Ένας άντρας και μια γυναίκα γνωρίζονται στα συντρίμμια της μεταπολεμικής Πολωνίας. Παγιδεύονται σε έναν μοιραίο έρωτα που τους καταδικάζει να βρίσκονται δεμένοι ο ένας με τον άλλον.
Μελαγχολικό, με βαρύ συμβολισμό (το σχόλιο για μια απάνθρωπη Ευρώπη που βρίσκεται διχασμένη εδώ και πολλές δεκαετίες κι όχι μόνο σήμερα) και μια μεγαλοπρεπή σκηνοθεσία που συνοδεύει τους δύο εραστές στο μοναχικό ταξίδι τους, είναι το νέο φιλμ του δημιουργού του «Ida».
Ο Παβλικόφσκι αφιερώνει τον «Ψυχρό πόλεμο» στους γονείς του αφού άλλωστε αυτή είναι η δική τους ιστορία. Ένα σκληρό love story, γυρισμένο σε ασπρόμαυρο και με καταπληκτικό σάουντρακ (πολωνικά λαϊκά τραγούδια ενώνονται με την τζαζ και το νεόφερτο ροκ εν ρολ) που σχολιάζει τις περιπέτειες των δύο νέων που μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε.
Τα συστατικά αυτού του καταραμένου έρωτα δεν είναι μόνο συναισθηματικής φύσης. Το πολιτικό σκηνικό του Ψυχρού Πολέμου (ο Βίκτορ και η Ζούλα αυτομολούν στη Δύση, βρίσκουν καταφύγιο στο Παρίσι αλλά ακόμη κι εκεί καταλαβαίνουν ότι η ελευθερία τους είναι περιορισμένη), η ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση, το θέμα της επιβίωσης, η αφ’ υψηλού αντιμετώπιση των γάλλων διανοούμενων, ο ασφυκτικός περίγυρος που αδυνατεί να χωρέσει τον παθιασμένο έρωτα των δύο νέων.
Αν ο Παβλικόφκσι πέρασε αμέτρητες μέρες και χρόνια, προκειμένου να κατανοήσει την «τρέλα» των γονιών του (ο εσωστρεφής Βίκτορ δύσκολα μπορεί να συνεννοηθεί με την Ζούλα, ένα ανθρώπινο τυφώνα που σαρώνει τα πάντα στο διάβα του) εδώ φαίνεται να κατασταλάζει η σκέψη του σε μια τρυφερή αν και πικρή διαπίστωση. Σε τέτοιους μεγάλους έρωτες, η λογική δεν χωράει. Όλα βρίσκονται στο κενό. Όλα κινούνται εκτός της προκαθορισμένης ζωής – εκτός κάδρου όπως δείχνει και το εξαίσιο φινάλε- αφού αυτός ακριβώς είναι ο μεγάλος έρωτας. Ελεύθερος, άπιαστος και ατέρμονος.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
