World’s End στο θέατρο @ Ρουφ: “The One that got away…”
Το βραβευμένο έργο του Paul Sellar ανεβαίνει από τον θεατρικό οργανισμό urbn-theatr στο θέατρο@Ρουφ στο Γκάζι. Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο που εξερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγάπη και την απώλεια σε μια μεγαλούπολη, όπου οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι και ο χρόνος κυλάει αμείλικτα.Σε πραγματικό χρόνο, παρακολουθούμε την απροσδόκητη συνάντηση ενός ζευγαριού, λίγο καιρό μετά το χωρισμό τους. Ο συγγραφέας μας παρουσιάζει τον επικήδειο μιας ερωτικής σχέσης-την τελευταία πράξη του χωρισμού της Κατ και του Μπεν- με τρόπο επώδυνο αλλά και χιουμοριστικό, ρεαλιστικό και ποιητικό συνάμα.Της Κατερίνας Πέννα
Η δύναμη ωστόσο του κειμένου δεν εξαντλείται στην ανατομία των σύγχρονων σχέσεων. Συνομιλώντας με τον συγγραφέα Paul Sellar, γίνεται σαφές ότι πρόκειται για ένα βαθιά κοινωνικό έργο με πολλές προεκτάσεις. «Μέσα από τον μικρόκοσμο της σχέσης της Κατ και του Μπεν, τίθενται επί τάπητος ζητήματα που ξεπερνούν τα στενά όρια μιας σχέσης. Πρώτα απ΄όλα το θέμα της επιτυχίας στον δυτικό κόσμο. Πώς ορίζουμε την επαγγελματική και κοινωνική επιτυχία στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις; Είναι ο Μπεν ένας αποτυχημένος και ονειροπόλος συγγραφέας ή είχε απλώς την ατυχία να περιθωριοποιηθεί σε μία κοινωνία όπου η επιτυχία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παραγωγική διαδικασία και τα υλικά αγαθά; Και πως διαχειρίζεται η γενιά των 30-something τα διλλήματα αυτά;»
Τα ερωτήματα όμως του συγγραφέα δεν σταματούν εκεί. Βάζει στο μικροσκόπιο τις φιλίες και αμφισβητεί την αγνότητα των προθέσεων τους, σε έναν κόσμο άρρηκτα συνδεδεμένο με το προσωπικό όφελος. Η Τία, η καλύτερη φίλη της Κατ, που έρχεται να την υποστηρίξει σε αυτήν την δύσκολη στιγμή, δεν είναι για τον Μπεν παρά ένας καλοντυμένος γύπας που κόβει βόλτες πάνω από το πτώμα της σχέσης τους. «Πόσος χώρος υπάρχει άραγε στις ζωές των ανθρώπων της πόλης, ζαλισμένων από την ταχύτητα αυτών των ρυθμών, για να αναπτυχθούν αληθινοί δεσμοί, αληθινές φιλίες ;» ρωτά, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης μας, ο συγγραφέας. Και πράγματι, όσο εξελίσσεται η παράσταση, το ρολόι του τοίχου αποτελεί μια επώδυνη και πιεστική υπενθύμιση του χρόνου που κυλάει ασταμάτητα και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για να ανθίσουν οι σχέσεις μας.
Ρωτάμε τον Paul Sellar αν πρόκειται για ένα έργο καθαρά αυτοβιογραφικό. «Σίγουρα το έργο έχει και στοιχεία της δικής μου ζωής, της ζωής των φίλων μου και των γνωστών μου. Όμως, ζώντας για χρόνια στο Λονδίνο, άρχισα να παρατηρώ τις σχέσεις των ανθρώπων στην πόλη αυτή, μέσα από μικρά στιγμιότυπα της καθημερινότητας: ο καυγάς κάποιου ζευγαριού στη μέση του δρόμου, η συνομιλία δύο συντρόφων σε ένα εστιατόριο ή μια ανέμελη συντροφική βόλτα ένα κυριακάτικο απόγευμα. Προσπάθησα να αποτυπώσω με ακρίβεια την αίσθηση της ζωής και των σχέσεων όπως διαμορφώνονται στη σύγχρονη εποχή. Ένα από τα βασικά συμπεράσματά μου είναι ότι οι άνθρωποι ωριμάζουν σε διαφορετικούς χρόνους, ανεξάρτητους από τη βιολογική τους ηλικία. Και σίγουρα, η καταληκτική στιγμή αυτού του χωρισμού είναι μία στιγμή θανάτου για τους δύο πρωταγωνιστές, είναι όμως και μία στιγμή ωρίμανσης-ειδικά για τον Μπεν».
Πόσο μπορεί όμως ένα έργο που εκτυλίσσεται στο Λονδίνο, με συχνές αναφορές στην πόλη αυτή, να είναι επίκαιρο και για τους θεατές που δεν έχουν ανάλογη εμπειρία; «Το έργο εκτυλίσσεται στο Λονδίνο, όμως κάθε μεγαλούπολη έχει τα δικά της σημεία αναφοράς. Τις γειτονιές που συχνάζουν οι επιτυχημένοι, τα μέρη όπου συναντιούνται οι εναλλακτικοί, οι μποέμ, οι αντικομφορμιστές. Τα πλούσια και τα φτωχά προάστια, τις μοδάτες αλλά και τις εργατικές περιοχές. Θέλω να πιστεύω πως ο θεατής, όπου και αν βρίσκεται, μπορεί να κάνει τους ανάλογους συσχετισμούς και να προσαρμόσει την ιστορία αυτή στα δικά του πλαίσια αναφοράς», αντιτείνει ο δημιουργός.
Το δυνατό κείμενο του Paul Sellar αναδεικνύει με έξοχο τρόπο η άρτια παραγωγή του urbn-theatr και ιδιαίτερα η σφιχτοδεμένη και ρυθμική σκηνοθεσία του Ηλία Παναγιωτακόπουλου, που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή καθ΄όλη τη διάρκεια της παράστασης. Ωστόσο, οι ερμηνείες των τεσσάρων πρωταγωνιστών (Μαρκέλλα Γιαννάτου, Μαρία Μπρανίδου, Ηλίας Παναγιωτακόπουλος και Θοδωρής Σμέρος) χρειάζονται ακόμα αρκετή επεξεργασία για να αποτυπώσουν πειστικά την πολυπλοκότητα αλλά και τις συγκρούσεις των ηρώων. Η μετάφραση της Λίνας Παππά παραμένει-δυστυχώς- απόλυτα πιστή στο πρωτότυπο κείμενο, με αποτέλεσμα οι ιδιωματισμοί της αγγλικής γλώσσας αλλά και το ιδιότυπο βρετανικό χιούμορ να αποδυναμώνονται στην ελληνική απόδοση του έργου, στερώντας εν μέρει από τους θεατές τη δυνατότητα να απολαύσουν τους καυστικούς και εξαιρετικά ευφυείς διαλόγους της παράστασης.
Ολοκληρώνοντας τη συνομιλία με τον Paul Sellar, του ζητώ να μου αποτυπώσει σε μία φράση το δια ταύτα της παράστασης. “Ultimately, the play is about the One that got away”, μου απαντά. Το έργο έχει λοιπόν γραφτεί για εκείνον ή για εκείνη που κάποτε αφήσαμε να ξεγλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλά μας…
Πληροφορίες για τις ημέρες και ώρες των παραστάσεων
