Μια μέρα με την Lea Vlamos στην ball scene του Παρισιού

Δυο έγχρωμα κορίτσια στο ύψος σου στέκονται στην ουρά για το ταμείο. Είναι ντυμένες και βαμμένες σαν να πρόκειται να βγούνε για clubbing, παρότι είναι μεσημέρι. Στην παρέα τους μια πανύψηλη trans που, πάνω στα φούξια τακούνια της, φαντάζει ακόμα πιο θεόρατη. Είσαι η επόμενη που θα βάλει το χάρτινο πάσο στο χέρι.

Κάτω από μια λευκή τέντα, ο διάδρομος οδηγεί σε ένα αυτοσχέδιο ballroom. To taxi σε έχει αφήσει στα ψηλά του Villejuif, ενός νοτιοανατολικού προαστίου του Παρισιού, που χωρίς ν΄ ανήκει στα κακόφημα μέρη της πόλης (εκεί όπου πριν από μια 15ετία είχαν ξεσπάσει αστικές εξεγέρσεις δίχως προηγούμενο) παραμένει μια περιοχή ‘στιγματισμένη’ ως προάστιο μεταναστών.

Σκηνές από το εμβληματικό «Paris is burning» αναβιώνουν που αλλού; Στο Παρίσι.

Πάνω από 300 άτομα εμφανίζονται μπροστά σου, εκπέμποντας την ενέργεια και την ένταση ενός συναυλιακού κοινού. Ραπάρουν ρυθμικά, χειροκροτούν ασταμάτητα και αποθεώνουν – ανάλογα με τα γούστα τους – τον καθένα ή την καθεμιά που ανεβαίνει στο catwalk για να χορέψει voguing. Αν δεν είχες δει το «Paris is burning» – το ντοκιμαντέρ της Τζένι Λίβινγκτον για την ball scene της Νέας Υόρκης εκεί στα μακρινά 90s – θ’ αναρωτιόσουν ήδη «μα που ήρθα;». Αλλά αυτό είναι το φλεγόμενο Παρίσι. Το Παρίσι που ελάχιστοι επισκέπτες, όπως εσύ, έχουν δει να τους αποκαλύπτεται.

Η Όμικρον (ναι, η παραλλαγή της covid 19) καλπάζει στην Ευρώπη αλλά σ’ αυτό το ballroom κανείς δεν μοιάζει να νοιάζεται. Το γεγονός ότι εσύ (και 5-6 ακόμα) φοράς μάσκα μέσα στο, επιεικώς, ενθουσιώδες πλήθος είναι μια ακόμα ασήμαντη λεπτομέρεια που σε κάνει να αισθάνεσαι σαν τη μύγα μες το γάλα. Βέβαια, η φάση εκεί, έχει να κάνει με το fun, μα κυρίως με την χαρά της ενσωμάτωσης. Γύρω σου, άνδρες και γυναίκες, gay άνδρες και gay γυναίκες, trans γυναίκες, μαύρες trans γυναίκες, drag άνδρες, κοντοί και κοντές, ψηλοί και ψηλές – αλλά όλοι άνθρωποι. Και όλοι με την ίδια φλόγα να ενθαρρύνουν τους υπόλοιπους να εκφραστούν με το σώμα τους.

Η εντυπωσιακή trans με την ξανθιά περούκα που ανεβαίνει τώρα, με αυτοπεποίθηση στην πασαρέλα (και η οποία θα έκανε μερικά supermodels να κοκκινίσουν) βυθίζεται αισθησιακά στα γόνατα της πριν κατέβει από τη σκηνή. Στο voguing, το σώμα ισούται με πολιτική πράξη. Είναι μια δημόσια δήλωση πως το σώμα μιας διαφορετικής ύπαρξης όχι μόνο υπάρχει δίπλα σου, αλλά υπάρχει με περηφάνια. Το ball δεν είναι παρά μια urban τελετή ενδυνάμωσης.

Σκηνή από το «Climax» του Αργεντίνου Γκασπάρ Νοέ.

Στις κοινότητες των voguers, σε όλες τις πόλεις του δυτικού κόσμου, ο χορός είναι ένας ευφορικός εξορκισμός των φυλετικών και έμφυλων διακρίσεων. Όπως και στο Χάρλεμ των 60’s όπου καταγράφεται η πρώτη οργανωμένη κοινότητα των trans voguers, ήταν o κοινωνικός εκτοπισμός και ο ρατσισμός που τις είχε θέσει σε κίνηση.

