Status Update: Στυλιάνα Ιωάννου, ηθοποιός

Μάλλον κάπως τυχαία μπήκε στη ζωή μου, άρχισα θεατρικό παιχνίδι σε ένα καλοκαιρινό σχολείο όπου πήγαινα και συνειδητοποίησα ότι αυτή η εμπειρία με φέρνει πιο κοντά με στοιχεία του χαρακτήρα μου που δεν θα μπορούσα ίσως να ανακαλύψω σε άλλη συνθήκη. Έτσι, άρχισα να νιώθω ότι μπορούσε να μου δώσει αυτοπεποίθηση – κάτι που δεν είχα ως παιδί – και να με εξελίξει κοινωνικά και συναισθηματικά. Άρα η ανάγκη μου να κάνω θέατρο είχε μια εγωκεντρική διάθεση και στην πορεία κατάλαβα ότι είναι κάτι το οποίο δεν μπορώ να αφήσω ποτέ.

Νομίζω ότι από όλα υπάρχει πάντα κάτι να κρατήσεις. Αν πρέπει να διαλέξω, θα έλεγα σίγουρα η επιλογή μου να ζω στην Αθήνα και η ομάδα με την οποία δουλεύουμε τα τελευταία χρόνια και με την οποία κάναμε μαζί το «We are in the army now».

Όταν, όμως, αποφοίτησα από τη δραματική σχολή είχα μια ανάγκη να κρατήσω μια απόσταση από το θέατρο. Έτσι άρχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα στη Φιλοσοφική και στη πορεία συνειδητοποίησα ότι μου άρεσε. Διάβασα πολύ και πήρα πολλά πράγματα, τα οποία με έφεραν ξανά κοντά στο θέατρο και στην ανάγκη μου να το συνεχίσω πιο ώριμη και πιο ήρεμη πια.

Ξεκινήσαμε μαζί από το Θέατρο Τέχνης και το «Father Help Us» ήταν η τρίτη παράσταση που κάναμε μαζί, όπου μάλλον και οι δύο καταλάβαμε ότι κάτι πιο βαθύ μας συνδέει. Ίσως, αυτό, να είναι η ανάγκη μας να κάνουμε θέατρο χωρίς να προσπαθούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον γιατί είναι κάτι το οποίο υπάρχει από μόνο του και δεν χρειάζεται να το ψάξουμε. Ίσως, να είναι η ανάγκη μας να ανατρέξουμε στις προσωπικές μας εμπειρίες και να τις φέρουμε ξανά στο παρόν ή ίσως να είναι και το γεγονός ότι αρέσει και στους δύο το απρόσμενο και το ασαφές. Ό,τι και να είναι, σίγουρα είναι κάτι που θα συνεχίσει να μας συνδέει και σε προσωπικό και σε καλλιτεχνικό επίπεδο.

Είναι μια μορφή τέχνης που με απασχολεί. Μ’ αρέσει πολύ η αποσπασματικότητα, η ασάφεια και το χάος στη τέχνη. Δεν χρειάζεται όλα να είναι “σωστά” και “γραμμικά”, ούτε να καταλήγουν κάπου. Αναζητώ το casualness, τη ρευστότητα και οτιδήποτε μου δίνει χώρο να υπάρχω – χωρίς να νιώθω εγκλωβισμένη στο τι είναι σωστό και τι λάθος στη τέχνη. Θέλω να βρίσκομαι στη σκηνή και κάθε φορά να είναι μια διαφορετική εμπειρία από την προηγούμενη χωρίς να ξέρω από πριν, τι διαδρομή θα ακολουθήσω μέσα μου.

Το να σου δίνεται η ευκαιρία να βρεθείς μπροστά σε κοινό που μιλάει μια άλλη γλώσσα από σένα είναι μοναδική εμπειρία. Η παράσταση ξεκίνησε από το διαδικτυακό κανάλι της Στέγης και είχαμε τη τύχη να το δουν άνθρωποι και στο εξωτερικό. Το ίδιο το έργο δεν αφορά μόνο το ελληνικό κοινό και δεν χρειάζεται να είναι στην ίδια γλώσσα για να το κατανοήσει κάποι@, ούτε χρειάζεται να καταλαβαίνεις τα πάντα σε μια παράσταση.

