Οι άγριες μέρες μας

Η νεαρή Χλόη γλιτώνει από τα χέρια ενός βιαστή χάρη στην επέμβαση μιας παρέας νομάδων που ζουν σε ένα τροχόσπιτο και βοηθούν φτωχούς και άστεγους. Μαζί τους η Χλόη θα ζήσει μια τρελή, γεμάτη έντονες συγκινήσεις, περιπέτεια.

O Βασίλης Κεκάτος είχε αποκτήσει φήμη πριν καν φτιάξει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, τόσο ως μικρομηκάς (Χρυσός Φοίνικας για την «Απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς») όσο και τηλεοπτικός δημιουργός («Milky way»). Με τις «Άγριες μέρες» του ο Κεκάτος επιβεβαιώνει τις ικανότητες του ως ένας αφοσιωμένος κινηματογραφιστής που σκιτσάρει το δικό του συμπάν, γύρω από νεανικά πρόσωπα που επιδιώκουν να ζήσουν ελεύθερα και επαναστατούν κατά της καθεστηκυίας τάξης. Εδώ οι ασυμβίβαστοι ήρωες του σκηνοθέτη κινούνται από μια περισσότερο ρομαντική (και επομένως πιο πρόσφορη κινηματογραφικά αίσθηση)  δυναμική, η οποία δεν αρνιέται τις πολιτικές καταβολές της αν και δυσκολεύεται να τις ολοκληρώσει με τη δέουσα κριτική ματιά.

Παρότι η φυσικότητα και οι έντονες συγκινήσεις δίνουν το ρυθμό στη ζωή των νομάδων, το road movie του Κεκάτου σε αρκετά σημεία οδηγείται σε αδιέξοδο, λόγω της αδυναμίας να κουμπώσει αρμονικά η εξιδανικευμένη εικόνα της συμμορίας των επαναστατών με την ιστορία ενηλικίωσης της Χλόης. Στο ρόλο της τελευταίας η Δάφνη Πατακιά ορμά με δύναμη και καταφέρνει να είναι βασικό εργαλείο στο όχημα του Κεκάτου, που μας οδηγεί σε ένα κόσμο που πατάει μεν γερά στο σήμερα (οι άγριες μέρες της εποχής δηλώνονται εξαίσια με τις μικροαστικές οικογένειες, το πατριαρχικό απόστημα, τις τοκογλυφικές πρακτικές και την κοινωνική αναλγησία) αλλά οι ονειρικές εκφάνσεις του μοιάζουν να είναι εκτός από παρηγοριά ίσως και η μοναδική λύση για ανθρώπους που αρνούνται την ήττα και τον συμβιβασμό.