Έτσι κι εδώ, στο Villejuif, τα περισσότερα πρόσωπα που σε περιβάλλουν είναι παιδιά μεταναστών, μετανάστες δεύτερης ή και τρίτης γενιάς, οι περισσότεροι μαύροι, οι περισσότεροι στις παρυφές της κοινωνίας της πόλης. Όμως, εδώ αυτό το μεσημέρι – ή μήπως έξω έχει αρχίσει να νυχτώνει κιόλας; – οι περισσότεροι από αυτούς θα γίνουν για λίγο kings and queens κάτω από τις ζητωκραυγές και τις επευφημίες της «οικογένειας».

H εκθαμβωτική Lea Vlamos

Σε περίπτωση που δεν έχεις δει το «Pose» στο Netflix, ο όρος οικογένεια είναι ακριβής. Κάθε χορευτής ανήκει σε ένα House, έναν οίκο δηλαδή, μητριαρχικής λογικής, όπου οι περφόρμερς μεγαλώνουν και εκπαιδεύονται στον χορό με τους όρους μιας ηθικής και αξιακής συγγένειας. Η συντριπτική πλειονότητα των οίκων στο Παρίσι είναι παραρτήματα των original Houses της Νέας Υόρκης – με εξαίρεση το native LaDuree. Σήμερα, στο Παρίσι λειτουργούν γύρω στους 15 οίκους με πρωτοπόρους τους Mizrahi και Ninja.

Στον οίκο των Ninja, ανήκει και η εκθαμβωτική Lea Vlamos aka Lea Ninja, που κυκλοφορεί από ώρα στο ballroom. Θα ήταν περίεργο να μην την είχες εντοπίσει μέσα στο ολόσωμο see through φόρεμα της και ένα στέμμα από στρας να λαμποκοπάει κάτω από τα φώτα. Η Vlamos, άλλωστε, είναι ο λόγος που βρίσκεσαι εδώ.

Ιέρεια της street culture του Παρισιού, μούσα του Γκασπάρ Νοέ στο «Climax» του 2018, γεννημένη χορεύτρια (χορεύει από τα 6 της) και με ελληνικό αίμα να κυλάει στο σώμα της, πρόκειται να επιστρέψει στην Αθήνα. Προσκεκλημένη της Στέγης ως κεντρικό πρόσωπο ενός ball, του «Climax Ball» σκοπεύει να φέρει την σημερινή ατμόσφαιρα στο industrial space του Onassis Ready.

Παρεμπιπτόντως, ήδη πέφτουν κορμιά για μια θέση στο ball της Vlamos το Σάββατο που έρχεται. ΄Ομως, το event είναι περιορισμένης χωρητικότητας και η είσοδος θα γίνεται με σειρά προτεραιότητας.

Πίσω στο Villejuif. Εκεί που η σωματικότητα και η ρευστότητα των ταυτοτήτων βασιλεύει στο ballroom. Οι μοντελικές πόζες μπλέκονται με υψηλού επιπέδου γυμναστικές ικανότητες, hip hop beat και μοτίβα της αφρικανικής τέχνης· γεννώντας και αναγεννώντας εκδοχές μιας avant garde έκφρασης. Κάτι ανάμεσα στην τέχνη και τον ακτιβισμό. Εκείνο, βέβαια, που κάνει την γαλλική σκηνή των voguers να ξεχωρίζει από τις άλλες, είναι η αφομοίωση των καταγωγικών στοιχείων όλων αυτών των LGBT+ περφόμερς – κληρονομιά από τους μετανάστες γονείς τους.

Στο πατάρι απ’ όπου εποπτεύεις το συνεχιζόμενο χορευτικό μανιφέστο ξεσπάει καβγάς. Η ομάδα των ξένων επισκεπτών (στην οποία και ανήκεις) προκαλεί την έντονη διαμαρτυρία κάποιων ογκωδέστατων Γάλλων που θεωρούν πως έχετε καταλάβει το καλύτερο ‘θεωρείο’ του ballroom. Διεκδικούν τον χώρο τους – όπως έχουν μάθει να κάνουν. Προλαβαίνεις να αποχωρήσεις ησύχως πριν η κατάσταση ξεφύγει.

Προλαβαίνεις και το σούρουπο του Παρισιού. Δίπλα στο ballroom ένα decadence bar (σαν από ταινία του Οικονομίδη) έχει μόλις ανοίξει και σερβίρει τα πρώτα ποτά. Στο μεταξύ, καινούργια taxi καταφθάνουν με τους επόμενους performers του ball. Κι αυτό θα συνεχιστεί μέχρι αργά το βράδυ. Γιατί το Παρίσι, εδώ φλέγεται.