Status Update: Δημήτρης Τσίκλης, ηθοποιός

Μεγάλωσα όμως στην Αθήνα. Σε ένα όμορφο σπίτι στην Αγία Παρασκευή, που πάντοτε αποτελεί το καταφύγιο μου, κάτι σαν αγκαλιά.

είναι ένα δεντρόσπιτο ψηλό. Το έφτιαξε ο παππούς με τον πατέρα μου ένα καλοκαίρι λίγο μετά το 2000. Κάθε μεσημέρι, μετά την θάλασσα και μετά το φαγητό, πηγαίναμε εκεί με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου για να κοιμηθούμε. Παίρναμε τα μαξιλάρια μας και ανεβαίναμε σιγά σιγά την σκάλα. Ξαπλώναμε με τους τζίτζικες για συντροφιά. Όμως ο φόβος μήπως κάποιο φίδι έρθει και σκαρφαλώσει τον κορμό του πεύκου, καθιστούσε αδύνατον να κοιμηθώ. Έπρεπε να είμαι σε εγρήγορση. Να δράσω. Να προστατεύσω την οικογένεια μου. Οι σκιές των φύλλων κάλυπταν τα θερινά μεσημέρια των παιδικών μου χρόνων και σχημάτισαν την στάση μου για την οικογένεια και την ζωή. Μπορεί να μεγάλωσα, η μυρωδιά όμως του πεύκου με συντροφεύει ακόμα και μου θυμίζει, που και που, πως είμαι ακόμα παιδί.

Δεμένος με την ζώνη, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του πατέρα μου. Πάντοτε κοιτούσα έξω. Ποτέ μέσα. Ήταν για μένα πόλος έλξης. Με τραβούσε με μια απίστευτη δύναμη. Παρατηρούσα εν κινήσει τα σπίτια που έφευγαν γρήγορα το ένα μετά το άλλο. Φανταζόμουν τις ζωές όλων εκείνων των αγνώστων, που μέσα μου τους ήξερα. Μεταμορφωνόμουν σε ολόκληρη οικογένεια. Ήμουν ο πατέρας, η μητέρα, ο γιος αλλά κι η κόρη. Ήθελα να ζήσω τα πάντα. Τις ζωές όλων. Κάθε διαφορετική υπάρχουσα συνθήκη. Ανακάλυψα πως ήμουν και ο θύτης και το θύμα. Μοιχαλίδα, αλλά και Αγία.

Φωτογραφία: Panos Astor Koffas

ότι το παιδί τους θέλει να τα αφήσει όλα και να ακολουθήσει έναν δρόμο άγνωστο προς εκείνους. Έγινε με μια απίστευτη ορμή από μεριάς μου. Σε ένα απόγευμα ανακοίνωσα πως σταματάω τα φροντιστήρια και δεν θα συμμετέχω στις πανελλαδικές εξετάσεις. Όπως χαρακτηριστικά τους είπα εκείνο το απόγευμα «είναι κρίμα να χάνω τον χρόνο μου κι εσείς τα χρήματα σας». Ήξερα πολύ καλά προς τα πού θέλω να βαδίσω. Το άκουσα και βρήκα το θάρρος να το διεκδικήσω. Οι γονείς μου λοιπόν με πολύ προσοχή και φροντίδα προσπάθησαν να καταλάβουν την ανάγκη μου και κυρίως με ψυχραιμία, να με υποστηρίξουν. Άλλωστε πάντοτε έλεγαν να κάνω στην ζωή αυτό που αγαπάω.

Με βρήκαν στην πιο μεταβατική φάση της ζωής μου. Εκείνη που τελείωνα το λύκειο. Μου πρότεινε λοιπόν, η αγαπημένη Ρέινα Εσκενάζυ τον ρόλο του Τόμυ. Ένας ρόλος μικρός, που με βοήθησε όμως πολύ. Μπήκα στα βαθιά κατευθείαν και αυτό συντέλεσε στο να αντιληφθώ, έστω και λίγο, πως γίνονται τα πράγματα.

για αυτήν τη νέα συνεργασία στις «Άγριες Μέλισσες». Από την πρώτη μέρα με υποδέχθηκαν με ζεστασιά και φροντίδα. Είναι μια ομάδα που έχει δέσει δυο χρόνια τώρα, προσέχοντας και προστατεύοντας το υλικό της. Νιώθω χαρά για την συνάντηση αυτή και προσπαθώ να βάλω το προσωπικό μου στίγμα ώστε να γίνει ακόμα καλύτερη. Για τους άλλους και κυρίως για τον θεατή.

