν ότι η υποκριτική πρέπει να έχει έναν στόμφο, για να ξεχωρίζει από την καθημερινότητα, πράγμα που ήταν ένα μεγάλο λάθος. Ο Κουν έφερε ένα πνεύμα της καθημερινότητας και του ρεαλισμού στο θέατρο. Το αποτέλεσμα ήταν να αλλάξει πορεία όλο το θέατρο, το οποίο αποδέχθηκε σύγχρονους συγγραφείς, πέρα από τους πολύ μοντερνιστές Ιονέσκο, Μπέκετ, αλλά και Άρθουρ Μίλερ, Τένεσι Ουίλιαμς, ανθρώπους που ήταν σπουδαίοι και μιλούσαν για την καθημερινότητα του σήμερα. Έφερε έναν νέο αέρα και ήταν ένας άγιος του θεάτρου.

-Σας λείπει η τηλεόραση σήμερα;
Σήμερα πια δεν υπάρχει τηλεόραση. Πριν από πέντε χρόνια θα μπορούσατε να μου κάνετε αυτή την ερώτηση. Τότε είχε αλλάξει το ύφος και το ήθος και πιθανώς να μην χωρούσαμε εμείς, οι οποίοι είμαστε πιο ορθολογικοί πάνω στα σίριαλ. Και μας εξοστράκισαν. Αλλά τώρα πια δεν υπάρχει τηλεόραση, ούτε γι’ αυτούς που μας εξοστράκισαν, ούτε για μας.

-Αυτοί που σας εξοστράκισαν από την τηλεόραση κι έφεραν τα καινούρια ήθη, τι ακριβώς έκαναν;
Φέρανε τον εξωπραγματικό τρόπο ζωής, τις ακραίες καταστάσεις, για να βγει γέλιο και να προκαλέσουν το ενδιαφέρον. Θέλανε να κάνουν ακραία πράγματα, για να γελάσει ο κόσμος με τις παλαβομάρες. Δεν υπήρχε μια ορθολογική εξήγηση του «γιατί γίνεται αυτό» σε μια ιστορία. Έγινε μια πλύση εγκεφάλου στον κόσμου και το αποδέχθηκε αυτό και η τηλεόραση συνέχισε με αυτούς και χωρίς εμάς. Και τα ξένα σίριαλ έχουν ακραίες καταστάσεις, αλλά βλέπεις και πράγματα που συμβαίνουν. Θυμάμαι ότι όταν κάναμε κινηματογράφο, ο Φίνος μας έλεγε: «Παιδιά, θα κάνουμε μια ιστορία. Αλλά να μπορούν να συμβούν αυτά που δείχνει». Δεν του άρεσε να υπάρχουν πράγματα, που δεν συμβαίνουν. Αν έβαζες ένα αυτοκίνητο να σταματήσει με αλεξίπτωτο, ας πούμε, θα έλεγε: «ωραίο αστείο, αλλά εμένα δεν μου λέει τίποτα. Γιατί δεν έχει συμβεί ποτέ.»

-Πιστεύετε στην πολιτική; 
Θυμάμαι ότι η πολιτική πάντα ήταν περισσότερο επάγγελμα, παρά λειτούργημα. Έψαξα να βρω το λειτούργημα σε αυτούς που κυβερνούσαν, αλλά είδα ότι ήταν περισσότερο επάγγελμα ή σκοπιμότητες, με αποτέλεσμα να μην πιστεύω πια ότι κάποιοι κάνουν κάτι για το καλό του κόσμου. Αυτό έζησα από μικρό παιδί. Στην χώρα μας, ο κόσμος είναι περίεργος και δεν αντιδρά. Ψάχνω να βρω την νέα γενιά του Πολυτεχνείου. Δεν ξέρω πώς γαλουχήθηκαν τα νέα παιδιά και αδρανοποιήθηκαν.
Κι έτσι όλη αυτή η εξουσία στην Βουλή των βουλευτών που έχουν την πλειοψηφία των εδρών δημιουργεί μια όχι και τόσο δημοκρατική κατάσταση και ψηφίζει πράγματα που στρέφονται εναντίον μας. Έτσι είχα πάντα αμφιβολία για την καθαρή δημοκρατία. Και δυστυχώς δεν παρουσιάζεται μόνο στην χώρα μας αυτό το φαινόμενο.

– Τα επόμενα σχέδιά σας ποια είναι;
Δεν ξέρω ακόμα τι ακριβώς θα συμβεί. Πιθανόν να μείνω στην Θεσσαλονίκη και να συνεχίσω την συνεργασία μου με το ΚΘΒΕ. Θα το ήθελα, μου αρέσει. Είναι πολύ σπουδαίο το θεατρόφιλο κοινό της Θεσσαλονίκης. Είναι συγκροτημένο και αγαπάει πολύ το θέατρο. Και το υποστηρίζει πάρα πολύ- ειδικά το Κρατικό Θέατρο. Αρκεί να είναι καλή η παράσταση. Γιατί αν δεν είναι καλή η παράσταση, ο κόσμος γίνεται ανάποδος.