αλλά αν κάποια στιγμή μου δινόταν η ευκαιρία να δουλέψω στο εξωτερικό θα το έκανα. Κάθε καλλιτεχνική εμπειρία ή πόλη έχει να σου προσφέρει κάτι. Έχω εμπιστοσύνη στη ζωή, άρα αν κάποια στιγμή νιώσω ότι θέλω να φύγω για να δοκιμάσω κάτι άλλο, θα φύγω χωρίς δεύτερη σκέψη.

Είναι άλλος κόσμος κι έχει άλλη αίσθηση. Δεν ξέρω ακόμα ποιο σινεμά με ενδιαφέρει γιατί είναι κάτι το οποίο ακόμα ψάχνω. Αυτό που ξέρω είναι ότι μου αρέσει όταν σε μια ταινία υπάρχει περισσότερη σιωπή, παρά πλοκή.

Τον ευχαριστώ πολύ που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία χωρίς να έχω πίσω μου την εμπειρία του κινηματογράφου ή της τηλεόρασης. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα τεράστια ασφάλεια μαζί του και τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Είναι δίπλα στους ηθοποιούς σε κάθε στιγμή. Ξέρει ακριβώς τι θέλει και ταυτόχρονα είναι ανοιχτός στο να ακούσει. Είμαστε ακόμα στη διαδικασία γυρισμάτων και είναι κάτι που απολαμβάνω πολύ. Είναι τόσο όμορφο να βρίσκεσαι ανάμεσα σε τόσο ταλαντούχους ηθοποιούς και δημιουργούς. Σε κάθε γύρισμα μαθαίνω όλο και περισσότερα πράγματα και αντιλαμβάνομαι πόσο διαφορετικό είναι από το θέατρο.

Μεγάλωσα στην Κύπρο σε μια πολύ κλειστή και συντηρητική κοινωνία, όπου δυστυχώς ήταν απίθανο να μη βιώσω καταπίεση κυρίως από το κοινωνικό σύνολο. Δεν πρέπει ποτέ να σταματάς να παλεύεις και δε θέλω ποτέ να σταματήσω να παλεύω. Πόσο μάλλον μέσα από τη δουλειά μου. Θα συνεχίσω να μιλάω σε πρώτο πρόσωπο, θα συνεχίσω να εκθέτω τη τοξική κουλτούρα που βιώνουμε και θα συνεχίσω να στηρίζω άτομα που αντίστοιχα βίωσαν ή βιώνουν καταπίεση.

Υπάρχει ευαισθησία και μια διάθεση συλλογικής αντίδρασης στις διάφορες μορφές κοινωνικής καταπίεσης. Έχουμε την τάση να απορρίπτουμε νόρμες προηγούμενων γενεών και είναι πολύ μεγάλη η ανάγκη να απαλλαγούμε από οτιδήποτε μας αναγκάζει να μην υπάρχουμε ισότιμα. Όσο όμως εμείς παλεύουμε για τα αυτονόητα, υπάρχει μια άλλη μερίδα της δικιάς μας γενιάς που παλεύει για τη διατήρηση των συνθηκών που εμείς προσπαθούμε να εξαλείψουμε.

Όταν αναγκάζομαι να ζητάω τα αυτονόητα στο εργασιακό περιβάλλον και όταν καταστέλλεται η δημιουργική μου ιδιότητα εξαιτίας του φύλου, της ηλικίας μου ή της θέσης μου στον εργασιακό χώρο.

Αν όμως πρέπει να διαλέξω ένα είναι να δημιουργηθεί ένας κόσμος που δε θα χρειάζονται ταυτότητες και αυτό που θα έχει σημασία είναι το ποι@ είμαστε – και όχι το ποιες ταυτότητες φέρουμε.