Φωτογραφία: Panos Astor Koffas

Δεν έχει ανακοινωθεί κάτι τέτοιο. Ούτε προκύπτει άμεσα από την μέχρι στιγμής δραματουργία της ιστορίας. Αυτό είναι μια φήμη που διέδωσαν μερικοί που αγαπούν το κιτρινισμό, που τον αγαπάμε πολύ και ως χώρα, και επένδυσαν ώστε να αποκτήσουν περισσότερη τηλεθέαση ή επισκεψιμότητα. Παρόλα αυτά, ομοφυλόφιλος ή όχι, η σεξουαλική προτίμηση κάποιου δεν αποτελεί λεζάντα ως προς την περιγραφή της προσωπικότητας του. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε. Βάζοντας το λοιπόν σαν τίτλο με συντροφιά τα αποσιωπητικά, χρωματίζεις αρνητικά κάτι που δεν θα έπρεπε να σχολιάζουμε καν. Είναι προσβλητικό. Για τον Λευτέρη και για κάθε Λευτέρη εκεί έξω.

Είναι ένα πλάσμα με βαθιές ανησυχίες και όνειρα, που πιστεύει στην δύναμη της τέχνης ως προς την μεταβολή της κοινωνίας και του ανθρώπου. Μάχεται λυσσαλέα για τις ιδέες του και για να κάνει τον κόσμο καλύτερο.

Η επιλογή του καστ όμως ήταν πολύ εύστοχη. Υπάρχουν σημεία που συγκλίνουμε: Η ευγένεια και η καθαρότητα, σε συνάρτηση με την αίσθηση δικαίου που με χαρακτηρίζει, με ενώνουν βαθιά με τον Λευτέρη.

Την έρευνα. Την συνύπαρξη με τόσο αξιόλογους συνεργάτες.

Φωτογραφία: Σπύρος Περδίου

ορισμένων ως προς στην τοποθέτηση και τον σχολιασμό. Κυρίως όταν έχουν δημόσιο λόγο. Η αναγνωρισιμότητα όχι. Δεν της δίνω βάση όμως. Δεν υπήρξε ποτέ για μένα αυτοσκοπός. Προσπαθώ να εστιάζω στην δουλειά μου και σε αυτό που καλούμε να κάνω. Είναι αρκετά απαιτητικό.

Η κοινωνικοποίηση και η επικοινωνία είναι από τα βασικά στοιχεία που αγαπώ και τα απολαμβάνω.

Και οι δύο σε σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη. Η πρώτη είναι η συνέχεια της «Φαίδρας» μας, που μετά τις παραστάσεις της στην Ελλάδα κατά την θερινή περίοδο, ταξιδεύει στο Εθνικό Περιφερειακό Θέατρο Östgötateatern, στη Σουηδία. Σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη και με μια υπέροχη ομάδα συντελεστών, θα μεταφέρουμε τον λόγο των Ευριπίδη, Σενέκα και Ρακίνα στην όμορφη αυτή σκανδιναβική χώρα. Στις 15 και 16 Οκτωβρίου. Παράλληλα, ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς για το «Λευκό Δωμάτιο». Το νέο έργο του Αλέξη Σταμάτη, που διαδραματίζεται στο πιο ιδιαίτερο κατάλυμα. Σε μια πανσιόν στο άχρονο, μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, οι θεατρικοί ήρωες διαμένουν και αλληλεπιδρούν έχοντας όλοι κοινή πλεύση προς την ελευθερία. Εκεί, ανάμεσα στην Έντα Γκάμπλερ και την Μπλανς Ντι Μπουα, βρίσκομαι εγώ. Κάτι σαν αφηγητής με μικρόφωνο, που κινείται ελεύθερα στην σκηνή και τραγουδάει. Ένα είδος κομπέρ. Ή αφηγητή. Ή ένοικου. Ή φίλου. Ή ενός άγγελου εξ ουρανού που στάλθηκε με ένα και μόνο στόχο: Να πάει την ιστορία παρακάτω. Τα υπόλοιπα από 28 Οκτωβρίου στο θέατρο Σταθμός.

Πολλοί. Παρά πολλοί.

Στιγμιότυπο από την παράσταση «Λευκό Δωμάτιο», του Αλέξη Σταμάτη. Φωτογραφία: Σπύρος Περδίου

τα ταξίδια. Βόλτες με φίλους. Βόλτες μόνος. Να περιπλανιεμαι στην πόλη με ένα βιβλίο αγκαλιά. Να γνωρίζω νέα μέρη. Να πηγαίνω σινεμά. Να μαγειρεύω. Να ζωγραφίζω. Να χάνομαι μέσα στα πάρτυ, χορεύοντας ως το πρωί.

Το παράξενο δεν είναι αυτό. Παθιάζομαι ακόμα και όταν ακούω μουσική. Μπορώ να βάλω ένα κομμάτι και να το ακούω σε επανάληψη για ώρες, σαν ένα μοτίβο. Αγαπώ την επαναληπτικότητα. Αγαπώ την καταβύθιση στην σκέψη και το έργο ενός καλλιτέχνη. Είναι ένας είδος τελετουργίας. Φορά με φoρά ανακαλύπτω νέες φράσεις, φωτίζονται νέες μουσικές ενότητες.

δεν μπορώ να το αποκαλύψω. Ελπίζω ούτε κι εκείνοι. Έτσι παιδιά;